Skinfaxi - 15.05.1923, Blaðsíða 3

SKINFAXI
11
orðum sagt, dáin heiminum og lifir að eins
í guði. Guð tekur sér með einhverjum dul-
rænum hætti bústað hið innra í sálunni.
Og þegar er maður kemur til sjálfs sins,
er ekki unt að efast um, að hér hafi ver-
ið um vitundarsamband við sjálfan guð.
að ræða.«
»Það var einn dag,« segir hún ennfrem-
ur, »að mér auðnaðist að sjá eitt augna-
blik, hvernig allir hlutir sjást og eru í
guði. Eg sá þá ekki í þeirra eigin gerfi
eða lögun. En eg sá þá eigi að síður. Eg
varð gædd þeirri sjón, er sér gegnum alt.
Sýn þessi hafði gagnger áhrif á sál mína.
Hún er einhver mesta náð, er drottinn
hefir veitt mér. Og sýnin var svo dýrleg
og sæluþrungin, að hún yfirgengur allan
mannlegan skilning.«
Hér er sem einingar eða innsæiseðlið
hafi haft áhrif á tilfinningalít nunnu þess-
arar. Er sem það hafi hafið vitundarlíf
hennar upp í æðra veldi. Slík andleg
reynsla er ekki eins fágæt og ætla mætti.
Andlegar iðkanir Austurlandabúa stefna
margar í þá átt að hefja þannig vitund
manna í hærra veldi.
Svo er annað dæmi, er skal tekið frá
vantrúaröldinni, er leið.
Bucke hefir maður heitið. Hann var
læknir vestanhafs. Ritaði hann bók eina, er
hann nefndi Cosmic Consciousness.
Gerir hann þar nokkura grein fyrir andlegri
reynslu, er hann sjálfur hafði öðlast. Segir
hann svo meðal annars í útdrætti þeim,
er getur að lesa í riti. Williams James
»The Varieties of Religious
Experience « :
»Það var eitt kvöld; eg hafði verið í
boöi hjá vinum minum. Höfðum við ver-
ið að lesa kvæði og heimspeki Var því
komið framundir miðnætti, er við skildum.
Alllöng leið var heim til mín. Eg ók í
léttivagni. Var eg í góðu skapi og glöðu.
Þakkaði eg það lestrinum og samræðum
okkar. Eg var ekki að hugsa um nokkuð
sérstakt, heldur lét hugsanir og tilfinning-
ar líða gegnum vitund mína. En svo vissi
eg ekki fyrri til en eg var í logalituðu
skýi. Hélt eg fyrst, að kviknað væri í hús-
um og að eldur mikill væri kominn upp
í borginni. En á næsta augnabliki komst
eg . að því, að eldur þessi var hið innra
með mér sjálfum. Rétt í sömu svipan varð
eg gagntekinn gleði eða furðulegri fagn-
aðartilfinningu. Samtímis eða rétt áður,
hafði eg og öðlast einhvers konar skarp-
skygni. En henni er mér ekki unt að lýsa.
Eg trúði ekki framar, heldur sá, að ger-
vallur alheimur er ekki gerður úr dauðum
hlutum, heldur er hann ein og órjúfandi
og lifandi heild. Eg sannfærðist auk þess
um eilíft líf. Þóttist eg þess ekki sann-
færður, að eg mundi eiga eilíft líf í vænd-
um, heldur að eg lifði þ á þegar eilífu lífi.
Eg sá, að allir menn eru ódauðlegir. Eg
sá, að öllu er þannig fyrirkomið í heimin-
um, að allir hlutir vinna að því að efla
hið góða í þarfir heildarinnar og sérhvers
einstaklings. Eg sá, að það, sem liggur
til grundvallar fyrir þessum heimi og öll-
um veröldum, er þetta, sem vér köllum
kærleik. Og eg sá, að takmarki því, sem
hverjum einstaklingi er ætlað að ná, er
s æ 1 a . Sýn þessi stóð yfir nokkur augna-
blik og hvarf svo. En endurminning mín
um hana og það, er hún fræddi mig um,
hefir ekki glatast vitund minni. Þó er nú
mannsaldur liðinn síðan. Eg var sannfærð-
ur um það, að sýnin birti mér sannleika.
Eg hafði komist svo langt, að eg sá, að
þetta hlaut að vera sannleikur. Sú skoð-
un hefir aldrei hvarflað frá mér, ekki eitt
augnablik, og meir að segja ekki. er mér
hefir gengið mest á móti.«
Þannig virðast þau vera, áhrifin, er inn-
sæiseðlið getur hatt á tilfinningalífið. Sam-
eining eða samkend eru sérkenni þeirra,
er það hefir mannsálina upp í hærra vit-
undarveldi.
Aðalstafsemin. Hér að framan hefir ver-
ið minst á aukastarfsemi innsæis. Hefði í
raun og veru verið æskilegt að gera ítar-