Spegillinn - 11.10.1930, Blaðsíða 7

18., V.
159
S p e g i 11 i n ri
fl. Dagbók.
Tillcynning. Fyrir ritjkkrum dögum i'lutti Morgunblaðið langa grein
þess efnis, að enginn vafi væri á því, að tuegt væri að fá nóga pen-
inga til láns. Má af þessu sjá, að Valtýr er farinn að verða hræddur
við refsinguna, sein homun var ógnað með í síðasta tbl. Spegilsins.
Frá Litla-Kleppi er oss símaff: Haustannir eru þess valdandi, að
mannshis var ekki salaiað, seni gisti í góðu yfiiiæti hjá Ivnúti í 3 nætur.
Frá háskálanum er símaff: Kensluinálaráðherrann hefir bannað að
greiða augnlækniuum keuslukaup frá 1. okt. — Aths. Spegilsins: Vand-
lifað finst oss nú vera orðið, ef stjórnin á að fá ámæli fyrir hreinar
og heinai' sparnaðarráðstafanir. Ekki hefði víst verið sungið í lægii
tón, ef ráðherrann hefði skipað fyrir að borg'a lækninum hærra kaup.
Eyrst læknirinn sjer sjer fært að halda kenslunni áfram ókeypis, þá
sjáum vjer ekki, að neinn annar hafi ástæðu til þess að kvarta.
Frá lögreglustjóra vorum er oss símaff: Það var hvorki jeg sjálf-
ur nje mínir menn, sem höfðu o/ náiff eftirlit í Landrjettum. Við höf-
um nóg af slíku hjerna.
Frá frjcttaslofu vorri er símaff: Bifreiðaistjóra einn henti sú
slysui í fyrravetin’, að aka of nálægt f jármáhiráðherra. Datt haus liá-
göfgi á rassinn, ofan í jioll, sem var skændur, og kom gat á hann — JML.
pollinn. — Báöherra, sem er fjárglöggur maður, eins og vera ber, Ijet
meta skemdir til skaðabóta, og er fallinn dómur, og varð bifrei'ðarstj.
fyrir 150 kr. sektum. — Aths. Spcgilsin#: Erjett þessi er a.far óglögg og
því tæp'ast, að vjer höfum þorað að hafa liana eftir. Eu sú er hót í máli,
að leiðrjetta má síðar, ri eitthvað er langt hennt. Er t. d. eklci getið
um, livað átti að meta. En þar sem ta'plega getur verið um gatið á
ísnum að ræða, verður að álykta, að það liati verið sá líkamshluti ráð-
lierrans, sem niður kom. En þá kemur spurningin, hvort það eru aðeins
buxurnar, sem urðu fyrir skemdum, eða það, sem fyrir innan var Ef
buxurnar hafa aðeins skemst, þykir oss þær eftir atvikum heldur of
dýrt metnar, en hafi skcmdirnar náð lengra, verður tæplega öðruvísi
ályktað, en a'ð þær hafi verið fremur litlar. En sem sagt, þetta upp-
lýsist máske betur seinna.
Tilkynning. Að gefnu tilefni skal þaö skýrt teki'ö fram, að íápeg-
illinn hefir í þetta skifti engan þátt átt í útsendingu þefara í Landrjett-
ir eða Skeiðarjettir. Þar af leiðir: 1) Að hverjum þeim manui, er með
Iiöndum hefir innheimtu á sektum eða meðlögum stafandi af tjeðum
rjettum, verður tafarlaust varpað á dyr. 2) A'ð, ef euginn vill kaunast
við útgerð áðurnefndra þefara, ber tafarlaust a'ð snúa sjer til Gissurar
dómsmálaráðherra.
Frá frjettastofunni er oss símaff: Mikill liugur er í Eæreyingum
með að slíta sambandinu við Dani, og hefir Stauning gefið þeim vil-
yrði i'yi'ir því, að þeir muni látnir sjálfráðir í því efni. Athugasemcl
Spegilsins: Yjer höfum fulla samúð moð frændum vorum, þrátt fyrir
það, þótt þeir sjeu nú þessa stundina að lmýta í okkur, og dáumst að
kjarki þeirra. En ekki getum v.jer farið svo að tala, að oss finnist þá
A’anta ýmislegt, sem vjer höfum aflað oss, og nauðsynlegt er að hafa
fyrir sjálfstætt ríki, og má þar helst til nefna herskipin og Jónas. —
En þetta ættum við nú reyndar að geta jafnað dálítið með því að láta
þá fá Jónas fyrir billegan pening.
