Skinfaxi - 01.03.1921, Blaðsíða 1

3—4. BLAÐ
REYKJAVÍK, MARS-APR. 1920.
XII. ÁR.
EEeima og' eriendis
eftir Guðmund frá Mosdal.
I.
Ungmennafélögin okkar hefir mér jafn-
an veriS umhugaS um, og þó ekki síst þann
tíma, sem jeg hefi fjarri þeim veriö. Var
þaS bæSi, aS til þess hvatti hinn öflugi
félagsskapur hjá frændþjóö okkar, NorS-
mörínum, og svo hitt, aS þau efni, sem
maríni eru hugleikin, verSa stundum enn
þá hugtamari viS aS vera þeim fjarri, J)ví
„til góSs vinar liggja gangstigir, þótt á
brautu búi.“.
Mig langar nú til aS reyria aS drepa
lítiS eitt á ástand og útlit ungmennafélag-
anna, eins og eg ætla Ji>aS. Vildi eg |>ar meS
g*eta bent á, hver ríauSsyn ber til J>ess, aS
sem allra flestir, bæSi eldri og yngri fé-
lagar geri sér far um, aS vera félagsskapn-
um nú til verulegs stuðnirígs, og hver
þjóSarheill aS því gæti orSiS.
ÞaS er vitanlegft, aS nú er Jjröngt í ári
og erfitt fyrir ungmennafélögin. Og þetta
er qkki aS undra, þvi aS undanfarandi
vandræSatímar og ískyggilegt útlit enn þá,
gerir bæSi aS1 eySa kröftum manjna og
draga úr dug þeirra. Er eSlilegt aS þessi
áhrif komi fram á ungmennafélagsskapn-
um, sem öSru.
Menn kenna dýrtíS og peningajmrö um
])aö, hvaS lítiS verSur aShafst í félagslegu
skyni og aS segliri sýnast sumstaSar aS
hafa dregist saman, og er J)aS alhnikil á-
stæSa. Mikill hluti manna má vinna baki
brotnu, sem kallaS er, til J)ess aS hafa í
sig og á, svo aS enginn tími sýnist mega
missast, sem ekki veitir aura í pyngjuna.
Þá er annaS hitt, aS margir þeir, sem
betur gengur, hyggja mest á aS safna
peningum, og þeir menn vilja helst aldrei
gera neitt, nema i beinu ábata skyni og
J)á eingöngu fyrir sjálfa sig. Þessi skaS-
legi ágalli, sem mjög hefir skotiS upp
bæöi hér og annarsstaSar á síSari árum,
hefir alstaSar ilt í för meS sér, Jdví hann
teigir gjarnan aSra til áS garíga út frá
einhverju svipuSu. Og þó mestur hluti ung-
mennafélaga sé vonandi enn þá laus viS
slíkt, ])á getur þetta samt orSiS félags-
skapnum aS allmiklum skaSa óbeinlínis, ef
ekki beinlínis.
En þaS, sem ungmierínaféliagssjkapnum
horfir til mesta hnekks, er þó ótaliS. ÞaS
er aS félagsskapurinri sjálfur er ekki nógu
sterkur né trúaður á framtíð sína.
Sá galli hefir, ])ví miSur, oröiö á, aS
margir eldri félagar hafa dregist út úr
félagsskapnum aS miklu eSa öllu leyti. Til
]>ess hafa legiS ýmsar ástæSur og mörgum
hefir orSið þaS ókleift aS starfa beint í
félagsskapnum áfram. Aftur eru aSrir, sem
hefir sýnst, að ungmennafélagsskapurinn
væri orSinn of lítilsigldur fyrir þá aS fást
viS lengur — eftir aS þeir væru orSnir full-
orSnir menri! Þeir hafa vaxiS upp úr fé-
lagsskapnum, líkt og fermingardrengir upp
úr sinum stuttu buxum, og sýnist, aS nú