Skinfaxi - 01.02.1929, Síða 7

SKINFAXI
23
Þegar hinn ungi vormaður hefir stæit og þjálfað
krafta sina i baráttunni við ljðn og björn hégómaskap-
ar og tildurhneigðar aldarandans, seni daglega ráðast
vilja á þær hjarðir, sem móðir náttúra og faðir ijós-
anna fær hverjum ungum manni til að annast — en
það eru hæfiieikarftar likamlegir og andlegir, — ein-
ustu meðuiin og tækifærin til manngöfgis og frama, —
þá eignast hann „þor í barm og þrek í arm“ til þess
að ráðast á og fella hina stærri óvini þjóðfélagsmenn-
ingaiinnar.
Það má ekki vera neinum efa bundið, að.þegar ung-
menni þessa lauds hafa „drukkið það besta úr brjóst-
um sinna tíða“ og það orðið runnið þeim i inerg og
bein, og orðið hold af þeirra holdi, þegar hugsunar-
hátturinn er farinn að bera jafn glögg einkenni islensks
þjónernis og blóðið af lit rauðu blóðkornanna, þá vekst
upp margur Davíð, sem treystir sinum æfðu og sjálfs-
öguðu hjarðsveinshæfileikum í baráttunni við 6 álna
heimsveidisrisannn, sem svo mörgum hafði skotið skelk
í bringu, og reynst oíurefli.
Þunglumalegur herbúnaður hnefaréttarins hæfir ekki
náttúrubarninu frjálsa og heimalærða; það kastar af sér
þeim herkíæðum, og segir eins og Davið ísraelsmanna:
„Jeg get ekki gengið í þessu, jeg hefi aldrci reynt það
áður“. Hann gengur fram með staf sinn og slöngu,
léttur eins og hjörtur, týgjaður innri vörn öruggleika og
trausts í nafni drottins hersveita sinna; finnur sér straum-
sorfna steina og hóla í farvegi fljótsins niikla og —
fellir Filisteann að velli. — Síðar mun honum sungið
lof, er hann hefir sigrað sfnar 10 þúsundir.
A þessum alvariegu timamótum tel eg það mest á-
ríðandi, að hver ungur maður setji sér aö vera sem
best á verði gegn spillingu óheilnæms aldaranda, og
allir ungir menn geta unnið stórvirki á því sviði, ef
þeir aðeins vildu.
Þeir, sem viðstöðulaust láta hrlfast með lnlstraumum
hégómasemi og tildurs, hafa spilt eða týnt sinuni þjóð-