Samvinnan - 01.03.1954, Síða 18

CHIENNIANG
(Frh. af bls. 11)
inn í sómasamlega fjölskyldu, sem
nýtur virðingar í þjóðfélaginu, eins og
við!“
Chienniang stóð á fætur, gekk út og
skellti hurðinni á eftir sér.
„Hvílíkt vanþakklæti!“ hrópaði
mágkonan á eftir henni. „Hún skilur
ekki, hvað ég er að gera fyrir hana.
Þú hefur aldrei séð húsið, sem þau
búa í! Vertu nú ekki veiklunda móð-
ir. Þú munt þakka mér fyrir, þegar þú
sérð heimili Tsiang-ættarinnar. Hús-
móðirin þar gengur með demants-
hring, sem er næstum því eins stór og
minn!“
Móðirin svaraði ekki, en gekk á
brott. En mágkonan lét ekki hugfall-
ast, enda hafði hún litið á þetta hjóna-
band sem beztu skemmtun sína, með-
an hún væri í borginni. Trúlofun
mundi leiða af sér veizlur og gleð-
skap og hún mundi hafa nóg að
skemmta sér við auk þess sem hún
hefði unnið eftirminnilegt afrek í
stuttri heimsókn. Enda þótt móðir
stúlkunnar veitti mótstöðu, var faðir
hennar ákafur, þakklátur og ánægð-
ur hlustandi, þegar hún skýrði hon-
um frá áætlun sinni. Chang Yi gat
ekki séð neitt dásamlegra til að full-
nægja metnaðargirnd sinni og þrá.
Hann hafði ávallt öfundað eina fjöl-
skyldu í borginni, en það var Tsiang-
fjölskyldan. Þetta var gömul ætt og
Tsiang hafði verið embættismaður í
höfuðborginni. Chang Yi hafði langað
til að umgangast þessa fjölskyldu, en
aldrei verið boðið til hennar. Það fór
því svo, að trúlofun Chienniang og
annars sonar Tsiang fjölskyldunnar
var hátíðlega bundin gegn mótmæl-
um móðurinnar, meðan stúlkan sjálf
lá í rúmi sínu og neitaði að bragða
vott eða þurrt.
„Þetta endar með ósköpum,“ sagði
móðirin við mann sinn. „Það er gegn
vilja stúlkunnar. Þú hefðir átt að sjá,
hvernig hún grét. Við verðum að
muna það, að hennar líf er í veði. Þú
hefur fallið fyrir auði Tsiang-fjöl-
skyldunnar.“
Um síðir fékkst Chienniang til þess
að borða og fara á fætur. En hún gekk
um húsið eins og hún væri dauða-
dæmd.
Hinum unga elskhuga var nú sama,
hvað gerðist. Hann fór á brott og
reyndi að drekkja sorgum sínum í
Hengfjöllum. Eftir þrjár vikur gat
hann þó ekki staðizt freistinguna að
snúa aftur til að sjá ástmey sína. Þeg-
ar hann kom heim, þjáðist Chienn-
iang af einkennilegum og óþekktum
sjúkdómi. Daginn eftir brottför hans
missti stúlkan minnið og vissi ekki
hver hún var. Hún lá rúmföst og neit-
aði að fara á fætur. Hún þekkti hvorki
móður sína, föður eða þernu. Hún
tautaði fyrir munni sér orð, sem þau
ekki skildu. Þau óttuðust, að hún
væri geðbiluð, en það, sem þjáði hana,
var annað og verra. Hún hafði ekki
hita, engar kvalir, en lá í rúminu án
þess að bragða vott eða þurrt. Þau
reyndu að tala við hana, en hún leit
aðeins á þau starandi augum. Það var
sem sálin hefði yfirgefið líkama henn-
ar og líkaminn hætt að starfa án hús-
bónda síns. Hún var náföl og lækn-
arnir urðu að viðurkenna, að þeir
hefðu aldrei séð sjúkdóm þessu líkan
og væru ráðþrota.