Frá sama staff er oss símaff: Einn af liæstarjettarmálaflutnings-
ínönnum vorum tók sjer far utan me'ö Lyru á fimtudaginn. EJogið liefir
fyrir, að stjórnin liaf'i falið honum að grenslast eftir láni.
Frá úllöndum er oss sírnaff: Utlitið er ekki gott me'ð íslenskt
bændakjöt. Athugasemd Spegilsins: Uss undrar það ekkert.
Aff austun er oss símaff: Ekkert sögulegt úr Skeiðarjettum.
■■IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII>lllllllllllll1«<lllillllllllllllllllllllllllllllllll||||||||||||||IUItllllllllllllllll>lllltlllllllillllllllllfllllllllllllllllllllllllllllllllllllllCJIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIItlllllIlllllllllllllllllllllllllllllllllllll||||||ll|
[Framh. af bls. 157].
ir en ofjarlar, hertogar og barónar, en
orðulausir menn eru spursmálslaust
útilokaðir. „Gætum vjer bara komið
einhverju slíku á hjer“, hugsuðum
vjer með sjálfum oss, „þá væri sóma
vorum borgið, og ísland gæti sennilega
fengið lán erlendis, og kanski komist
í Alþjóðabandalagið“. Og þar eð vjer
látum aldrei hugsunina bíða lengi eft-
ir verknaðinum, kölluðum vjer saman
serímóníunefnd Spegilsins og veittum
henni Tíkarbrand, eftir föngum, til
þess að örva andann. Og ekki sveik
kokkteil Guðbrands oss fremur en
fyrri daginn: eftir skamma stund voru
menn orðnir spíritúellir, svo ídeurnar
hrundu af þeim eins og bankar í hall-
æri.
Og það sást brátt, er á hólminn kom,
að ekki hafði nefndin legið á liði sínu.
Jafnskjótt og gestirnir tóku að tínast
inn, voru þeir leiddir fyrir þar til gerða
menn, er mældu fólk og vógu, til þess
að sjá um, að karlmenn væru ekki
undir vissri hæð og konur ekki yfi
vissum þunga. Eins var gjörla spurt
um heimilis- og familíuástæður hvers
eins; svo sem hversu oft hann eða liún
hefði skilið og alt þessháttar. Eins
voru menn þuklaðir í bak og fyrir, til
þess að grennslast eftir vasafleygum,
og' drakk nefndin úr þeim, sem fund-
ust, svo aldeilis væri víst, að þeir tækju
ekki þátt í úrvalskvöldinu. Þeir, sem
mættu með rauðan snýtuklút um háls-
inn, voru teknir til sjerstakrar með-
ferðar, og voru klútarnir teknir af
þeim og hnýttir í smekklegan hnút
einfaldan. Yfirleitt voru strangar gæt-
ur hafðar á reiðingi þátttakenda, að
hann væri þannig úr garði gerður, að
samkvæmishæfur mætti teljast. Og
það sýndi sig líka, þegar leið fram á
kvöldið, að hjer var blómi bæjarins
saman kominn, því hlutfallið milli
þeirra, sem dóu, og hinna, sem komust
lífs af, var hjer um bil eins og á R-101,
sem sje 46:8. Þykir það skikkanleg
dánarprósenta bæði í London og Ber-
lín, ef áttundi hver maður sl'eppur lif-
andi. En vjer viljum ekki láta þar við
lenda. Ætiun vor er að halda þessi úr-
valskvöld einu sinni í viku eða hálfum
mánuði, eða mánaðarlega, eftir ástæð-
um, og er tilgangurinn með þeim ekki
hvað síst sá, að mönnum gefist tæki-
í'æri til að skemta sjer með kunningj-
um sínum eingöngu, og ef aðsóknin
verður framvegis eins og hún var
fyrsta kvöldið, hyggjum vjer, að það
megi svo verða, að kunningjar geti
skemt sjer saman, án íhlutunar ann-