Stúdentablaðið - 01.12.1926, Síða 7

mokað frá allri moldinni; fór til þessa
liálfur dagurinn. Gekk hann þá til bæjar
og tók hvíldir. Breytti hann í engu hátt-
um sínum né skapi eftir það, svo að menn
yrðu við varir.
Margir sýndu söknuð sinn eftir Eggert
látinn, bæði í ræðu og riti. Margir hafa
og mælt eftir Eggert síðan. En ekki man
eg til þess, að nokkurt dæmi í þessa átt
hafi fengið meir á mig en þessi fagra og
skrumlausa saga; svo háleit er hún í öll-
um sínum einfaldleika. Eg get ekki að því
gert að efast um, að Eggerts hafi nokkurn
tíma minnzt verið svo, að honum hafi bet-
ur hæft. Eða hvað gat verið skapferð
Eggerts samboðnara en slík fornmannleg
og þjóðleg karlmennska, sem þessi saga
ber með sér?
Eggert er einn hinn glæsilegasti atgerv-
ismaður, sem uppi hefir verið með Islend-
ingum.
Eggert Ólafsson
1726 - 1. des. - 1926.
Einatt flýgur mér í hug þessi saga, er
eg minnist Eggerts Ólafssonar:
Þá var Ólafur Gunnlaugsson, faðir Egg-
erts, heimamaður í Sauðlauksdal, er Egg-
ert hvarf þaðan og' kvaddi föður sinn
hinzta sinni; var þá Ólafur áttræður að
aldri. Eigi urðu menn varir við, að Ólafi
brygði, er ’hann spurði, að sonur sinn væri
drukknaður, og eigi mælti hann æðruorð.
En svo tók hann þessari fregn, að hann
fór út, hljóður í bragði, tók reku sér í
hönd og gekk út í garð við bæinn; var
þar moldarbingur mikill og hafði verið
mönnum um hríð trafali á vegi. Tók Ó-
lafur þegar að ryðja moldinni burt; vann
hann að þessu látlaust af kappi og létti
eigi fyrr en hann hafði lokið verkinu og