Mánudagsblaðið - 17.07.1967, Blaðsíða 1

BlaSfyrir alla
19. árgangnr
Máirudagnr 3X jálí 3987
24. tölublað
Hver leyfír notkun opinberra
ökutækja í skemmtiferðir?
Kynvillingar
kvænast —
Newsweek-magazine, 17.
júlí sl. skýrði á bls. 33 frá
undarlegri hjónavígslu
Rotterdam. Hjónin, sem
skiptust á hringum voru kyn.
villingar, Harry Rierta 26 ára
og Jean Knockhart, 24 ára. í
fyrstu báðu hjónaefnin kaþ-
ólskan prest, H. M. J. Stoel-
inga, að syngja messu til
heiðurs opnunar nýs bars, sem
er uppáhaldsstefnumótsstað-
ur kynvillinga staðarins og
sagði prestur það sjálfsagt.
En þegar hann fór að fá upp-
hringingar og fyrirspumir
um væntanlega „giftingu", þá
ákvað hann að fara heldur
varlega og skipaði aðstoðar-
manni sínum, J. N. Omtzigt,
að syngja messu í skólakap-
ellu skammt frá bamum.
Þar, í viðurvist mæðra
sinna og nokkurra vina, sóru
mennimir tveir hjúskapar-
eiðinn og gagnkvæmt trú-
lyndi. Fyrir þátttöku sína í
cerimoníunni var faðir Omtz-
igt, sendur „í frí“ af biskupi
sínum, sem bar á móti að
prestar þessir hafi vitað af
hjónavígslu áforminu. Rierta,
annar aðilinn í hjónabandinu,
fullyrti hins vegar að faðir
Omtzigt hafi gefið þeim
merki um að skiptast á
hringum strax að consecra-
sjóninni lokinni og hefði
jafnvel úr altarisstólnum tal-
að hlýlega til þeirra sem við-
staddir vom hjónavígsluna.
Þýðir þetta, að kaþólska
kirkjan hafi lagt bless-
un sína ýfir hjónaband kyn-
villinga? Faðir stolinga
skauzt undan að svara en
sagði aðeins að menn verði
að gera eitthvað til að ná tij
þessa fólks, að vera í sam-
bandi við það. Þeir eru með-
al þeirra sem þarfnast hjálp-
ar.
í Niðurlöndum er sá siður
að fara mildum höndum um
kynvillinga og fylgja honum
bæði almenningur og lögregl-
an. Það má geta þess, að
jafnvel hinir rólyndu íbúar
þar, urðu undrandi er þeir
heyrðu þessi tíðindi nú fyrir
skömmu.
(Lauslega þýtt og endur-
sagt úr Newsweek 17. júlí
1967).
“c> Það er nú orðið meira en meðalhneyksli, að sjá á öllum þjóð-
vegum, austur og vestur, bifreiðir hins opinbera, m.a. Reykjavík-
urborgar á ferðalögum út um land — ekki í embættiserindum,
heldur aðeins í gamanferðum. Þessar opinbem bifreiðar skreyta
nálega öll bifreiðastæði sunnanlandsleiðanna, sjást á fleygiferð
um þjóðvegina en innaborðs má sjá starfsfólkið og fjölskyldur
þess ljómandi af ánægju.
Ekki nýtt
Það er ekki ný bóla að starfs-
menn borgarinnar brjóti þannig
af sér átölulaust. Við höfum
margsinnis bent á þessa ó-
srvinnu, auk þeirra útgjalda sem
þessi skemmtiflutningur á opin-
berum bílum veldur borgurun-
um.
Allt skrifað
Fullyrða má, að þeir sem
þannig nota bílana láti skrifa
benzínið hjá borgaryfirvöldun-
um svo og allar viðgerðir og
annað sem af þessu skapast.
*
Sjálfsagt er ekki annað en
málamyndaeftirlit með bílum
þessum og eflaust hefur ekki í
mannaminnum nokkur starfs-
maður verið vfttur fyrir að
nota opinbera bifreið í einka-
þarfir.
