Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1994, Qupperneq 25

VÍKINGUR
Kristján Sveinsson, skipstjóri á Goðanum:
Við sem eftir vorum...
- skipstjórinn lýsir hér hinu hrikalega slysi þegar Goðinn fórst og
þeim tilfinningum sem því eru samfara
Kormákur Hermannsson
„Það var nú ekki alveg ákveðið
hvort þetta átti að vera lokaferðin. Það
er svo undarlegt að í öllum þessum
björgunarstörfum, sem við sinntum á
þrjátíu ára ferli skipsins, þá hafði
aldrei svo mikið sem brotnað rúða og
við störfuðum oftast í mjög slæmum
veðrum. Þarna fyrir austan fór allt
sem farið gat í fyrsta brotinu, brúin
var eins og eftir sprengju. Öll tæki í
brúnni rifnuðu upp. Brotið reið yfir
rétt fyrir sex um morguninn og tíu
mínútum eftir það vorum við strand-
aðir, vélin gekk nú eitthvað áfram eftir
fyrsta brotið og ég reyndi að hreyfa
við stýrinu, en það hafði fest og þá var
ekkert annað til ráðs en að reyna að
þrauka. Stýrimaðurinn fór strax með
fyrsta brotinu,“ sagði Kristján Sveins-
son skipstjóri á Goðanum þegar hann
rifjar upp þær örlagastundir þegar
skipið fórst.
5,Við sem eftir vorum gátum komið
°kkur fyrir í herberginu mínu fyrir
aftan brúna. Þar fórum við í björgu-
nargallana og biðum. Þar gátum við
hafst við til klukkan hálftíu, en þá
voru brotin orðin það stór og farið að
falla svo mikið að, að hurðin sem lá
fram í brú sprakk upp. Þá var fátt
annað til ráða en að fara upp á
brúarþak, sem við gerðum. Þar þurf-
tum við að festa okkur niður með
°|unum á björgunargöllunum og ég er
viss um að við hefðum aldrei tollað
Þarna uppi án þess að hafa þessa festu.
barna urðum við að vera allt þar til um
þrjúleytið, en þá komu þyrlurnar.
^orter í fjögur var ég svo tekinn síð-
astur manna af brúarþakinu.“
25