Samvinnan - 01.03.1954, Síða 29

..................................................................................................................... iiiiiiiiiii..........................................................................................
= =
Hafið þér
ROYAL?
Dásamtegir tylliréttir, bráðna í
munni með gómsætu bragði
Karamellu, — súkkulaði, — vanilla-
Royal-búðingar
Biðjið ávallt um ROYAL
............................lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll■ll■■■lll■■■lllll■llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltllllllllllllllllllllllllllll■lllllllllllllllllllllllll■lllll||||||||||||||■||||||||||■||||||||■||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||^|^B
og grunur minn breyttist í vissu. Eins og ég hafði búizt
við, fór Lúkas ekki dult með aðdáun sína. Strax og fyrsta
nautið kom í ljós, þreif hann silkiborðann, sem festur
var í húð þess, og færði Carmen. Hún batt hann tafar-
laust í hár sitt.
Nautið hefndi ófara minna. Lúkas féll af baki og hest-
urinn á hann ofan, en ofan á þeim báðum stóð nautið. Ég
svipaðist um eftir Carmen, en hún var þá horfin úr sæti
sínu. Ég gat ekki komizt á brott og varð að bíða, unz
nautaatinu var lokið. Þá hélt ég til hússins, sem þú þekkir
af eigin raun, og beið þar allt kvöldið og fram eftir nótt-
unni. Þegar klukkan var að verða tvö eftir miðnætti, kom
Carmen og virtist hún undrandi, þegar hún sá mig.
„Komdu með mér,“ sagði ég.
„Þá það,“ sagði hún, „við skulum koma.“
Ég sótti hestinn minn og lét hana setjast á bak fyrir
aftan mig. Það sem eftir lifði nætur riðum við áfram án
þess að mæla orð frá vörum. 1 dögun komum við að lít-
illi veitingakrá, en ekki allfjarri var bústaður einsetu-
manns nokkurs. Þá mælti ég við Carmen:
„Taktu nú eftir —- ég skal láta allt vera gleymt og ekki
minnast við þig á neitt af þvf, sem liðið er. En eitt verð-
urðu að sverja mér — að koma með mér til Ameríku og
lifa þar rólegu lífi!“
„Nei,“ svaraði hún ólundarlega, „ég vil ekki fara til
Ameríku — mér líður vel hér.“
„Það er af því að hér ert þú nálægt Lúkasi. En jafnvel
þó að hann komist til heilsu, skaltu minnast þess, að brot-
in bein gróa aldrei um heilt. En hvers vegna ætti ég að
eiga í illdeilum við hann? Ég er orðinn þreyttur á að drepa
elskhuga þína; í þetta sinn ætla ég að drepa þig.“
Hún leit beint í augu mér með sínu villta augnaráði án
þess að láta sér bregða, og að lokum mælti hún:
„Ég hef alltaf vitað, að þú mundir drepa mig. Rétt áð-
ur en ég sá þig fyrst, mætti ég presti fyrir framan dyrnar
á heimili mínu. Tókstu ekki eftir neinu sérstöku, þegar
við fórum frá Cordova í nótt? Það hljóp héri þvert yfir
leið okkar milli fóta hestsins. Þetta er ills viti.“
„Carmencita,“ mælti ég, „elskar þú mig ekki framar?“
Hún svaraði ekki. Hún sat á mottu með krosslagða fæt-
ur og gerði merki á jörðina með fingrinum.
„Við skulum byrja nýtt líf, Carmen,“ sagði ég í bæn-
arrómi. „Við skulum fara brott og búa saman, þar sem
við þurfum aldrei að skilja. Þú veizt, að við eigum hundr-
að og tuttugu gullúnsur grafnar undir eik, ekki langt
héðan og auk þess eigum við peninga hjá Gyðingnum Ben-
Joseph.“
Hún fór að brosa, og síðan mælti hún: „Fyrst ég og
síðan þú. Ég veit, að þannig muni það verða.“
„Hugsaðu um þetta,“ sagði ég. „Þolinmæði mín og hug-
rekki eru á þrotum. Taktu ákvörðun — annars verð ég
sjálfur að taka ákvörðun.“
Ég skildi hana eftir eina og gekk að kofa einsetumanns-
ins. Hann lá á bæn. Ég beið þar til bæninni var lokið. Mig
langaði til að biðja sjálfur, en ég gat það ekki. Þegar hann
stóð á fætur, gekk ég til hans.
29