Skinfaxi - 15.05.1923, Page 5

SKINFAXI
13
kalla innsæi, eru komnar beina leið úr
smiðju undirvitundar, er vér hér köllum
verksmiðju Manasar. Hugeðlið, starfanda
undirvitundar, köllum vér Manas smið. Og
nú skulum vér athuga dæmið um kvæðið.
Hagyrðingurinn sá konuna. Flaug honutn
þá samúðarkend hugsun um hug. Manas
greip þessa hugsun á lofti. Og hann fór
með hana heim til sín, ofan í verksmiðj-
una. Skáldmælti maðurinn gleymdi óðar
hugsuninni. En Manas smiður gleymdi
henni ekki. Hann tók hana og hamraði
hana á ýmsa vegu, unz hann hafði búið
til úr henni hugmynd um kvæði. Og er
hann sá, að hugmynd þessi mundi geta
orðið boðleg vara, þá leggur hann hana
út í smiðjugluggann sinn. (En smiðjuglugg-
ann hans köllum vér heilak Þar hefir hanii
hugmynd þessa til sýnis. Heilavitund hag-
yrðingsins, er hefir einkasölu á öllum smíð-
um Manasar, geðjast vel að hugmynd
þessari. Hún pantar hjá honum kvæðið.
En það er ekki víst, að þá er hagyrðing-
ur þessi fer að segja frá því, hvernig kvæð-
ið hefir orðið til, lá-ti Manas nokkuð við
getið. Manas er, eins og þér vitið, ekki
nema algengur handverksmaður. — Hann
jafnast ekki á við listamanninn, hann hr.
Intuition. Ef menn heyrðu, að hann
hafi verið hagyrðingnum hjálplegur, getur
svo farið, að flestir sjái kvæðið ganga í
litklæðum listarinnar.- Þau eru ekki fáséð-
ir gripir, »nýju fötin keisarans«.
Heima hjá Manas. Eg skrapp hér um
daginn til næsta bæjar, og heimsótti vin
minn, hann Manas gamla smið. Segir ekki
af ferðum mínum, fyr en eg kom inn í
verksmiðju hans. Eg kom í dyrnar. Sá
eg þá, hvar Manas var í grænum vinnu-
slopp. Sat hann þá með sveittan skallann
við að smíða hringi eða hlekki. Sá eg
hvers kyns hráefni umhverfis hann á alla
vegu. Lá það víða í haugum og hrúgum.
Var það auðséð, að Manas er hagur á
margt, og virðast allir hlutir leika í hönd-
um hans. Auk þess er hann hamur, að
hverju sem hann gengur.
Eg heilsa honum með handabandi og
þakka honum fyrir alt gamalt og gott.
Býður hann mig velkominn, en segist ætla
að biðja mig að afsaka það, að hann geti
ekki boðið mér til sætis, af því að hann
kveðst naumast geta setið kyr, nema þeg-
ar hann er við vinnu. Við göngum því
um gólf inn í verksmiðjunni. Spyr eg liann
almæltra tíðinda. En brátt kemst eg að
því. að honum er eins farið og mörgum
atorkusömum áhugamönnum, að hann vill
helst um það tala, sem hann hefir mestan
hugann á, í það og það skiftið.
Eg spyr hann því, hvað hann ætli að
gera við hringina, sem hann var að smíða.
Kveðst hann retla að búa til úr þeim eins
konar festi, og hana segist hann ætla að
gefa mér. Eigi eg það vissulega skilið, að
hann gefi mér þá vinargjöf, þar sem eg
kaupi af honum alt, sem hann smíðar og
borgi það með þessu ágæta hráefni.
Varö mér þá litið um verksmiðjuna.
Gat eg ekki betur séð en að vinur mirin
ætti þar forða til margra ára. Og satt að
segja virtist mér hráefni þetta ekki geta
heitið afbragðs vara. Þarna lágu hrúgur
hálfhugsaðra hugmynda, sem eg hafði ekki
nent aö eiga við. Þar voru og hugsana-
brot og hvers kyns rusl, er eg gat ekki
séð að gæti orðið til nokkurs. En Manas
var ánægður. Hann leit svo á, að hann
hefði oft og tíðum komist að mestu kjar-
arkaupum hjá mér.
»Þú hefir nóg að gera, vinur, nofötu
daga, þar sem þú hefir þessi kynstur af
hráefni fyrirliggjandi«.
»Ekki getur þetta heitið mikið«, svaraði
Manas' »ef þú pantaðir að eins dálítið
meira hjá mér en þú ert vanur að gera.
Það er nú einmitt það, sem mér þykir helzt
að þér kunningi, að þú lætur mig ganga
löngum alveg iðjulausan. Þá geri eg ekki
annað en ráfa hér fram og aftur um verk-