Spegillinn - 01.07.1966, Side 27

„Andskoti var fjörugt í Eyjum út
af sjónvarpinu, maður“.
„Þeir mættu nú líklega hafa sjón-
v;trp, eins og aðrir greyin“, svaraði ég
tomlega. „Varla verða Vestmannaey-
mgar næntari fyrir vestrænum áhrifum
<-n við Reykvíkingar“.
„Það er nebbnilega það sko, út-
Kjálkafólk er ntikið næmari fyrir slæm-
nm erlendum áhrifum, en við í Reykja-
vík, sem erum mikið heimsborgaralega
sinnaðir í eðli okkar“.
„Heyrðu annars, ertu ekki vestan úr
Aðalvík“ ,spurði ég áður en ég vissi af,
Pví mig minnti að ég liefði séð rakar-
;ntn minn á familíumynd í Amardals-
ættinni.
„Jú, en blessaður vertu, ég er búinn
að vera fyrir sunnan í þrjátíu ár, og
tnaður hefir mikið breyzt, — mikið
breyzt, maður“, sagði rakarinn minn
sannfærandi. „Á að taka mikið ofan
;d, eða bara taka í kring“?
„Bara taka í kring og jafna bartana.
I»að veitir ekki af fyrir Verzlunar-
ntannahelgina, að líta sæmilega út.
Kannski fer ég líka á þjóðhátíðina í
Kyjum, til að athuga hvort þeir eru á
hæíilega mótttækilegu menningarstigi
fyrir ammerískt hermannasjónvarp11,
Sagði ég um leið og ég gaut augunum
:t rakarann ntinn.
„Eg skal nú bara segja þér það, að
það er allt annað, hvort sjónvarpið er
látið sjást bara hér í Reykjavík, eða
hvort þessi fjandi er látinn flæða yfir
allt landið, yfir misjafnari alrriúgann".
Kakarinn rninn dæsti.
„Ég get varla séð nokkurn mun á
því, úr því 100 þúsund manns hér í
Keykjavík og nágrenni horfa á sjón-
Varp, þó að fimrn þúsund hræður í
Vestmannaeyjum bætist í hópinn“,
sagði ég, og reyndi að tala bara ró-
lega.
„En þegar það er bannað, þá eiga
þeir ekki að hafa leyfi til að horfa á
það. Það er sko menningarlegt atriði
að menn geri ekki það sem þeir ekki
ntega, og þess vegna bannar Gylfi,
menntamálaráðherra að Vestmannaey-
ingar horfi á sjónvarp. Enda hafa sjó-
menn ekki gott af að horfa rnikið á
slagsmálamyndir“.
„Þeir hafa nú kunnað að slást sjó-
ararnir um allt land, þó að þeir hafi
ekki lært það í sjónvarpinit. Enda hefi
ég heyrt, að kommarnir í Sjómanna-
sambandinu ætli að heimta sjónvarp í
hvern fiskibát fyrir næstu vertíð, og
láta það í sanmingana næst. Þeirn veit-
ir sko ekki af, karlagreyunum, að hafa
eitthvað til að ltorfa á, þegar ekki er
róið um helgar, og svo er lögboðið að
fækka netunum. Nema að sjónvarpinu
verði lokað fyrir öllum“.
„Kemur ekki til mála“, sagði rakar-
inn minn einbeittur. „Hlunnindi sem
við Reykvíkingar höfum notið um ára-
bil, má ekki taka af, það er að minnsta
kosti vissara fyrir þá, að gera það ekki
fyrr en eftir næstu alþingiskosningar“.
Eg gizkaði á, hverjir þessir þeir
mundu vera og bætti við: „Eg hefi
meira að segja heyrt að aðalkosninga-
brella Ingólfs á Hellu sé að skaffa öll-
unt „sínum“ möguleika til að horfa á
sjónvarp, og ætlar hann að vera búinn
að láta loftnet á Ingólfsfjall fyrir jól,
svo að það verði hægt að horfa á sjón-
varp austur á Hellu, og jafnvel austur
á Hvolsvelli. Ég er viss um að þetta
hefir mikið meira að segja í kosningun-
um, heldur en þó mjólkin yrði hækkuð
um nokkra aura“. Nú sá ég að rauðir
dílar voru komnir í kinnarnar á rak-
aranum mínum.
Samtalið var nú truflað af strákum
nteð cow-boy hatta og skammbyssur,
og klúta bundið fyrir niðurandlitið.
Þeir opnuðu dyrnar og miðuðu hvell-
hettubyssunum inn unt dyrnar og
hrópuðu: „Nú skjótum við helvítis rak-
arann og hengjum þennan gangster,
sem situr í stólnum“.
„Þarna sérðu, hvort þeir hafa ekki
orðið fyrir vestrænum áhrifum þessir“,
sagði ég og leit á rakarann minn.
„O, blessaður, það er bara til bóla,
hér áður voru þeir haldnir norræn-
um áhrifum, og þá hentu þeir sko
grjóti og mölvuðu rúðurnar, og kveiktu
í strigapokum og hentu þeint síðan inn
um gluggann og þóttust vera að halda
Njálsbrennu“.
KVENNAÞOKKI
Árleg fegurðarsamkeppni
kvenna er nýlokið, en sú sam-
keppni hefir verið háð snemma
sumars, eins og hver önnur vor-
verk. En hróður keppninnar
hefir farið síminnkandi því mið-
ur, því mörgum hefir þótt gam-
an að, karlmönnum til forvitn-
is, en konum til öfundar.
Þessa árs „drottning“ var
barnung, svo að hún fær vart
aðgang að samanburðarsýning-
um meðal annarra þjóða. Var
hún spurð spjörunum úr, og
kom hún til dyranna eins og
hún var klædd, því að hún svar-
aði spurningum blaðamanna um
íslenzka karlmenn á þá leið, að
framkoma þeirra væri afar á-
bótavant og að þeir væru mjög
ókurteisir.
Blaðamenn hafa líklega
gleymt að spyrja um, hvaöan
hún hefði reynslu sína, ekki
eldri en hún er?