Skinfaxi - 01.01.1921, Side 6

6
SKINFAXI
Hvöt til æskuhersins.
„Æska, þú ert ung o,g stór!“
Eg vildi geta lyft þér hátt, — til him-
ins; — eg vildi geta boriö þig á gullstóli
fram fyrir hásæti gu'Ss og þakkaS honum
fyrir þig. Ekkert er jafn íturvaxiS og þú,
ekkert svo frjálst og fjörugt, ekkert svo
hraust og sterkt og áræSiS, ekkert jafn
yndislegt og þú!
Eg hefi skoSaS þig í krók og kring, eg
hefi séS þig í öllum myndum, og eg verS
aldrei þreytt á aS horfa á þig, aldrei þreytt
á aS dást aS þér, því
„...... alvængjaSa æskudís,
eg elska þig, — þú fagra mynd, —
eg flugi þínu fylgja kýs
og fá mér drykk úr þinni lind.“
Svo hrædd hefi eg veriS um aS fleiri og
fleiri mundu týnast undan merkjum áSur
en á hólminn kæmi.
Þetta, aS týnast undan merkjum, kemur
mér til aS hugsa um þak boriS uppi af
mörgum stoSum, en ein þeirra eftir aSra
smáþoka sér undan bitunum og legst niS-
ur. Og þarna liggja þær heilar og nógu
sterkar. Þær aS eins nentu ekki eSa vildu
ekki, eSa þótti ekki lengur gaman aS bera
byrSina meS gömlu félögunum. ESa þær
létu bregSa sér eSa lokka undan á annan
hátt aftra frá félagsskyldu sinni.
Og þarna liggja aSrar spýtur, sem aldrei
hafa endana rétt til stuSnings. Þær hafa
aS eins einhvern tima og einvern veginn
lent þarna inni á milli og eru þar þess
vegna.
Þetta er átumein alstaSar í öllum fé-
lagsskap. Allir, sem eitthvaS ætla aS fram-
kvæma, rekast á þaS. Og í hvert sinn hitar
þaS óþægilega. Og þá kemur manni jafn-
an helst í hug aS fleygja þeim eitthvaS út,
langt, langt i burt.
Ef fríSur foringi stýrir fræknu liSi, þá
fylgir sverSi sigur. En hvaS er hægt aS
gera meS hugsunarlausum, stöSvunarlaus-
um, ótryggum eSa hræddum lýS?
Ungmennafélagar og vinir! Hvernig
geta þessar ódygSir þrifist innan okkar vé-
banda? Okkar, sem erum aS hlynna aS
æskunni í sálunum ? Þetta er þó ósamboS-
iS æskunni, henni, sem ber höfuSiS hátt á
beinu baki; henni, sem ekki hefir einu
sinni fengiS höfuSverk, henni er engin vor-
kunn aS hugsa og hugsa rétt.
Getur æskan veriS ótrygg? Hún sem er
svo saklaus og opinská, svo hraust og góS,
hún sem á hinn óendanlega víSa faSm, hiS
undur niilda hjarta, sem aldrei hefir veriS
sært.
ESa getur hún þá veriS hrædd?
Nei, hrædd æska er ekki til. Hún sem
altaf þráir aS reyna sig viS eitthvaS, hún
sem altaf stendur vöSvastælt og býSur eft-
ir viSfangsefnum. Þessi þrá getur orSiS ó-
stýrilát og ólgandi, en hræSsla er ekki til
í henni.
Sú æska, sem þetta finst hvaS eftir ann-
aS hjá, þessir brestir, sem eg nú hefi taliS
og kannske enn fleiri, hún er veik, fjötruS.
hertekinn; hún er á leiS í tröllahamra,
eins og stúlkan á steinnökkvanum. En
hvaS sem af þessu er, þá er henni jafn
mikil þörf á frelsinu.
Eg þarf aS segja ykkur frá því, hvar
eg kyntist stúlkunni á steinnökkvanum.
ÞaS var hjá Ásgrími Jónssyni málara. Hún
sat í skutnum á steinnökkva, svo ung og
björt og fingerS, í hvítum kyrtli meS sleg-
iS hár, meS draumljúfan, mjúkan þung-
lyndissvip, svo hóglát og stilt og prúS. En
nökkvann átti tröllkerling meS rauSa skýlu,
ófrýnileg, meS gríSarstóran munn og langa
neSri vör. Hún sat sjálf í nökkvanum og
reri honum meS steinárum og — glotti. Eg
var áköf og heit; eg horfSi fram fyrir bát-
inri og aftur fyrir hann — og alt í kringum
hann, eftir hjálp. Þá sá eg aS fyrsti sólar-
geislinn sat á kinninni á stúlkunni og færði