Skinfaxi - 15.07.1923, Blaðsíða 5

SKINFAXI
45
Þú, sem heiðaörmum í
okkur fóstrað hefur
og í faðmlög funahlý
framtíðina vefur.
Undrafrón með ógnarbál
undir jökulhæðum,
mitt í köldum úthafsál
ótal búið gæðum.
Þó að ferleg feigðarráð
frelsið rækju úr landi
aldrei varð samt vargabráð
vorfrjáls þjóðarandi.
Vonafo'.d með veglaus hraun
vörðuð hetjusögum,
hér var oft um rökkurraun
rætt á Þorradögum,
samt á vorin verður oss
vetrarhörku að gleyma.
Okkar veg og vonahnoss
vötn og fossar geyma.
Draumaláð í drafnarhyl
dagur roðar grundir!
Arðlönd góð og gaflaþil
gljúfrabrekkum undir.
Tærra kristalsstrauma storð,
stjörnueyjan bjarta.
Þér við helgum öll vor orð,
auðnu störf og hjarta!
II.
Of lengi var setið með bakið bogið
bljúgt kyst á vöndinn, hræsnað og logið,
merkið borið af kongsþræl og klerk
og kaupmanni er hampaði tískunnar serk.
Of lengi sat þjóðin hjá gullaldarglæðunum
gleymd eins og kulnað bál.
Hreykin af sögu og fornaldarfræðunum,
fróðust um Egil og Njál.
Skyldan hún kallar okkur hin ungu
Islands börn frá draumunum þungu,
við eigum lífsrétt, land og mál,
við liggjum á gulli um dali og ál.
Bíðum ei lengur sem börn yfir taflinu,
boðorðið kallar: fram!
leikum til sigurs, og lömum með aflinu
lognsins og doðans hramm.
Já réttum nú hálsinn, því æfin er okkar
alstaðar huldan, sem töfrar og lokkar,
með vonanna fána hátt við hún
við helgum oss sviðið frá miði að brún.
Ryðjum oss braut út úr þröngsýnis þýfinu
að þjóðleiðum sannleikans.
Astin á starfinu, landinu, lífínu,
er fjöregg hins frjálsa manns
A. G. E.
Vítishornið.
[Erindi flutt á ungmennafélagsfundi að
Varmá um Spánarvínið.j
Það hefir lengi verið sagt um Islendinga,
að þeir væru menn, er ekki létu kúgast.
Þetta einkenni verður að nokkru leyti eðli-
legt, þegar það er athugað, af hvaða bergi
þeir eru brotnir.
Forfeður þeirra, landnámsmennirnir,
voru þeir mennirnir, er þoldu eigi annara
yfirráð og yfirgáfu því óðul sín í ættar-
landi og bygðu útsker þetta í hafinu við
ísinn.
Eflaust hefir þá mörgum manninum ver-
ið mikið niðri fyrir við þau vistaskifti. Það
sýna að minsta kosti orðin hans Onundar
tréfóts, er hann mælti, þegar hann leit
Kaldbak fyrst:
»Kröpp eru kaup, ef hreppumk
Kaldbak — en ek lét akra«.
Þessi orð hafa orðið mér minnisstæð
síðan ég heyrði þau fyrst, og ekkert hefi
ég heyrt af því tægi, er mér hefir þótt
lýsa betur hugrenningum og tilfinningum
landnemanna, er þeir koma fyrst til þessa
kalda eylands úr öðru betra bygðu landi.
En þetta vildu þeir heldur en láta kúgast.
Og ýmsar eru sagnirnar um Islendinga