Stúdentablaðið - 01.12.1926, Síða 11

1926
STÚDENTABLAÐ
5
þraut, að temja íslenska tungu í þjónustu
þróttugra hugsana. Bjayni var eigi aðeins
skáld, heldur var hann og all-lærður mað-
ur, þótt sjálfur léti hann lítt yfir. Hann
var góður málmur af íslensku bergi og
unni landi og þjóð fölskvalaust. Þótti ýms-
um hann sjást lítt fyrir á þingi um styrk-
veitingar til menningarmála, og væri hann
þá helst til bjartsýnn um hag lands og
þjóðar. Víst er um það, að hann átti mikla
trú á hamingju þjóðar sinnar, en kotungs-
hátt hennar sklidi hann hvorki né vildi
skilja. En engir hinna yngri manna munu
álasa honum fyrir það, því að slíks verða
þeirra dæmi, sem höfðingjar eru að eðlis-
fari.
Það var almæli, að Bjarni sómdi sér
manna best í þingsalnum. Hann minti
einna helst á rómverskan senator. Ræðan
flaut af vörum hans snjöll og rökföst,
venjulegast þrungin kjarnyrðum og anda-
gift. Og hann varð jafnan því orðfimari
sem ræðan harðnaði meir. —
Ekki verður hér kveðinn upp. neinn alls-
herjardómur um afskifti hans af stjórn-
málum, en enginn, sem þekkir sögu ís-
lands, mun frýja honum þess, að hann
hafi unnið mikið starf og merkilegt í
sjálfstæðisbaráttu Islendinga á árunum
1908—1918. — Honum var mergrunnin
sú upplitsdjarfa víkingslund, sem ódeig og
æðrulaust heldur stefnunni í föstu horfi,
þótt mörgum daprist róðurinn. Kemst eigi
hjá því, að stundum hvessi um slíka menn.
En þótt Bjarni gæti einnig orðið hvass og
beinskeyttur í hita og þunga baráttunnar,
var hann þó mjög sáttfús að eðlisfari.
Verður öllum þeim ógleymanlegt, sem
honum kyntust, hversu fljót hin mikla
og einbeittlega brún var að sléttast af
góðmannlegu brosi.
Bjarni Jónsson frá Vogi var einn af
þeim mönnum, sem drýgði örlög sín þann
veg, að saga varð af. Þannig lifa engir
meðalmenn. B. K.
Ævintýr.
í fylgsnum hugans fjölda margt
svo furðu lengi býr.
Eg hélt það væri grafið, gleymt,
hið gamla ævintýr;
en þegar húmsins hjarta slær
svo hljótt um rökkurbil,
eg horfnar myndir mana fram
úr minninganna hyl.
Er aftanskuggar liðu létt
um lönd og kyrran sjá,
eg þráði kossa ljúfan leik
og læddist bænum frá.
Þar fossinn býr í klettákleif
og kveður ljóðin sín,
þar sat hún ein, eg vissi vel,
hún var að bíða mín.
Og hún var ung og engilfríð,
með ástarheita þrá,
með bros í auga, eld í sál
og æskuhreina brá.
Hún lukti mig í ljósan arm,
en létt að óttu dró;
mitt höfuð lá við hennar barm,
í helgri næturró.
Og vel eg gæti unað enn
í ástarfaðmi þeim,
en eg er eins og fuglinn frjáls
og flýg um allan heim.
Og bjóðist koss af blíðri vör
eg bíð til sólarlags;
eg kem að morgni, kveð og fer,
að kvöldi sama dags.
En húmsins djúpa huldumál
í hugarfylgsnum býr,
og aldrei verður grafið, gleymt,
hið gamla ævintýr.
Mér berast fögur ástarorð
með aftan-ljúfum þey;
hún bíður ennþá eftir mér
hin engilbjarta mey.
Þorst. ö. Stephensen.