Það er sök sér þótt fólk þurfi
á bíl að halda í starfi, en það
stingur í augað — eftir óþolandi
♦
útsvarsálagningar, að menn sjái
svo þessi dýru tæki undir botn-
inurn á skrifstofublók og fjöl-
skyldu hans. Borgarstjórinn er
vissulega ekki fær um að elt-
ast við slíka „smámuni", en
hann ætti að hafa gæzlulið, sem
t
fylgist með notkun opinberra
ökutækja, benzíneyðslu þeirra
og viðhaldi. Það eru til mælar
hjá einu bifreiðafyrirtæki sem
„gefa upp“! á dropa eyðslu
benzíns og er þá létt að krefja-
sagna um ferðir bílsins.
Skilyrði
Altalað er að sumir starfs-
menn borgarinnar geri að skil-
yrði að fá að nota opinber öku-
tæki í einkaþarfir um helgar.
Ef leyft er, þá er það í heimild-
arleysi af hendi borgaranna,
sem tækin eiga, og ber að krefj-
Útvarpsfréttastofan við
sama heygarðshornið
Viet Nam, Hong kong — Congo gleymist —
Að taka afstöðu — Bannað að gagnrýna?
Ekki hefur staðið á fréttastofu útvarpsins, fremur en
venjulega, að gefa nákvæma „skýrslu“ um ástandið í
Viet Nam, mannfall Bandarikjanna etc. þótt treglega
gangi fyrir stofnuninni að ná sambandi við annað sem
fréttnæmt má telja, t.d. atburðina í Kongo-„lýðveldinu“.
Það er nokkuð gott hjá fréttastofunni að halda áfram
einhvers konar prívatstríði með og á móti einstökum að-
ilum úti í heimi og er sannarlega tími til kominn, að
þessi „hlutlausi“ aðili ríkisstjómarinnar sé rannsakaður.
Útvarpið er, hvorki heilög kýr í fréttum eða öðru og
verður ekki liðið að persónulegar skoðanir einstaklinga
þar og álit þeirra á heimsviðburðum ráði nokkru um eðli-
lega fréttafrásögn.
Það eru fleiri en við, sem fylgjumst með fréttaburði
útvarpsins. Morgunblaðið er farið að gagnrýna frétta-
frásagnir þaðan meira en áður og Mbl. hefur sams konar
aðgang að fréttum og útvarpið. Það er engu líkara en
útvarpið sé í þjónustu vinstri liða og telji fátt fréttnæmt
í erlendum fréttum en það, sem svertir vestrænar þjóðir.
Nákvæmar fréttir frá Kong Kong og Viet Nam, og engar
fréttir frá óeirðasvæðum ánnarsstaðar. Spyrja má, hve-
nær skýrði útvarpið síðast frá hryðjuverkum Viet Cong-
manna, morði þeirra á konum, bömum, limlestingu og
drápi fanga, afhöfðun ýmissa embættismanna, kennara,
lögregluþjóna, jafvel skrifstofustúlkna hins opinbera í
þjónustu Saigon-stjómarinnar? Það væri gaman að heyra
eitthvað af þessu, svona til tilbreytingar.
ast þess, að þeim sem trúað er
leggja blátt bann við allri slíkri
fyrir tækjunum, sé gert að
notkun.
Tökum á móti
Ekkert er auðveldara, en að
taka niður númer og stund, er
menn rekast á bíla þessa úti á
vegum upp um sveitir og spyrja
síðan hvert erindið hafi verið.
Ef einhverjum vegfaranda kann
ag blöskra, þá er velkomið að
taka á móti slíkum upplýsing-
um hvort heldur í síma eða
pósti
Margri stúlkunni hefði ekki þótt ónýtt að klæðast þessum bað-
fötum meðan sólin skein í heiði í s.l. viku og fólkið þyrptist
út í Nauthólsvík, eða í nágrenni borgarinnar, austur á Þingvöll,
í sumarbústaði og að Laugarvatni til að njóta veðurs. — Að
tarna er dálagleg dís, útlenzk, en við erum vissir um að til eru
stúlkur hér heima, sem vel standa henni á sporði.
