Skinfaxi - 01.01.1919, Blaðsíða 7

SKINFAXI
7
hugdírfsku þeirra er og víða viðbrugðið.
Ennfremur þroskast vilji íþróttam.
við taming og kappraunir. Við tamingu
(með „tamingu“ á eg við allan undir-
búning undir kappleiki: lifnaðarhætti,
svefn, æfingar o. s. frv.) verður að
fylgja föstum reglum, sem ef til vill eru
nokkuð bindandi fyrir suma, en þeir
hinir sömu stæla þess betur vilja sinn
með því að fara eftir þeim. þessar regl-
ur miða að því að gera alt til að styrkja
líkamann, en ekkert sem veiki hann. Og
á því byggist einmitt tamningar-þrosk-
inn. En því miður syndga íþróttamenn
mjög oft á móti þessum boðorðum,
einkum með því að gera ýmislegt, sem
vinnur móti æfingunum. Við reglulegar
æfingar, hvernig sem viðrar, stælist vilj-
inn og maður venst á reglusemi. —
Kappleikurinn sjálfur gerir einnig mikl-
ar kröfur til vilja-orku keppandans;
einkanlega þar sem mjög reynir á þol,
og við þreytu er að striða. Enda eru
slikir kappleikir oft unnir eigi siður með
vilja-orku en líkamsmætti. í kappleikj-
um, þar sem að eins er um eitt aleflis-
átak að ræða, eins og i köstum og stökk-
um, reynir mjög á vald viljans yfir lík-
amanuin, því það eingöngu hefir marg-
an kappleikinn unnið.
Ósigur i kappleik, sem mikið hefir
verið á sig lagt fyrir, og miklar vonir
liafa verið bundnar við, er góður lífs-
skóli, — þó harður sé. Sumir, — einkan-
lega þeir, sem litla reynslu hafa fyrir
sér og ekki hafa fengið nægan skilning
á íþróttunum — láta bugast og hætta
bæði að hugsa um sigur og meiri tamn-
ingu; skilja ekki, að þvi meira sem haft
er.fyrir sigrinum, því meiri og mikils-
verðari er hann.—„Heilbrigð sálihraust-
um líkamana“ hugsar ekki svo; liún
lætur eklci bugast, heldur segir eins og
danskurinn: „Bedre Lykke næste Gang“,
og temur sinn likama enn vandlegar, og
— þá kemur sigurinn af sjálfu sér. Og
tvent er þó alt af unnið með taming-
unni: Betri og þroskaði'i líkami og sál
og endurminningar um margar ánægju-
stundir.
þolinmæði og skilningur á þýðingu
þrautseigjunnar á öllum sviðum lífsins
þroskast og mjög, sem skiljanlegt er,
þar sem íþróttamaðurinn fær ekki, og
getur ekki búist við neinum verulegum
þroska nema með daglegri æfingu, senx
tekur yfir a. m. k. nokkur missiri, ef:
ekki nokkur ár.
þær iþróttir, sem leiknar eru með
fleii'i mönnum en einum, eða flokki, efla
samhug og skilning á þýðingu samvinn-
unnar, sem einnig eru lífsvísindi, sem
mönnum eru aldrei ofljós.
Sem skemtun eða dægi’astitting eru
sumar íþróttir mjög vel til fallnar, bæði
fyrir yngri og eldri, og hvort lieldur sem
þær eru æfðar eingöngu þess vegna eða
vegna hinnar hollu lireyfingar, sem með
þeim fæst. Og gleðin sem þær gefa, er
margs konar, ánægjan af því bai'a að
hreyfa sig fáklæddur, er xxijög mik-
il; ánægjan af því, að vita, að nxaður
er að gera sjálfum sér gagn; af að g e t a
eitthvað senx margir reyna, en fáir eða
í stökkum á vængjum síns eigins afls og
fimleika; ánægjan af fögrxmx og fjörug-
xxm leik. Og, síðast en ekki síst: ánægjan
af að finna, hve vel íxianxxi líður eftir
æfingarnar.
Svona xxiai'gvísleg ánægja fæst af í-
þrótla-iðkunum — og reyndar íxiiklu
meiri, — og eg þori að segja, að hreinni
ánægju eix íþróttir veita, cr torfengin á
öðrunx sviðuixi.
íþi’óttirnar létta skajxið og auka lífs-
gleðina. Amerískur læknir kemst svo a.ð
oi'ði unx íþróttirnir: „þær bæta lífi við
árin og árum við lífið“.
Einn af stærstu kostum íþróttanna er
það, hve nxjög þær draga úr úi'ættiixgu