Skinfaxi - 01.09.1923, Blaðsíða 4

52
S I< I N F A X I
S kinfa xi
Útgefanclí: Samb. Ungmennafél. Islands
12 blöð á ári. Verð 3 krónur. Gjalddagi
fyrir 1. júlí.
Ritstjórn, afgreiðsla og innheimta: Skin-
faxi Reykjavík Pósthólf 516.
lög í heild sinni. — Hversu margir eru
það ekki, sem nauðugir beygja sig und-
ir áhrif „Bakkusar“? Hann fylgir sjálf-
ur fram lögum sínum. Framkvæmdar-
valdið er falið í æðum hans. Eg get því
aldrei kallað þá frelsispostula, sem berj-
ast fyrir hans málefni. -— Ef bannlaga-
stefnan leiðir af sér ófrelsi, þá leiðir hin
stefnan af sér ófrelsi í annari hættulegri
mynd. Og mér finst 'það mannlegra að
beygja sig undir landslögin, heldur en
brjóta þau, og taka um leið á sig her-
fjötur nautnanna, sem eru öllum lögum
svæsnari.
En snúum oss aftur að félagsstarf-
seminni. Löghlýðnin er auðvitað einh
öflugur þáttur hennar, en ekki einhlít-
ur. — Lífakkeri félagsskaparins og fé-
lagsstarfseminnar er andi samúðar og
sjálfsfórnar, ásamt félagshvötinni, sem
hver maður hefir meira og minna af.
Allir menn, bæði ungir og gamlir, eiga
sér félagslöngun í einhverri mynd. All-
ir þrá samfundi, þar sém hugur mætir
hug á hálfnaðri leið, orði er svarað orði
og hönd snertir hendi. — Einveran er
lamandi — félagslíf er styrkjandi. þau
eru sönn þessi gömlu vísuorð:
„Ungr vask forðum,
fór’k einn saman,
þá varðk villur vegar,
auðugr þóttumk,
es ek annan fann,
maðr es manns gaman“.
Dr. Helgi Péturss segir í ritum sín-
um: „Fáið mér nokkra skynsama menn,
sem treysta mér ótakmarkað, og eg skal
afkasta hverju sem þið segið mér“. þótt
þarna sé ef til vill full djúpt í difið ár-
inni, þá er þetta þó leyndardómur fé-
lagsstarfseminnar. Traustið er undra-
máttur, sem fáir hafa enn athugað til
fulls.
Treystum hver öðrum, þá styrkjum
við hver annan. — Traustið hefur
hvern mann upp í annað veldi, en traust-
leysið dregur úr dug og lamar starfs-
krafta. Stefán Jónsson.
Veganesti.
pað ætti að vera öllum ljóst, bæði af
afspurn og eigin reynslu, að líðandi
stundin er það eina, sem hægt er að
nota að fullu.
Enginn stígur aftur þau spor, sem
gengin eru, og framtíðin er að mestu
hulin móðu óvissunnar. Hinsvegar er
það. eðlileg afleiðing orsakanna, að
framtíð skal að nokkru á fortíð byggj-
ast. þess vegna erum við alt af að spá
og spyrja, þrá og vona. Við semjum
okkur áætlanir og öflum okkur veganest-
is með ýmsum hætti.
Öll höfum við lesið sögur um unga
menn, sem voru að leggja af stað út í
lífið og æfintýrin. Og misjafnt var vega-
nestið þeirra. Sumir voru útbúnir með
skip og hinu fríðasta föruneyti, en sum-
ir fóru með tvær hendur tómar. Oft var
það, að móðir þeirra fylgdi þeim úr
hlaði. Hún fékk þeim þá stundum ein-
hvern menjagrip, sem þeir áttu að bera
og hljóta gæfu af, ef þeir notuðu hann
rétt. Stundum geymdu þeir vel þessa
menjagripi og fylgdu ráðum gefandans,
en stundum glötuðu þeir þeim — vilj-
andi eða óviljandi — og glötuðu gæfunni
um leið, og ólánið nísti þá í heljargreip-
um sínum. þetta er gamla sagan, sem
alt af verður ný. Enginn maður er vax-