Skinfaxi - 01.03.1921, Blaðsíða 3

SKINFAXI
11
frá Kristjaníu, þáverandi rá'öherra, til þess
aö flvtja þar annan fyrirlestur o. s. frv.
Félögin eiga og lýöskóla út um landiö,
kvennaskóla o. fl.
Blööin norsku — jafnt landsblöiSin sem
bygöar og héraöa —, flytja stööugar fregn-
ir um flest, sem ungmennafélögin aöhafast.
Og vart veröur litiö svo í nokkurt norskt
blað (af landsmálsblöðunum), aö ung-
mcnnafélaganna sé ekki að einhverju leyti
getiö. Flér henti ])að líka á fyrri árum ung-
mennafélaganna, að blöðin — helst ísa-
fold eða Lögrétta og Norðurland á Akur-
eyri — mintust á unmennafélögin. En nú
er það viðburður að sjá ungmennafélaga
getið í íslenskum blöðum, að fráteknu þeirra
eigin blaði — Skinfaxa —, og vart nokk-
urt arinað blað en Tíminn lætur hlýlegt eða
uppörfandi orð falla í þeirra garð.
Á þessu litla, sem hér er drepið á, ætti
að vera nokkurnveginn auðséð, hver fima
munur er á afstöðu og ástandi norskra ung-
merinafélaga og íslenskra. Og hvað miklu
lengra norsku félögin eru þess vegna á veg
komin. Fyrir öfluga aðstoð sinna hjálpar-
manna og sameiginlegan dugriað, hafa
norsku félögin riú náð fullu trausti og við-
urkenningu allrar norsku ])jóðarinnar og
eru orðin að hiriu voldugasta menningar-
afli í norsku þjóðlífi.
Af norskum ungmennaélögum mætti auð-
vitað margfalt meira segja, sem hér verður
þó ekki við komið. En fyrir okkur, islenska
ungmennafélaga, eru norsku ungmerina-
•félögin það fyrirdæmið, sem vert er að at-
huga óg draga nokkrar ályktanir af.
Heimsókn.
íþróttamannanna norsku
mun eflaust verða talin stórmerkur atburð-
ur í íþróttasögu íslands. Úrvalalið úr elsta
og fjölmennasta íþróttafélagi Noregs er
sent hingað, til þes að sýna íþróttir sinar
og taka þátt i ýmsum kappleikjum íslenskra
iþróttamanna. Og þessir norsku iþrótta-
menn koma eigi eingöngu til þess að sýna
listir sínar. Þeir koma sem frændur og vinir
í heimsókn, og til þess að kynnast landi og
lýð. Þeir sýna hugþekkan áhuga sinn með
þvi að heilsa íslandi með fyrsta og síðasta
versi af „Eldgamla ísafold“, áður en skipið
lagði að bryggju í Reykjavík. Og árla dags
næsta dag leggja þeir sveig á gröf Jóns
Sigurðssonar, og formaður fararirinar minn-
ist foringjans rnikla með stuttri ræðu.
Viðtökurnar* í Reykjavík
voru myndarlegar, fóru prýðilega úr hendi
og urðu xþróttamönnum Reykjavíkur til
rnikils sóma. Fögnuður móttakenda og
mannfjöldans — rnargra þúsunda — var
einlægur og hjartanlegur, og blöðin i
Reykjavik hafa síðan farið mjög hlýlegum
aðdáunarorðuhi um norsku íþróttamennina
og sýningar þeirra.
Því miður verður eigi sagt, að náttúra
lands vors hafi brosað við þessurn kær-
komnu gestum vorurn. Að vísu var undur-
fagurt sólbros yfir vesturfjöllunum urn
kvöldið, er „Sirius“ hafnaði sig hér. En
bæði sýningarkvöldin voru illhryssingslega
kaldranaleg, svo að átakanlega reyndi á
kjark og karlmensku iþróttamannanna til
þess að stilla svo skapi sínu og hreyfingum
öllurn, að sýning þeirra tækist sæmilega,
hvað þá yrði svo framúrskarandi tilkomu-
mikil og snildarleg, scm raun varð á.
Er vonandi, aö fóstra vor sýixi þcim sum-
arásjónu sína, með fegurstu sólbrosunum
sínum, bæði á ísafirði og á Akureyri, —
og annars á ferð ]xeirra kring um land.
Hér skal lauslega drepið á helstu atriöi
úr umsögn blaðanna um fimleikasýningu
Norðmanna:
„Vísir“ 20. júní: „Dynjandi lófatak kvað
við, þegar Norðmennirnir gengu inn á völl-
inn. Mátti þar sjá íturvaxna menn, með