Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1946, Síða 15

Sumarið 1945, 18. ágúst, urðu nokkrir sjó-
menn hér varir við að ofansjávarvöður af ein-
hverjum fiski til og frá um fjörðinn, sérstak-
lega innan til í firðinum og var farið að for-
vitnast um það um kvöldið þann 18. ágúst og
bar mönnum ekki saman um það, hvaða fiskur
þetta væri, en þó komust einhverjir að því að
það mundi helzt vera túnfiskur, þó reyndar eng-
in gæti sagt um það með vissu, en þetta virt-
ist þó ekki vera nein venjuleg fisktegund, og
þeir bátar, sem reyndu að komast sem næst
vöðunum, sögðu það stóran fisk og afar hrað-
syndan. Samt komust nokkrir bátar í skotfæri
og skutu, en þá sökk fiskur sá, sem skotið var á,
en hinir hurfu rétt í bili.Annars virtustþeirforð-
ast hávaðann. Hinn 22. ágúst bjuggu menn sig
út til veiða á vélbátnum „Bjarnarey". Það er
opinn vélbátur, ca. 5 smál. og voru þar með
Ólafur Antonsson og Benedikt Sigurðsson og
bjuggu þeir út skutul á ca. 6 m. langa tréstöng
(venjulegan selaskutul) og var svo rennt í torf-
urnar. Komust þeir í gott færi að lokum. Skutl-
aði Ólafur óg hitti á ca 5 m. færi, en þá tók fisk-
urinn viðbragð og stakk sér með eldingarhraða
og var gefið út eitthvað á annað hundrað faðma.
Dró fiskurinn bátinn til og frá um fjörðinn,
en virtist þó alltaf fara í hring. Eftir að þeir
höfðu þreytt hann í 5 stundarfjórðunga drógu
verður að gera þetta allt í hjáverkum. Er því nauð-
synlegt að binda þetta allt vissum reg'lum, þó komið
geti fyrir að einstaka menn geti ekki sinnt réttum tíma.
Betra er það samt, en vera alltaf óviss, og á hlaup-
um að tækinu.
Ég læt nú að þessu sinni staðar numið við þessar
hugleiðingar mínar, en vona fastlega að framtíðin skeri
úr um hversu réttmætar. þær eru.
Að endingu ber ég fram þá kröfu, sem F.F.S.Í. hefir
í mörg ár staðið að árangurslaust, að við fáum mann
úr okkar stétt í stjórn Síldarverksmiðja ríkisins. Sú
krafa er réttmæt í alla staði. Sjómenn hafa byggt upp
þetta fyrirtæki og þeim sjálfum er nauðsyn að eiga
mann þar, sem gæti hagsmuna þeirra. Eigum við marga
ágæta menn í þennan starfa og verður því að sinna
þessari réttmætu kröfu sjómanna strax í ár. Það get-
ur alls ekki gengið að draga það lengur, að F.F.S.f.
fái fullan rétt á tilnefningu hans. Við erum vanir að
vaka jafnt nótt sem dag á hafi úti; eins munum við
vaka yfir velferð mála okkar, og finna fljótt hverjir
eru með eður móti.
Sameinuð átök allra sjómanna verða nú á næstunni
sterk, og munu lyfta mörgu Grettistaki.
M.s. Eldborg, 1946.
á Vopnafirdi
þeir hann að borði. Ætlaði hann þá að taka
annað kaf, en þá kom Benedikt með byssuna
og skaut fiskinn, og var hann síðan innbyrtur.
Var hann nú óspart skoðaður og síðan haldið
til lands. Þegar að landi kom var þar múgur
og margmenni fyrir, eftir því sem um var að
gera í ekki mannfleira þorpi en Vopnafjörður
er, og vildu allir sjá og helzt þreifa á fisltinum.
Já, fallegur er hann, sögðu flestir. Já, og stór
„Bjarnarey“, vélbáturinn, sem veiddi túnfiskinn.
er hann líka, sögðu aðrir. — Við skulum nú
draga hann upp á bryggjuna, sög'ðu bátsmenn-
irnir. — Já, auðvitað. Ilendið honum upp, strák-
ar, sagði einhver.
Ætli við verðum ekki að draga hann upp,
það verður víst nógu strembið. — Og upp á
bryggjuna var hann dreginn af ótal höndum.
— Jæja. Hvað skal nú gera við hann, sagði
formaðurinn á Bjarnarey, Pétui' Nikulásson.
— Þið skuluð nú byrja á því- að vita hvað
hann er þungur, sagði héraðslæknirinn, Árni
Vilhjálmsson.
— Já, það er alveg rétt. Fáið þið lánaða vigt,
og lóð.
Svo kom vogin og lóðin, en þá vantaði lög-
giltan vigtarmann.
— Þarna er Thorvald ólafsson. Viltu vigta
fiskinn fyrir okkur? sagði einhver af bátsmönn-
um. — Jú, það var sjálfsagt. Reyndist fiskur-
inn 315 kg. í heilu lagi.
— En er nú þetta túnfiskur? sögðu sumir.
— Það er nú hægt að skera úr því með því að
sækja fiskifræði Bjarna Sæmundssonar og lesa
yfir fiskinum hans eigin lýsingu, sagði læknir-
inn, og svo fór hann og sótti hana.
— Túnfiskur! Ja, það er nú svo sem enginn
V I K I N G U R
175