Skinfaxi - 01.06.1919, Qupperneq 4

44
SKINFAXI
bandi, er að vísu mennirnir sem byggja
heiminn, en það er sá bluti þeirra
sem út snýr, ranghverfan, skurnið.
Guðseðlið, kjarni mannanna, er innar
og verður ekki greindur í því ljósi sem
við vanalega sjáum heiminn í. Hættu-
legasta hrapið, sem við getum átt á
hættu, er því hrapið úr jáliti sjálfra
okkar. Við því hrapi þurfum við að
spyrna til þess ýtrasta.
Jóhannes Davíðsson.
Mesta vandamál nngmennafélaganna.
Eftir Jón H. J>orbergsson.
Eg þarf ekki að rökstyðja þessa stað-
hæfingu fram yfir það, sem eg hefi gert
hér að framan. Enda er liún svo aug-
ljós sannleikur, að fáir munu mótmæla
henni. Eg skal að eins benda á það sem
dæmi, að S. p. U. hafa nú liafið fjár-
söfnun og undirbúning til stofnunar
héraðsskóla í þingeyjarsýslu, og safnað
þúsundum króna innan sjálfra félag-
anna. ]?að þarf engum blöðum um það
að fletta, að félög, sem færast í fang
stærstu framfaramál héraðsins, eru
ekki ungmennafélög heldur félög þrosk-
aðra manna.
Eg slcal taka það skýrt fram, að hér
er ekki um neitt ásökunarefni að ræða.
petta hlaut að fara svona. Hugarstefnur
manna, áhugamál og viðfangsefni hljóta
að breytast eftir því sem menn eldast
og þroskast.
En þá komum við aftur að þeirri
spurningu: Hvernig er hugsjónum ung-
mennafélaganna í sveit komið í þessum
félögum ? Eg benti á það hér að framan,
að viðfangsefnin hefðu breyst eftir því
sem félögin eltust, sökum þess að hinir
þroskaðri félagsmenn, sem beittu sér
fyrir, fundu ekki lengur fullnægju
kröftum sínum og starfslöngun í sjálf-
um stefnuskrármálunum. Félögin tóku
því á sig blæ hinna þroskaðri og þeir
réðu því ósjálfrátt, livaða mál félögin
höfðu með höndum. J?ess vegna hafa
hugsjónamálin borist fyrir borð, án þess
að það hafi verið af ásetningi gert. Hug-
sjónamálum æskunnar hlýtur því að
vera illa fyrir komið i félögum, sem
hafa verklegar framkvæmdir fyrir sín
aðal mál.
Æskumaðurinn sér í hyllingum og
lifir í draumum. Æskuárin eru eins og
svefnrof í dagrenningu þroskalifsins. í
þeim svefnrofum dreymir hann djarfa
drauma og óviðjafnanlega að fegurð.
Hann sér framundan sér óskaland sitt
og óskalíf, þar sem ekki ber á skugga
vonbrigða né sorga. þrá lians stefnir
fram í daginn, dag þroska og starfsemi.
Hann byggir hallir í skýjum. petla ætl-
ar hann að lagfæra, þessu að áorka,
þetta að öðlast. petta er sæluríkasta
tímabilið í æfi hvers manns. Hann er
að vakna til þess lífs, sem hann þráir,
eins og barn, sem vaknar á hátiðar-
morgni. Hann finnur, að ekkert, sem
hann vill ráðast á, muni standast afl
sitt. Alt er honum opið og auðfarið, og
liann veit ekki, hversu átök lífsins geta
stundum verið óþyrmileg.
í þessu er fólgið hið háleitasta lifs-
gildi. Að fá að lifa lengri eða skemri
tíma í draumum, er að lifa lífinu, eins
og menn kjósa það fegurst og b'est.
Enginn maður má fara algerlega á mis
við þetta timabil. J?ví fyllra sem þetta
líf er, því meira lífsafli blæs það hon-
um i brjóst, og vonirnar skjóta rótum
djúpt í eðh hans.
Er það þá ekki illa gert, að leiða
æskulýð landsins inn i félög, sem ekki
hafa annað að bjóða en raunveruleik-
ann, kaldan og beiskan? Er það ekki