Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1971, Qupperneq 21

Að morgni þriðja dags kemur
enskur togari í kallfæri við skipið
og segir skipstjóri togarans, að það
sé voðalegt tilstand á Patreksfirði.
Þar standi nú yfir réttarhöld yfir
6 brezkum togurum, en sá sjöundi,
sem verið hafi fullur af fiski, hafi
stungið af til Englands. Skeyti hafi
þegar verið sent út, því 2 varðskips-
menn hafi verið um borð í þess-
um togara. Þegar skipstjóri togar-
ans heyrði þetta, sagði hann. — Ég
held að ég fari nú til Patreksfjarðar.
Svo er haldið af stað og þegar
þeir koma fyrir Vatneyraroddann
verður uppi fótur og fit um borð í
Ægi, því þeir þekktu strax togar-
ann. En sannleikurinn var sá að
þeir á Ægi höfðu haldið að togar-
inn hefði farið um nóttina.
Jón og félagi hans voru strax
sóttir á léttbáti varðskipsins yfir
í togarann og fljótlega kallaðir fyr-
ir rétt.
Sýslumaður var Bergur Jónsson
og þegar Jón kemur fyrir réttinn
segir sýslumaður. — Ætluðuð þið
að vera til eilífðarnóns þarna?
Og Jón svaraði. „Hvernig dettur
yður í hug að við hefðum getað
breytt nokkru í þessu efni, þar sem
togaraskipstjórinn hafði að engu
fyrirmæli skipherrans á Ægi“. Lét
þá sýslumaður það gott heita.
Fulltrúi brezku togaranna ósk-
aði eftir því, að þeir gæfu yfirlýs-
ingu um það, hvaða meðferð þeir
hefðu sætt um borð. En Jón gat
ekki annað en gefið þeim beztu
sögu, því þeim hafði verið veitt allt
það sem kostur var á.
Það var eitt sinn, þegar Jón var
á gamla Ægi, að norskt fisksölu-
skip fórst út af Ströndum, nánar
tiltekið út af Þaralátursnesi. Þetta
var í febrúarmánuði og var Ægir
sendur til að leita á Húnaflóa. Þeir
fundu ekkert, og voru komnir á
suðurleið út af Kögri, þegar skeyti
kom um að halda aftur á staðinn,
því eitthvað dót hafði rekið á fjöru
á Þaralátursnesi. Áttu þeir að at-
huga þetta og leita betur. Þeir héldu
inn á Norðurfjörð og þar fór skip-
herrann, sem var Einar M., á land
til að síma. Hann fékk þær upplýs-
ingar, að þarna hefðu rekið stólar
o. fl. og var þá ákveðið að fara
þangað og athuga það n'ánar. Þeir
voru komnir að Selskeri um kl. 3
um daginn í norðan „kilju“ og dálít-
iili undiröldu. Brim var við strönd-
ina, en þarna ákveður skipherrann
að setja út mótorbátinn. Átti stýri
maður ásamt Jóni og smyrjara að
fara í bátinn og fara með strönd-
inni frá Norðurfirði að Horni, en
þar ætlaði varðskipið að taka þá
kl. 11 um kvöldið. Enginn þeirra
var kunnugur ströndinni og svarta
myrkur var komið á. Þeir fara í
bátinn og halda af stað, en þá byrj-
ar vélin að hökta. Svona höktir vél-
in smástund, en þá er flautað á
varðskipinu. Er þá snúið aftur að
skipinu og báturinn tekinn um borð.
Síðan heldur varðskipið af stað, út
fyrir sker og uppundir Geirólfs-
gnúp og þar er lagzt einar 3 sjóm.
frá landi. Þar er mótorbáturinn sett-
ur á flot á ný og einir 12 menn í
bátinn. Var það gert til þess, að ef
hann bilaði aftur þá væru nógu
margir menn til að róa honum. Það
var haldið á mótorbátnum uppund-
ir Þaralátursnes, en þá var svo mik-
ið brim að þeir vissu varla hvar
þeir áttu að lenda. En fólk í landi
hafði þá tekið eftir þeim og kom
með ljós niður í fjöru og gaf þeim
merki með ljósinu hvar þeir ættu
að lenda. Gekk lending ágætlega
og dótið sem fundizt hafði skrifað
upp og að því loknu átti að halda
af stað um borð. En þegar vélin
er sett í gang aftur bilar eitthvað
í henni, þannig að ekki er hægt að
keyra hana nema aftur á bak. Þeir
urðu því að bakka bátnum frá landi
og sigla þannig á honum að skipinu.
En siglingarljósunum sneru þeir
við, svo að allt væri löglegt. Þegar
þeir koma að skipssíðunni stendur
Einn af hreyflum flugvélarinnar
hafði bilað og vélin lækkaði flugið.
Flugstjórinn tilkynnti farþegunum að
nokkrir þeirra yrðu að fórna sér með
því að stökkva út.
Englendingur varð fyrstur til þess.
Hann hrópaði: „Fyrir drottninguna
og föðurlandið!“
Næstur varð Frakki, sem hrópaði:
„Lifi Frakkland!“
skipherrann þar og segir undrandi:
„Hvað, komið þið á öfugum bátn-
um?“
Eftir fyrstu veru sína á gamla
Ægi, fer Jón yfir á Fjöru-Þór, síðan
á litla Óðin (seinna Gautur), þá
aftur á gamla Ægi og er á honum,
þar til að hann er með í að sækja
Þór 1951 og er á honum, þangað
til að hann fer í land 1959. Áfram
var þó Jón starfsmaður landhelg-
isgæzlunnar sem vaktmaður í flug-
skýlinu til áramóta 1967—68.
Um þorskastríðið, svokallaða, vill
Jón lítið tala. Hann segist aldrei
hafa verið í eldlínunni, því að hún
hafi legið um Selsvör. Aftur á móti
segir hann um veru sína á varð-
skipunum, að hún hafi oft verið
skemmtileg og að það sé einn bezti
kafli ævi sinnar veran þar um borð.
Og Jón segir: „Maður var oft
með skemmtilegum mönnum og
hafði gott af því, það létti manni
lífið. Og á langri tíð minni á varð-
skipunum tel ég, að allir hafi verið
vinir mínir en enginn óvinur. Ég
vil nota þetta tækifæri og þakka
öllum, sem ég hef verið með fyrir
samveruna".
Eins og sjá má á æviágripi hinn-
ar öldnu kempu, Jóns Kristófers-
sonar, er hann búinn að skila þjóð-
arbúinu langri vinnu. Hann byrjar
að starfa aldamótaárið, þá 12 ára
gamall, og hættir ekki starfi fyrr
en 1967. Hann hefur því starfað svo
til óslitið í 67 ár. Mér er ekki kunn-
ugt um að Jón hafi nokkurn tím-
ann orðið að sleppa vinnu vegna
veikinda. Mætti þjóðin eiga fleiri
slíka hrausta syni.
Helgi Ilallvarðsson.
Flugvélin hélt áfram að lækka, svo
fleiri urðu að stökkva út. Þá reis Svíi
á fætur og hrópaði: „Lifi norræn sam-
vinna“ og fleygði Dana, Norðmanni
Finna og Islendingi út úr vélinni.
*
Sá sem kúgar þjóð með valdi, er ein-
ræðisherra. En sá sem kúgar hana í
kærleika, hann er hinn mildi konungur.
(Kínverskur málsháttur).
VlKINGUR
21