Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1971, Side 4

Skipshundunnn Smdbad
—
Fyrir nokkru rakst ég á grein um skipshundinn Sindbad í sænska blaðinu
„Sjömannen".
Svo einkennilega vildi'til, að ég hafði í siglingum mínum á stríðsárunum
hitt skipsfélaga hundsins í erlendri höfn og hlustað á frásagnir þeirra,
sem að mörgu leyti voru ýtarlegri en greinin.
Fer hún því hér á eftir, endursögð með þeirri viðbót, sem ég hafði fest
mér í minni. — G. J.
Einn þekktasti ferfætlingur,
sem flaut á Norðuratlantshafi í
síðari heimsstyrjöld, var þrjózk-
ur, kraftalegur og svarthærður
hundur af blönduðu kyni. Hann
bar nafnið Sindbad og var skips-
hundur á amerískri strandgæzlu-
snekkju.
Þessi einstæði og mannlegi
hundur átti sinn óðalskrók í veit-
ingastöðum og kærustu í hverri
höfn.
Enginn barmeistari neitaði
honum um afgreiðslu, vitandi af
reynslunni, að hinir tvífættu
skipsfélagar Sindbads stóðu allir
sem einn með honum.
1 þeirra augum var hundurinn
dýrmætasti „gripurinn" um borð
í skútunni öll stríðsárin.
Allir sýndu honum tillitssemi
og tilhlýðilega virðingu.
Þeir voru sannfærðir um, að
á meðan Sindbad dvaldi um borð
myndi ekkert ólán eða slys henda,
hvorki þá né skipið, — eins og
reyndar varð raunin á.
Þessi trú þeirra var svo rót-
gróin, að skipshöfnin sigldi ekki
úr höfn án þess að hafa gengið
úr skugga um að Sindbad væri
um borð.
En — eitt sinn, er skipið var
statt í höfn á Islandi, og veslings
Sindbad lá og svaf úr sér vím-
una, eftir votviðrasama nótt, í
skoti fyrir utan veitingastað,
vaknaði hann með andfælum við
eymdarlegt væl eimpípu skipsins,
sem hann gjörþekkti.
Snekkjan hafði fengið óvænta
hraðskipun um að láta úr höfn.
Sindbað reis með erfiðismun-
um á fætur og þaut niður að
höfn, en skipið var þá komið
nokkur hundruð metra frá hafn-
argarðinum.
Skipverjar grátbændu yfirfor-
ingjann um að snúa við eftir
hundinum, en árangurslaust. —
því, eins og hann sagði:
„Hvernig í ósköpunum get ég
lagt leiðarbók skipsins fyrir hátt-
setta foringja í flotastjórninni,
þar sem stæði:
4
VlKINGUR