Samvinnan - 01.01.1959, Qupperneq 27

fyllti bollann hans með koníaki. Hann
lék við hvern sinn fingur og tók að segja
unga manninum spennandi ævintýri úr
smyglaralífinu. Hann dró enga dul á,
að hann seldi sjálfur brennivín, kvaðst
þvert á móti vera stoltur af því: —
„Þetta er spennandi lif. maður, og hel-
víti skemmtilegt. Það þarf engurn að
leiðast, senr heldur út á þá braut. — Allt-
af man ég, þegar ég lét andskotans lögg-
una sækja fvrir mig sprúttið til Hafnar-
fjarðar!“
Gunnar Berg leit spyrjandi á brenni-
vínssalann. Jónmundur hristi höfuðið og
kumraði: — „Já, það var svoleiðis, karl
minn, að eitt kvöld um áttaleytið hring-
ir konan mín niður á lögreglustöð og seg-
ir skrattakollunum hágrátandi, að ég sé
farinn frá henni og hafi tekið með mér
allt fémætt úr íbúðinni. — hún hefði
skroppið út um daginn til að drekka kaffi
hjá vinkonu sinni, og þegar hún kom
heim aftur, hefði ég einmitt verið að
hverfa fyrir horn með þrjár gríðarstórar
kistur aftan á vörubíl. En er hún kom
upp á heimili okkar, hafði henni gefizt
heldur en ekki á að líta. Þaðan var bók-
staflega allt farið: verðmætur silfurborð-
búnaður, skartgripir, skrautker, dúkar
og lín, rúmfötin, bækurnar og jafnvel
tveir pelsar, sem hún átti. Þegar hún
var búin að telja þetta upp, fékk hún
svo mikla gráthviðu, að hún ætlaði að
kafna. En löggan spurði í meðaumkun-
arrómi, hvort liún hefði nokkra hug-
mynd um, hvað orðið hefði að eigin-
manninum. Ekki hafði hún það; kvaðst
þó hafa veður af því, að hann hefði ný-
lega fengið sér vegabréf til útlanda. Og
svo grét hún og beljaði á ný, en lögregl-
an lofaði að gera allt, sem stóð í hennar
valdi til þess að hafa upp á mér. Nú stóð
svo á, að það var aðeins um eitt skip að
ræða, sem fara átti til útlanda á næst-
unni, en það var gríðarstór flutninga-
dallur, sem lá við bryggju í Hafnarfirði.
Löggan var eldfljót að þefa þetta uppi,
og nú brunaði bifreið með tveim hand-
föstum lagavörðum til Hafnarfjarðar.
Yfirmenn skipsins létu fyrst sem þeir
hefðu aldrei hevrt mín getið, en dign-
uðu, þegar haft var í hótunum við þá. Og
litlu síðar fannst ég í káetu kokksins,
sitjandi á einni af kistunum þremur. Var
ég umsvifalaust tekinn ásamt þeim og
fluttur í grænum hvelli til Reykjavíkur,
— alla leið hingað upp á loft til kerling-
arinnar minnar. Hún fleygði sér um háls-
inn á mér og skældi allt hvað af tók,
meðan lögregluþjónagrevin voru að bisa
blýþungum kistunum upp til okkar. Þeg-
ar þvi var lokið, kvöddu þeir glottandi
og þóttust sýnilega hafa unnið helvíta
mikið afrek. — En hvað heldurðu, að
hafi verið í kistunum, lagsmaður? —
viský, koníak, brennivín, sjenever, —
allt keypt um borð í flutningadallinum
sarna dag!“
Gunnar Berg var orðinn hreyfui' vel og
skemmti sér hið bezta við sögur Jón-
mundar. — „Já, þetta er sjálfsagt spenn-
andi líf,“ sagði hann.
Brennivínssalinn sló á öxlina á hon-
um og svaraði, að hann gæti reitt sig á
það. — „Svo fær maður nú dálítið í aðra
hönd líka,“ bætti hann við allborgin-
mannlegur. „Já, þetta væri annars nokk-
uð fyrir þig, karl minn. Mér sýnist þú
vera maður, sem ekki lætur sér allt fyr-
ir brjósti brenna.“
VIII.
Það var ekki hávaðinn í kringum Imbu
litlu. Hún var hæglát stúlka og fámælt,
en það voru augu í henni og bros um
munninn handa þeim, sem litu vin-
gjarnlega á hana. Flest þeirra fékk raun-
ar Gunnar Berg, og hann var ekki ó-
næmur fyrir þeim. Þegar lítið var að
gera, settist hann stundum inn í eldhús
til hennar og talaði við hana; það er að
segja, hann talaði, og hún hlustaði á
með blíðu brosi. I hennar augum var
hann heldri maður og sá fallegasti, er
hún hafði séð. Hún varð alltaf máttlaus
í hnjánum, þegar hún kom nálægt hon-
um.