Matarokur á veiíingastöð
um fælir burt ferðafólkið
Það gegnir mikilli furðu hve bíræfið ríkisvald-
ið er með tiliiti til verðlags og verðbólgu. Erlendir
ferðamenn, sem eiga hér leið um. reka upp stór
augu þegar þeim eru réttir reikningar á veitinga-
stöðum með svimandi háum upphæðum, oft á tíð-
um fyrir heldur ómerkilegan mat og þjónustu.
Reykjavík—New York
Sá sem þessar línur ritar, átti
þess kost að ræða við erlendan
sölumann, sem víSa hefur veriS,
og fannst honum verSlag á flest-
um hlutum ótrúlega hátt.
Þessi maður var ekki svo
mjög hissa á verSlagi á beztu
matsölustöðum í höfuðborginni,
t.d. sagSi hann að matur á staS
eins og Hótel Holt, sem honum
fannst mjög góSur og staSurinn
viðkunnanlegur, væri um 20%
dýrari en á enskum veitingastað
af svipuðum klassa. Aftur á
móti sagðist hann eiga erfitt
með að útskýra fyrir yfirboður-
um sínum að átta daga dvöl hér
kostaði eins mikið og hálfsmán-
aðardvöl í New York, sem er
frægur staður fyrir verðlag.
Hótel Saga og sveitin
Erlendi sölumaðurinn var hrif-
inn af ýmsu hér. Hann sagði að
Hótel Saga væri 1. flokks hótel
og þjónusta góð. Aftur á móti
fannst honum furðu gegna að
borða á stað úti á landi og verða
að borga næstum eins hátt verð
fyrir venjulegan mat og hann
greiddi fyrir mat á 1. flokks
veitingastað í höfuðborginni.
*
1.2. 3. klassi
Hann ræddi um það, eins og
svo margir, hvernig stæði á því
að verð á hótelherbergjum í
höfuðborginni væri svo til það
sama, þótt hótelin væru alls
ekki í sama klassa. Og þá fannst
honum undarlegt hvað matur er
dýr á venjulegum matsölustöð-
um, og fannst vanta mismim-
andi verðklassa eftir þeim mat
og þjónustu sem í boði ' væri
hverju sinni.
Þjónakapteinar
Það má segja þjónustuliði á
betri veitingastöðum til hróss,
að mikil breyting er á orðin t.il
hins betra með þjónustu. Mjög
er áberandi hve þjónusta er
betri á þeim stöðum þar sem
sérstakur maður hefur með
höndum að taka á móti gestun-
um og stjóma þjónaliðinu. Þetta
er gert í Grillinu á Hótel Sögu
með mjög góðum árangri, en
aftur á móti mætti Naust gera
betur hvað þetta snertir. Það
hefur ekki svo mikið' að segja
þótt bíða þurfi eftir matnum
töluverða stund, ef gestimir
hafa það á tilfinningunni að
forráðamönnum veitingastaðar-
ins þyki einhver fengur í að fá
gesti í sali sína.
Mælirinn fullur
í heild er svo komið, að beztu
veitingahúsin hér í borg eiga
hrós skilið fyrir stórbætta þjón-
ustu, og allir skilja að bætt
þjónusta þýðir hærra verðlag á
mat. En bogan má varla spenna
öllu hærra, allra sízt á venju-
legum veitingastöðum sem veita
lágmarksþjónustu og bera á
borð lélegan mat.
í blaðinu í dag:
★
★
★
★
öður skríll á hestamótum
Kakali 3. síðu
Þegnskylduvinna og æskan
Leiðari
Á vori lífsins
Rudyard Kipling 5. síöa
I
Má íslenzki hesturinn fá sinn skóla?
Jónas frá Hriflu
Úr einu í annað
Pressan
Sjónvarp Keflavík o.fl.