Skinfaxi - 01.03.1919, Síða 3

SKINFAXI
19
framtíðinni? Öll Norðurálfa til samans
er að eins örlítið brot af veröldinni, og
hver sú Norðurálfuþjóð, sem ekki er
með i þvi að nema heiminn og skapa
sér viðbót við ættland sitt hinu megin
við höfin, er dæmd til þess að verða
smáþjóð og fótaskinn annara, hve stór
scm hún er nú. Umbætur fregntækja
og fartækja, er gera fjarlægðir að ná-
lega engu, gera slíkum landnámum
hægt að verða hlutar i rikinu. Fáfræði
íslendinga hefír gert Grænland minna
i augum þeirra en það er, og þeir ljúga
sig þannig frá hamingju sinni. Til að
gerast brautryðjcndur i þessu landi hafa
íslendingar yfirburði fram yfir aðrar
þjóðir; það er með öðrum orðum menn-
ingarskylda þeirra að gerast þar önd-
vegisþjóð, að byggja landið og gera sér
það undirgcfið.
Frá hinum stærri vinnuveitendum
iiafa lieyrst þau andmæli, að islenskt
landnám mundi draga frá þeim verka-
fólk og hækka vinnulaunin. En þessar
hagsmimakröfur einstakra manna er
ekki hægt að taka til greina þegar þær
eru andstæðar hagsmunum þjóðfélags-
ins. það er hagur þjóðfélagsins, að efna-
lausir íslendingar verði auðugir við að
kasta eign sinni á hluta af Grænlandi.
pjóðfélaginu er hagur i þvi, að þjóðar-
auður íslendinga aukist um alla auð-
legð Grænlands, og að framtíðarstarf-
svið þjóðarinnar verði stærra. pjóðfé-
laginu er hagur i því, að efnahagur og
atvinnumöguleikar þjóðarinnar eflist
svo við landnámið, að vinnulaun hækki
og þær atvinnustofnanir, er ekki geta
horið kauphækkunina, leggist niður.pað
sem atvinnurekendur missa af íslensk-
um verkalýð upp i sjálfstæðar stöður á
Græniandi, geta þcir fengið margborg-
að i kauplausum Skrælingjalýð og
sömuleiðis i kauplágu, en oss fyllilega
jafnsnjöllu verkafólki frá Norðurlönd-
um. íslendingar verða ekki færri fyrir
það, að nokkrir þeirra taka sér bólfestu
á Grænlandi, en þjóðin styrkist við það,
af því landnemarnir verða sjálfstæðari
og nýtari menn en þeir hefðu getað orð-
ið heima, og þeim fjölgar eflaust örara.
Hugmyndir manna um blóðtöku i óað-
skiljanlegu sambandi við landnám, staf-
ar að sumu leyti af því, að menn brengla
landnámi og Amerikuförum sainan, að
sumu leyti af því, að það er rótgróið í
hugum manna, að þjóðin sje sama og
ákveðið land, án þess að tekið sé tillit
til þess, að þétta starfsvið þjóðarinnar,
landið, stækkar við landnám. Landnám
er ekki blóðtaka fyrir þjóðina fremur
en flutningur fólks sveita á milli eða frá
sjó i sveit. Eini munurinn er sá, að við
landnám vinst þjóðinni nýtt land við
flutninginn.
Hér er ekki verið að boða „imperial-
ismus“ né ágengni við aðrar þjóðir,
lieldur hugsjón, sem er jafngömul i
landi voru og sjálf þjóðin, og hana ein-
stæða út af fyrir sig. Að landnám þarf
ekki að ganga i samband við ágangs-
kenningar má sjá á því, að enslc verka-
mannafélög styðja kröftuglega enskt
landnám í öðrum heimsálfum, til stuðn-
ings fyrir sína stétt. Rétt fyrir andlát
sitt lagði enski verkamannaforinginn K.
Hardie, i hárri elli, af stað í rannsókn-
arferð um Afríku, til að leita uppi góð
landnám handa enskum hermönnum, er
þeir kæmu iir ófriðnum. Oss íslending-
um liefir landnám alla sömu kosti að
bjóða og öðrum þjóðum, og þá nauðsyn
umfram, að á voru landi er ekki nema
um tvent að vclja fyrir bændaefni, skifta
jörðunum eða flýtja í íslenska nýlendu.
Niðurníðsla landbúnaðar og verslunar
og óblíða loftlagsins, en vöxtur iðnaðar
og fiskveiða gera nýbýlagerð á íslandi
óframkvæmanléga fyrst um sinn.
Enn þá er endurreisn íslenskra bygða
á Grænlandi hugsjón, en innan skamms
er hún veruleiki, stórmál, er íslenska