Vikurnar liðu. — Sara hafði nú tekið
stjórn kaffihússins að öllu leyti í sínar
hendur og var hætt að spyrja Napóleon
Jónsson um smámuni. Hún var búin að
venjast Gunnari Berg og Rauðkolli
stúdent, lét þá hafa mat og kaffi orða-
laust, en skammtaði þeim tóbakið. Við
Jónmund var hún talsvert kuldaleg í
fyrstu, en hann lét það ekki á sig fá, og
ekki leið á löngu, áður en þau yrðu vin-
ir að kalla.
Brennivínssalinn var daglegur gestur í
Litlakaffi. Hann var ákaflega kurteis við
Söru og kumpánlegur við Napóleon
Jónsson. Öðru hvoru skildi hann eftir
brennivínsflösku eða líkjörglas í eldhús-
inu, líkt og af tilviljun. En oftast sat
hann á tali við Gunnar Berg, og voru þeir
oi'ðnir mestu mátar. Napóleon Jónsson
hafði nú orðið lítið annað að gera en að
vera forstjóri og fínn maður. Hann var
fjarska ánægður með lífið, en þó skorti
eitt á, og um það hugsaði hann frá
morgni til kvölds. Það var langt síðan
hann hafði tekið þá bjargföstu ákvörðun
að kvænast Söru, ef hún vildi eiga hann,
og um það hafði hann í fvrstu haft góða
von. Hún var svo blíð og yndisleg við
hann þá, en er frá leið gerðist hún eilít-
ið faskaldari, þótt enn sýndi hún honum
fulla virðingu og vinsemd. En það var
ekki urn að villast, að hún brosti alveg
eins blítt til gestanna og hans, svo að
þetta var víst bara eðli hennar að vera
svona þægileg. Raunar gat hún orðið
skrambi ákveðin bæði við hann og aðra,
ef hún rnætti einhverri mótstöðu, sem
sjaldan var af hans hálfu.
En tíminn leið. án þess að nokkuð
drægi saman með þeirn, og það olli hon-
um miklum áhyggjum. Hann reyndi að
vera innilegur í viðmóti og brosa ástúð-
lega til hennar, þegar þau voru ein, en
það virtist ekki hafa tilætluð áhrif, og
sjálfsagt fór hann ekki rétt að. Auðvitað
skorti hann reynslu, því að liann hafði
aldrei farið á fjörurnar við kvenmann
áður og vissi ekki vel, hvernig maður
átti að snúa sér í þessu. Það var víst ekki
um annað að gera en að reyna að leita
ráða hjá Gunnari Berg eða stúdentinum
og þá frekar þeim siðarnefnda, því að
hann var meiri alvörumaður.
Hann kveið mjög fyrir því að nefna
þetta við fínan mann eins og Rauðkoll,
en ástin rak á eftir, og kvöld eitt bað
hann hann hljóðlega að finna sig inn
fyrir rétt sem snöggvast. Þeir fóru inn í
herbergi forstjórans, og Napóleon Jóns-
son læsti vandlega á eftir þeim, en síðan
kom hann með koníaksflösku og tvö
staup. Hellti hann aðeins fáeinum drop-
um í sitt, en fyllti á barma hjá stúdent-
inum. Sátu þeir nú um stund í þögn og
dreyptu á miðinum. Loks mælti veit-
ingamaðurinn:
„Mig langaði til að spyrja stúdentinn
um eitt.“
„Gjörðu svo vel,“ svaraði Rauðkollur.
„Mín er ánægjan.“
„Það — það er mikið vandamál fyrir
mig. En — en — hvernig lízt þér á hana
Söru hérna?“
„0, ekki nema vel.“
„Ja, mér lízt nú bara svo vel á hana,“
sagði Napóleon Jónsson með tilbeiðslu í
röddinni, „að mig sárlangar til að eign-
ast hana fyrir konu. En — en það er nú
það; — ég veit bara ekki, hvernig mað-
ur, — ja, þú skilur —.“
Rauðkollur varð allur á lofti. — Hann
hafði verið smeykur um, að Napóleon
Jónsson ætlaði að fara að minnast á
borgun fyrir allar þær veitingar, er hann
hafði fengið á Litlakaffi, og leizt honum
síður en svo á þá bliku. — Nú sagði
hann: „Satt er það, að þetta er alvöru-
mál, sem ekki má flasa að, heldur afla
sér kunnáttu og þjálfunar, áður en geng-
ið er að verki, því að ekki þýðir annað
en að standa sig, þegar á hólminn er
komið.“
SAMVINNAN 23