Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1971, Side 32

Það leynir sér heldur ekki, að
í hugum margra var nýtt tíma-
bil í samgöngu- og atvinnuhátt-
um í uppsiglingu. (Sumpart end-
ursagt) — H. J.
Kaupmannahöfn 10./6. 1819.
Kæri bróðir!
Nú verður þú óhjákvæmilega
að gera ráðstafanir sem duga,
til þess að hún vesalings systir
þín örvinglist ekki af hræðslu og
kvíða. Maðurinn minn er orðinn
alveg heillaður af maskínum, og
það er áreiðanlegt, að þessi óvætt
verður honum einhverntíma að
fjörtjóni. Hann er alveg truflað-
ur af hrifningu yfir þessu gufu-
skipi, sem er komið til landsins,
og dvelur þar öllum stundum. Guð
minn góður, hann er bara venju-
leg manneskja gerð af holdi og
beinum, en þessi ófreskja er gerð
úr járni og stáli, eldi og eimi, og
nái hún taki á honum, — guð
hjálpi okkur — hvað verður þá
um alla sápugerðina, hann verð-
ur áreiðanlega marinn sundur.
Á dögunum fékk hann leyfi til
að koma niður í sjálft apparatið,
mig grunar, að það hafi verið að
aflokinni góðri miðdagsmáltíð, og
þá náði ófreskjan í annað frakka-
lafið hans og dró hann að sér
þangað til hann varð fastur við
eitthvað, sem er víst kallað stimp-
ilstöng, sem nuddaði upp og nið-
ur, og niður og upp af öllum kröft-
um eftir aumu bakinu á honum
eins og ætti að flá hann lifandi,
vesalinginn, og svo kom eitthvað,
sem er kallað krumtap og þrýsti
ofan á hattinn, — þú manst, það
var nýi góði hatturinn hans, og
klemmdist hann þá niður fyrir
augu, og rifnaði hatturinn niður
að börðum. Hann lætur þess get-
ið, að þá hafi bæði þú og ég og
börnin komið sér í hug, og guð
má vita hvernig þetta hefði end-
að, ef ekki hefði þá komið hjálp.
Að vísu hefur hann sterka fætur
og er að öðru leyti kröftugur
agnar lítill ístrubelgur. En hvaða
maður getur til lengdar staðist
28 hesta orku. Járn-jálkurinn var
of sterkur og hefði að sjálfsögðu
gjört mig vesalinginn að ekkju,
hefði ekki ungi málarinn Frits-
mann, til allrar hamingju, komið
með hnífinn sinn og skoriðlöfinaf
frakka Pedersens og dregið hann
frá. En frakkalöfin og þar á með-
al einn af nýju vasaklútunum
mínum slæddust í ventlana, —
eða hvað það nú er kallað, og þar
með vildi mekanikkin ekki ganga
lengur. Gufan bunaði út í allar
áttir og aumingja maðurinn stóð
þarna á buxunum einum, og
munaði minnstu að hann skað-
brenndi sig ofan á allt saman.
En þar með var ekki öll sagan
sögð. Þegar hjólin hættu að snú-
ast, rann skipið á grynningar. Og
nú upphófst heldur en ekki
hávaði. Allir skömmuðust og
kenndu vesalings pabba um alla
ógæfuna. Skipstjórinn var óður
af reiði, formælti og hótaði að
kasta þessu illfygli útbyrðis, —
guð minn góður, að kalla hann
Pedersen illfygli! Og pabbi fór
í allri sinni niðurlægingu að
halda, að þó að hann væri slopp-
inn ú járngreipum véla ófreskj-
unnar, mundi hann láta lífið í
sjónum, og ef góði Fritsmann
hefði ekki verið viðstaddur, hefði
þetta endað með skelfingu. Endir-
inn varð sá, að honum var fleygt
í land á fimmtudaginn einhvers-
staðar á Lálandsströndinni í úr-
hellisrigningu, berhöfðuðum, í
frakka sem nú var ekki annað en
treyja með hálfri annari ermi, í
brókum sem skorti það sem
frakkalöfin hefðu annars getað
hulið, ef þau væru nú ekki föst í
ventlunum. Þarna sérðu, svo bú-
ið má þetta ekki ganga. Mágur
þinn missir með þessu heilsuna,
fötin sín og borgaralegt álit.
Þú verður að setja honum fyr-
ir sjónir þetta brjálæði, og ein-
mitt nú getur hann ef til vill tekið
sönsum, því hann liggur sjálfur
eins og gufuketill fleytifullur af
hyldetei, hann ofkældist að sjálf-
sögðu heiftarlega á ferðalaginu,
og var honum það reyndar mátu-
legt.
„En fátt er svo með öllu illt að
ekki boði nokkuð gott“.
Þú veizt það, að Pedersen var á
móti því, að Mine fengi Frits-
mann litla, af því að hann er bara
málari, hafði hann þó aldrei á
ævinni séð hann. Nú er þetta kom-
ið í lag, því að Fritsmann dró
pabba út úr mekanikkinni, og
léði honum þar að auki kaskeiti
og góðan rósóttan slopp, sem
hann auminginn varð að notast
við á leiðinni heim. Þó að þetta
væri hálf óvirðulegur ferðabún-
ingur fyrir majór í borgarafélagi
hans hátignar konungsins, — var
þetta ekki frágangssök, gat hann
ekki verið honum mótfallinn —
og málarinn fékk stelpuna.
Þú getur aldeilis gert þér í hug-
arlund hve undrandi ég varð, er
við tókum á móti honum á póst-
stöðinni. Það fyrsta sem hann
sagði: „Er Mine með ykkur?“
Hann hafði nefnilega heldur snið-
gengið hana að undanförnu, en
nú þráði hann að geta sagt henni
ásetning sinn sem fyrst. Skrif-
aðu nú Pedersen eins fljótt og þú
getur, og leiddu honum fyrir sjón-
ir, að hann megi ekki koma oftar
út í þetta voðalega skip. Vertu
viss um, að það eru margir hér í
bænum, sem eru sömu skoðunar
og ég á þessu fyrirtæki. Hlýtur
það að enda með því að springa
í loft upp eða sökkva í sjó, og
kosta mörg mannslíf. Okkur hef-
ur þetta kostað, auk angistar og
kvíða: 1 frakka og nýjan hatt og
fína vasaklútinn minn. Berðu
kveðju o s. frv.
Þín einlæg systir.
(Eftir danska tímaritinu
„Maskinmesteren").
32
VÍKINGUR