Móðir hennar leyfði Wang Chou
að fara til hennar. „Chienniang! Chi-
enniang!“ hrópaði hann. Móðirin beið
áhyggjufull átekta. Það var sem augu
stúlkunnar sæju á ný, og örlítill roði
kom í kinnar hennar.
„Chienniang! Chienniang!“ hróp-
aði hann aftur.
Varir hennar bærðust og bros færð-
ist yfir andlit hennar.
„Það ert þú,“ sagði hún veikri
röddu.
Augu móðurinnar fylltust tárum.
„Chienniang, sál þín er komin aftur.
Þú þekkir móður þína, er ekki svo?“
„Auðvitað, mamma. Hvað er að?
Af hverju ert þú að gráta? Af hverju
er ég í rúminu?“
Það var sem stúlkan vissi ekkert
um það, sem gerzt hafði. Þegar móð-
ir hennar sagði henni, að hún hefði
verið rúmföst og ekki þekkt foreldra
sína, trúði stúlkan því ekki.
Chienniang fékk fulla heilsu a fa-
um dögum. Meðan hún var veik,
hafði faðir hennar verið óttasleginn,
en nú tók hann upp fyrri háttu, er
hann sá, að henni var batnað. Þegar
móðirin lýsti því, sem hún hafði sjálf
séð, er roði færðist aftur í kinnar
stúlkunnar, þegar hún heyrði 1
frænda sínum, sagði faðirinn: „Þetta
eru látalæti. Læknarnir þekkja ekki
slíkan sjúkdóm. Að þekkja ekki for-
eldra sína! Ég trúi því ekki.“
„Kæri eiginmaður, þú hefur séð
stúlkuna rúmliggjandi dögum saman
án þess að brgaða vott eða þurrt.
Þetta er í hjarta hennar. Þú ættir að
hætta við trúlofun hennar . . .“
„Athöfnin hefur þegar farið fram.
Auk þess getur þú ekki ætlazt til, að
ég rjúfi trúlofun við Tsiang-fjölskyld-
una. Tsiangfólkið mun ekki trúa þess-
ari sögu og ég trúi henni ekki sjálfur!“
Mágkonan gisti enn hjá þeim og
hún heyrðist fara hæðnisorðum um
veikindi Chienniang og segja, að þau
væru uppgerð. „Ég er búin að lifa
fimmtíu ár og hef aldrei heyrt um
það, að stúlka ekki þekkti föður sinn
og móður.“
Faðirinn neitaði að breyta nokkru,
en elskendurnir kvöldust og sáu enga
leið út úr ógöngum sínum. Wang
Chou gat ekki þolað þetta ástand. Það
var ekkert, sem hann gat gert. I ör-
væntingu sinni tilkynni hann hús-
bóndanum, að hann mundi fara til
höfuðborgarinnar og reyna að brjót-
ast þar áfram á eigin spýtur.
„Mér finnst það vera ágæt hug-
mynd,“ svaraði frændinn stuttlega.
Kvöldið áður en Wang Chou fór,
nélt fjölskyldan kveðjukvöldverð fyr-
ir hann. En Chienniang fylltist sorg,
'nafði verið rúmföst í tvo daga og
neitaði að fara á fætur.
Wang Chou fékk leyfi móðurinnar
til að fara inn í herbergi stúlkunnar
til að kveðja hana. Hún hafði einsk-
is neytt í tvo sólarhringa og var nú
alvarlega veik með háan hita. Hann
snerti hana blíðlega og sagði: „Ég er
kominn til að kveðja, af því að ég er
að fara. Við getum ekkert gert.“
„Ég mun deyja, frændi. Ég hef enga
lífsþrá, þegar þú ert farinn. En ég veit,
að andi minn mun ávallt verða með
þér, hvort sem ég lifi eða dey.“
Wang Chou átti engin orð til að
hugga hana. Þau skildu í tárum og
18