Skinfaxi - 01.10.1919, Blaðsíða 4

76
SKINFAXI
frætt samferðafólkið, sem vill fræðast
um þau.
Ungmennafélagið hér i Öræfum hefir
oft farið skemtiferð inn í Bæjarstaðaskóg
og munu mörg ungmennafélög öfunda
okkur að geta það með svo hægu móti.
Nú var ákveðið, að við félagarnir, sem
gætum, færum skemtiferð upp áHvannar
dalshnúk, því þótt vegurinn sé eklti
langur þangað upp, þá eru þó tiltölu-
lega fáir sveitarmenn, sem komið hafa
þangað. pótt nokkrar ferðir séu mcnn
búnir að fara þangað uppeftir, siðan
um 1890, að Howell hinn enski og Páll
á Svinafelli fóru þangað.
Álcveðið var, að við legðum upp
frá Sandfelli eitthvert heiðskýrt
laugardagskvöld i júlí, i þessa skemti-
ferð. — Og laugardagskvöldið 26.
júlí, einni stundu fyrir miðnætti,
lögðum við frá Sandfellsbænum.
En ekki vorum við fleiri en 10, sem
ferðina fórum, því þurkur góður var
um daginn, og því við og aðrir þreytt-
ir af heyvinnu.
Yið vorum hér um bil tvo klukku-
tíma frá Sandfellsbænum upp undir
jökulinn. Vegur þessi er ágætur, en
aðeins dálítið brattur sumstaðar. Dálitlu
munar það frá því 1909, aðviðÖgmund-
ur Sigurðsson skólastjóri og fleiri fór-
um upp á Hvannadalshnúk, livað veg-
urinn er lengri nú, en þá, uppundir
jökulinn. Á ári hverju bráðnar jökull-
inn talsvert, og framan í jöklinum
sjást nú æði stórir hamraklettar, sem
ekki sáust fyrir 20 árum.
Á eftir að við höfðum borðað og
hvílt okkur dálítinn tima við jökulinn,
lögðum við á stað upp á hann. Næst var
jökullinn snjólaus, og grjótlaus, en
nokkuð brattari. En þegar við komum
næstum upp undir há-jökulinn, feng-
um við brattan snjó í ökla. Jökulgjár
urðu þar og fyrir okkur nokkrar, og
gátum við krælct fyrir þær, sem ómögu-
legt var að komast yfir. Nokkrar gjái',
sem við fórum yfir, voru hálf fullar
af snjó, og varð að fara yfir þær með
gætni, því snjóbrýi-nar gátu verið svo
þunnar, að þær þyldu ekki þunga okk-
ar, og ofan i kolsvartar gjárnar sum-
ar var ægilegt að liorfa, hvað þá hrapa.
Annars fengum við nú heldur betri veg,
en 1909, enda fórmn við dálítið ofar nú
á jöklinum, þar er venjulega meiri
snjór, og því erfiðara að ganga, en
hættuminni vegur. Varlegra er fyrir þá,
sem ganga á jöklum, að vera bundnir
á streng’, því viljað getur til, næstum
hvað varlega sem farið er, að menn
fai'i ofan i snjógjár, sem litið ber á, ef
bi'otasnjór er.
þegar komið er upp á brúnina á háj ökl-
inum, þá sést hinn tignarlegi Hvanna-
dalshnúkur i norðri rétt lijá manni.
Hnúkurinn sjálfur er nokkur hundruð
fet á hæð, og að norðan er hátt berg,
sem hefir stækkað talsvert í seinni tið.
Upp á hnúkinn er vanalega farið að
sunnán, og þá leið fóruxn við 1909, en
var þó ill fær. Næstu árin á eftir var
farið upp á hnúkinn að vestan.
En nú gekk okkur vel upp gamla
veginn, að sunnan, þar var nú að mestu
hættulaus vegur, en nokkuð brattur,
og þurftum við að pikka okkur spor á
nokkrum kafla. Frá Sandfelli og upp á
hnúkinn höfðum við verið á leiðinni í
5% klukkutíma.
Fyrsta verk okkar þá við komum
upp, var að draga íslenska fánann á
stöng, og' blaktaði hann í fyrsta sinni
þar, það var hálftími sem við stóðum
þar við. í raun og veru mátti það ekki
dragast lengur, að fáninn okkar væri
látinn blakta þar á hæsta tindinum,
sem vottur um sjálfstæði lands vors.