Skinfaxi - 01.01.1921, Side 1

1.-2. BLAÐ
REYKJAVÍX, JAN.— FEBR. 192fí.
XII. ÁR.
Utaníarir félagsmaxma.
Síöasta ár (1920) var óvenju mikiS um
utanfarir af hálfu ungmennafélaga. Þrátt
fyrir vi'Sskiftakreppuna og áframhald-
andi dýrtiö, hafa þær byrjaS á ný og fjöldi
félagsmanna farið utan í ýmsum erindum.
Þegar styrjöldinni og hinum hættulegustu
farartálmum sem henni fylgdu létti af, þá
fanst ungu mönnunum aftur tími til kom-
inn að hefja förina til erlendra þjóða, til
þess að sjá og kynnast framkvæmdum
þeirra og lífsstefnum. Það er mjög æski-
legt, að sem flestir ungir íslendingar fari
utan, þá er þeir hafa fengið hér heima stað-
góða þekkingu á þjóðlegfum gruhdvellS,
þegar dómgreindin er orðin það skýr, að
menn gleypi ekki við hverjum erlendum
sið, hversu lélegur og óhentur, sem hann
kann að verða vorum högum, en jafn nauð-
synlegt er hitt, að menn sjái meira og
heyri en ættland sitt og eigin venjur, áður
en skapgerðin er orðin óbreytanleg ogj lífs-
skoðunin svo föst, að þeir heyrandi hvorki
sjái né skilji.
Fámenn ])jóð og afskekt eins og vér,
getur margt lært af stórþjóðunum, þar sem
mennirnir hafa í skjóli greiðrar samvinnu,
auðs-og mildra lífskjara, safnað margvís-
legum sannindum og bygt á þeim margs-
konar verklegar framkvæmdir og venjur
er vér kunnum lítt slcil á, þó að þær hins
vegar gætu lyft þjóð vorri á æðra stig
velmegunar og þroska. Vér höfum setið
of lengi einangraðir. Þess vegna er þörfin
meiri að vér skiljum vel kröfur tímans,
sjáum að vér erum á eftir, gefum gaum
að, hvað hagnýta má úr erlendri menning
og höfum vilja og samtök til að hagnýta
það. Utanfarirnar geta því bæði vakið
æskumennina til framkvæmda og aukið
þeim víðsýni og kjark, eins og þær endur-
nýja starfsþrek fullorðinsáranna og blása
mönnum í brjóst nýjum hugsjónum og til-
lögum í félagsmálum og í heimi verklegra
framkvæmda og lista.
Um uppruna, vöxt og áhrif
hinna norrænu lýðháskóla.
En þessir ungu lýðháskólamenn, sem
beritu þjóð sinni, þá er hún var í sorg og
niðurlægingu stödd, á hið þróttmikla líf
sem hún áður hafði lifað, gátu þeir nú
endurreist það — því það var það, sem var
takmark þeirra? Jú, þeim hepnaðist það.
Um það vitnar alt í þjóðfélaginu. Um það
vitria fyrst og frernst sjálfir lýðháskólarn-
ir, 80 að tölu, sem eru fastar borgir þess
kristindóms og þjóðlegu menningar, sem
hefir lyft hinni dönsku bændastétt upp frá
því, að vera fáfróð undirtyllustétt, til að
gerast merituð og dugandi stétt með aða!-
áhrifum á öll opinber mál ríkisins; um
það vitna heimilin, með samræðum sínum
og söng, snyrtilegum byggingum og frjó-