Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1946, Side 37

Halldór Helgason:
- MANNSKAÐAR -
Tileinkað minningu Helga Einarssonar frá
Borgarnesi, er fórst í erlendri höfn —.
I.
Alla vetur úti á sænum
alda reis meS þungan hreim.
— Slysafregn í frosti og snænum
frónskar byggSir sótti heim,
— ekki um leik á „lystikænum“
lásu menn í sög.um þeim.
— Þegar enn um Islands strendur
ungur vorsins bjarmi fer,
vængjum fjölgar, víSar lendur
vakna, og ylinn helga sér,
— saga um týnda sjófarendur
sorgarslæSu á Ijómann ber. —
SjómaSur á hafsins hrönnum
hetjumerldS lengi bar,
samstUlt dáS í aflaönnum,
ár og segl og hreyfill var,
— stóSu hærra stofumönnum
stólpar landsins — einmitt þar.
Barátta um brauSsins hleifa
blasir einna skýrast viS
þar sem enga linkind leyfa
löSrungar á ýmsa hliS,
— meSan aSrir erru aS þreifa
einungis um setugriS.
Margur sá, er vel á verSi
vakti þar um hagi lands
og aö þjóSarg.ulli gerSi
glímu sína í nafni manns,
saltan lokabikar bergSi,
— báran köld varS leiSi hans.
— Særinn tekur, særinn gefur,
— sú varS löngum raunin á.
Aldan lyftir, aldan grefur
unga, rika manndóms þrá.
— Vaka þó sem veriS hefur
vonir úti um breiSan sjá. —
II.
VíSar en viS íslands strendur
oj)in reynist feigSarvök,
bíSur manna á báSar hendur
báran — hvorki ein né stök.
Sögubrot um sjófarendur
sanna þessi köldu rök.
— -— Allir lúta örlögsveSju,
inn til byggSa, frammi á sæ;
heggur sundur hlekk í keSju
höndin þunga sí og æ,
— heitir neistar kærrar kveSju
kvikna þá viS skyndiblæ.
— Einkamál í ævisögum
eiga kapítulann sinn;
minning. Ijós frá USnum dögum
leggur sína þætti inn,
lyftir þoku af daladrögum,
dreifir skini um heiSarkinn.
Jafnvel minnstu tungur tala
tregans máli um horfin spor;
yrfdr fífill úti á bala
einhvern tíma seint í vor
vinarljóS um lítinn smala,
leiki hans og viljaþor.
Þegar hlýja heiöríkjunnar
hvelfist yfir dal og eng,
gauluir, þrestir, grænir runnar
grípa munu í líkan streng
og viS samspil sólskrikjunnar
syngja milt um „góSan dreng“.
III.
FariS heilir — einn meS öllum —,
ættalcvistir, hafiS þökk.
Ríkir ofar ölduföllum
endurminning þess, er sökk.
— Yfir þjóSar víSivötlum
vakir samúS, djúp og ldökk. —
(Á sumarmálum 1946)
V í K I N G U R
197