Spegillinn - 01.03.1971, Page 10

Mun þeim bætast annar Ólafur
Viðtal við Álf Engifers
Spegillinn sendi á dögunum blaðasnáp sinn einn
til þess alræmda Álfs Engifers, spámannsins marg-
kunna, að inna hann frétta.
Álfur býr eigi langt frá borginni innan um fátækt
fólk, sem varla hefur laun á við vinnukonur, en
hefur fyrir náð og miskun hins opinbera fengið
að byggja sér hús, lítil, út við sjá, þar sem nes
gengur fram, lítið og lágt, gróið lambagrasi og
mosa. Spegilssnápur smyglaði sér þar fram hjá
Kolbeini milli stafs og hurðar. í durum úti mætti
snápur tveim mönnum, sem báru milli sín körfu,
hvar í lá kona í öngviti. Þeir voru á leið með hana
út í ambúlans, sem stóð þar á hlaði.
Spegilssnápur fann Álf í kamesi sínu uppi undir
glerkúluþaki einu, sem algengt er á húsum öreiga
og láglaunafólks. Þar sat spámaðurinn keikur í
stólnum, og lá opinn munnurinn og augun, sem
störðu án afláts út í sótsvart myrkrið. Snápur
þorði ekki að trufla seiðmanninn, sem auðsjáan-
lega var í transi. Hann tyllti sér á hækjur sínar og
beið í eina og hálfa klukkustund, unz Álfur virti
hann loks viðlits.
- Sæll, góði, sagði hann góðmannlega.
Snápur: Sæll! Hvað sáuð þér svona merkilegt úti
í myrkrinu?
Álfur: Ekkert, góði maður, allsendis ekkert. Ég
var að spá í hrútsmerkið fyrir næstu stjörnuspá
Spegilsins.
10