Spegillinn - 01.01.1953, Blaðsíða 15

5PEGILLINN
11
ISigeriumenn vilju selja okkur
7 En vilja kauj'.a hcðan alls konar iðnaðarvörur, svo scrv
páíugauku Og alls konar dýr fla;;d 0* siiki Og agra vcfnaðarvöru.
„NÚ ÁRIÐ ER LIÐIГ
Árið 1952 er liðið, og þó í vissura skilningi ekki liðið,
árið 1953 er gengið í garð, og þó í vissum skilningi ekki
gengið í garð ennþá. Svo mælti Vilhjálmur, bráðum út-
varpsstjóri, m. m., klukkan þrjú kort gengin í tólf á gamlárs-
dags kvölcl. Vilhjálmur talar í útvarpið síðastur manna á
gamla árinu og fyrstur manna á nýja árinu og er jafn-
ánægðnr með sjálfan sig í árslok og ársbyrjun. Þetta er
alltaf sama ræðan, en það er. einmitt bara betra, því að
uppbaflega var hún mjög góð, og hefur furðu lítið fölnað
og bliknað á þessum liðlega tuttugu árum, sem útvarpið
hefur starfað. I raun réttri má segja, að Vilbjálmur liafi
baldið útvarpsstarfseminni uppi, alla þessa tíð, ásamt sjálf-
um Hjörvar. Vér göngum þá sem sagt út frá því, að árið
1952 sé liðið, og gefum öllum vissum skilningum dauðann
og djöfnlinn í bili. Þetta var sæmilegasta ár til lands og
sjávar, en þó auðvitað í vissum skilningi hábölvað, þar eð
síldin gaf okkur langt nef, einu sinni enn, og grasleysi og
Það er þjóðleikhússtjóri sjálfur og listaverkið heitir Ég bið
að beilsa.
2. Austur: Er það ekki eftir Jónas?
Nei, það er ballett. Jónas gat aldrei ort ballett.
Urslitin liafa þá orðið þau að Austurbæingar hafa blotið
4 stig en vesturbæingar einn +. Þetta er ágætur árangur
og þakka ég öllum fyrir þátttökuna.
Verið þið sæl.
Séra X óháöur.
óþurrkar þjökuðu dreifbýlið. Á þessu nýkvadda ári hófst
einhver harðsóttasta blaðadeila, sem hér hefur verið háð,
og er þar auðvitað átt við brennivínsdeilu Tímans og Mogga.
Veitti ýmsum betur lengi framan af, allt þar til ráðherrar
fyrrnefndra blaða skárust í leikinn. Fyrst lét Eysteinn
Framsóknarþingmenn fella uppáhaldsfrumvarp Bjarna, og
virtist Framsókn þá ætla að hafa nokkurn sóma af málinu,
áður lyki. Svo fór þó ekki, er til kastanna kom, og þótti
raunar engiun mikið, með því að sómastrik Framsóknar
týna nú mjög tölunni. Bjarni brá við snart og lögleiddi bæði
héraða- og veitingahúsabönn, svo að nú ku Eysteinn iðrast
mjög glópsku sinnar og sjá fram á þverrandi brennivíns-
tekjur ríkissjóðs. En Bjarni er hinn gunnreifasti og segir,
að þetta sé rétt mátulegt á þá Framsóknarmenn, fyrir alla
þeirra flónskn og framhleypni. Þessi misklíð er þeim mun
átakanlegri sem liún er það eina, sem aðskilur þessa tvo
flokka, þ. e. Ihald og Framsókn, sem eru í vissum skilningi
eini og saini flokkurinn. Eru sumir Framsóknarmenn sár-
gramir við Halldór Kirkjubólsson, og segja, að þetta sé
allt að kenna bindindisnöldrinu í honum, en Halldóri
finnst að vonum ekki vanþörf á að hampa þessari einu
hugsjón Framsóknar, sem ekki er búið að vængstýfa og
halaklippa í sambúðinni við Ihaldið. Enn þá verður ekki
séð fyrir endalok þessa máls, svo að maður verður að láta
sér nægja að spyrja bara: „Hver veit?“, eins og farið er að
gera í útvarpinn. Þetta er í vissum skilningi einn sérdeilis-
lega þarfur þáttur, einkum er skólafólk lirifið af því, að
sá, sem sýnir sig að vita ekkert í sinn haus og standa á hvín-