Skinfaxi - 01.04.1919, Blaðsíða 5

SKINFAXI
29
en.dur: Jón Sigfússon, bóndi, Svína-
felli, Benedikt Blöndal, Eiðum.
Fleiri mál voru ekki á dagskrá.
pinggerð lesin og samþykt.
]?ingi slitið.
Jón Sigfússon, Magnús Stefánsson,
forseti. ritari.
Brot úr erindi.
Og nú síðast 1. desember. pað
er bjartur dagur i endurminningu
minni. Eg var þá svo hughrifinn af
þessu samræmi, að stjórnfrelsislögin
skyldu öðlast gildi sama daginn og
kirkjan minnist konni frelsarans til
safnaðarins, hvort verið hefir tilviljun
eða ekki. pess varð ckki minst hér i
kirkjunni, því jarðneski dauðinn átti
þar enn merki sín. En íslenska náttúran
fagnaði svo með veðurblíðu og fcgurð,
að mér verður kveld þess dags ætíð
minnisstætt sem aðdáanleg viðhöfn.
Pálmaviðargreinar (sólskin) norður-
ljósanna stráðu veginn. Og mér virt-
ist frclsarinn tala til vor, og óska, biðja
og spyrja: Ó, að þú á þessum þínum
tíma vissir hvað til þíns friðar heyrir?
pó andinn hefði ekki annað veganesti
en þessa spurningu og ósk, myndi hann
liafa nóg úr að vinna heilt ár; já, heila
mannsæfi. Og ef vér getum ekki orðið
snortnir af henni eða fundist hún ckki
koma oss við, þá erum við rússnesk-
ir holkvistir, stjórn- og stefnulausir í
hafróti timans, — fljótandi sofandi að
feigðarósi.
Svona er nú birta nútíðarinnar. — En
her nú hvergi skugga á; er nútíðin cins
hjört og hún getur björtust vcrið? —
Yilduin vér ekki, að ókomni tíminn,
sem lram undan er, verði enn bjartari?
Hvað líður hugsunarhættinum? Hvað
líður nóttinni, vökumaður? Er menn-
ingarsól íslands komin í hádegisstað?
—- Nei, segir vökumaður, hún er enn i
austurátt, og ekki komin öll yfir sjón-
deildarhring, svo víða ber á skuggá.
þ’ar hafast við gömlu tröllin: s í n-
g i r ni, sundurlyndi, tortryggni, rang-
læti og gamla Gullveig, en út í ljósið
liættir hégóminn sér, og margir telja
liann Ijóssins barn. Síngirni kemur
mönnum til þess að hugsa einungis um
sinn hag, og systir hennar, skammsýni,
hyrgir mönnum sýn, svo þeir vinna
ekki fyrir ókomna tímann, sem er þó
lífsnauðsyn hverrar þjóðar. Eða bless-
um vér ekki þá mannvini, sem hafa
húið svo í haginn fyrir oss, sem orðið
er ? Og hvílir þá ekki sama skylda á
oss, gagnvart þeim, sem á eftir koma?
Kærleikurinn og víðsýni andans eru
þau vopn, er á hana bíta. — Sundur-
lyndi og tortrygni haldast enn í hendur
um það, að aftra mönnum frá og letja
i lífsnauðsynlegum samvinnustörfum
og félagsskap lil þjóðheilla. — Bróð-
ernið og trúin á sigur hins góða verða
þeim að hana, þegar sólin hækkar á
lofti. Gullveig fær menn að vanda til
þess að festa augun um of við auð-
æfin og þá oft ckki gætl vandra meðala
í leil gullsins, því ranglætið hefir þar
hönd í bagga með. Fáráðlingar eru oft
féflettir og viðbjóðslegir fjárglæfrar
eiga sér stað. Svo fljótt bar á þessu í
kaupum og sölum, að strax og los komst
á verðlag i löndunum við byrjun stríðs-
ins, urðu stjórnirnar að skerast i leik-
inn bæði liér á landi og annarstaðar og
semja verðtaxla eða hámark, líkt og
gert var hér á einokunartímanum, en
ei að síður hefir Gullveig náð sér niðri
og mætti finna þess mörg dæmi. pað
eru vist engin lög til fyrir þvi, hve mik-
ið má leggja á vörur, annað en rétt-
lætis- og sómatilfinnig kaupsýslumann-