Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1959, Blaðsíða 23

K T I N N I
ÞaS munu nokkuð fáir, sem kunna
þessa stöku í samhengi:
Hossir þú heimskum gikki,
hann gengur lagiS á,
og ótal asnast.ykki
af lionnm muntu fá.
Góðmennskan gildir okki,
gefðu duglcga á kjaft.
Slíkt hefur, það ék þekki,
þann allra bezta kraft.
Péíur litli og félagi hans voru önn-
um kafnir í moldarflagi að búa til
.,kökur“, og eitthvað af „deigi“ hafði
sIt'Ssí framan í þá. Móðir þeirra kall-
aði til jieirra og sagði þeim að koma
og þvo sér.
Þess þarf ekki. Yið þokkjum hvor
annan á málrómnum.
I.öng sjóferð er bezta leiðin til þess
að kynnast fólki vel.
Já, og þá fær maður að sjá, hva'ð
það inniheldur.
Þessi saga mun vera ævagömul — eða
kannske ný
IíersliöfSingi nokkur var á gangi og
mætti tvcim munkum nf Franziskusar-
reglunni.
-— Priður sé mcð yður sögðu munk-
amir kurteislcga.
HersliöfSinginn sneri sér að jieim og
sagSi byrstur: — Drottinn svipti yður
öllum ölmusugjöfum.
Munkamir urðu forviSa og spurðu,
hvernig þeir liefðu móðgað hann.
Svarið var: — Þið óskið mér þess,
aS ég sé sviptur mínu daglega brauði,
og ég óska yður hins sama.
Ein bœnastund Káins:
Oftast þegar enginrr sér
og enginn maður heyrir,
en brennivínið búið cr
biS ég guð að hjálpa mér.
Hann er einn af þessum „sjení-
um“, sem geyma ,,heilann“ í spiri-
tus.
DökkhærS stúlka hafði alið rauð-
hært bam á fæðingastofnun. Yfir-
læknirinn, sem lagði stund á ætt-
gengnisrannsóknir, spurði móSurina,
hvernig hár faðir drengsins sé litt.
Það veit ég ekki, svaraði stúlkan,
hann var meS hatt.
Hann sat milli tveggja stúlkna.
Allt með felldu er hjá þér,
ef aÖ kveldar bráSum.
Milli elda ertu hér
ofurseldur báðum.
í hvert sinn, sem þú sérS unga og
fallega stúlku, gleymirðu að þú crt
giftur.
Ónei, þvcrt á móti — einmitt þá
man ég fyrst- eftir því.
Hvar er hann Jón, sem vann liér á
skrifstofunni spurSi viðskiptavinur-
inn forstjórann.
Hann cr farinn.
Og ertu ekki búinn að ráSa nýjan
mann í plássið?
Jón lét ckki eftir sig neitt pláss.
Astin lifir af skorti á næringu, en
hún deyr, ef hún mettast.
Bíllinn er bremsulaus, svo að ég
fann upp þetta ágæta ráð.
12 barna móðir var eitt sinn spurð
að þvi. hvert af bömunum henni þætti
vænst um. — Það barniS, sem er veikt
þangað til það 'er orðið frískt, og það
sem er í burtu, þangað til þaS kemur
aftur, svaraði móðirin.
Presturinn sat andspænis fanganum
í þröngum klefa og talaði frjálslega
um trú og fyrirgefningu.
Fanginn hlýddi á með athygli og
bað prcstinn að endurtaka ræSu sína.
Ertu svona skilningssljór vinur,
spurði presturinn undrandi.
Nei, svaraði fanginn, en brenni-!
vínslyktin út úr yður er svo indæl.
Tengdasonur minn kann hvorki að
spila bridge né drekka.
Mér finnst jmð einmitt fyrirmyndar
tengdasonur, sagöi kunninginn.
Nei, sagSi tengdafaðirinn. — Hann
gerir nefnilega hvorttveggja.
Þegar þú hefur á tilfinningunni, að
annaShvort springir þú, eða verðir að
segja eitthvaS — ]>á er áríSandi að
segja ekki neitt.
Korm, sem var að máta pels, sagði
við afgreiðslustúlkuna: — YiljiS þér
lofa mér því, ef manninum mínum
líkar ekki pelsitin. að noita aS taka
hann aftur.
Skozkur efnafræðikennari var að
sýna nemendum sínum álrrif ýmissa
sýrutegunda, Nú set ég þennan tú-
skilding ofan í þetta sýruglas. Leysist
hann upp1
Nei, sagSi einn nemendanna.
Skýrið bekknum frá, á hverju þér
byggið j)á skoðun ySar.
— Þér munduð aldrei láta liann
ofan í glasið, ef hann leysist upp,
sagði nemandinn.
VÍKINGUR
207