Stúdentablaðið - 01.12.1955, Qupperneq 17

STÚDENTABLAÐ
9
Ef varnarlaus smáþjóð hefur mitt í sinni ógæfu
borið gæfu til að eignast mátulega sterkan óvin
mun tíminn gánga í lið nieð henni einsog því dýri
sem ég tók dæmi af. Ef hún í neyð sinni játast
undir tröllsvernd mun hún verða gley'pt í einum
munnhita. Eg veit þið Hamhorgarmenn munduð
færa oss íslenzku maðklaust korn og ekki telja
ómaksvert að svíkja á oss mál og vog. En þegar á
Islandsströnd eru risnir þýskir fiskibæir og þýsk
kauptún, hve leingi mun þess að híða að þar risi
og þýskir kastalar með þýskum kastalaherrum og
málaliði. Hver er þá orðinn hlutur þeirrar þjóðar
sem skrifaði frægar bækur? Þeir íslensku mundu
þá í hæsta higi verða feitir þjónar þýsks lepp-
ríkis. Eeitur þjónn er ekki mikill maður. Barður
þræll er mikill maður, því í hans brjósti á frelsið
heima. (Bls. 173—175).
Atómstöðin
Eiðurinn.
Múgurinn þreingist nær og nær alþingishús-
inu, æ ofsafeingnari ræður, Island ögrum skorið
þángaðtil mann klígjar, ópin og köllin gánga:
Þorir ekki alþíngi að svara?
Þíngmenn sátu á lokuðum fundi að ræða hvort
láta skyldi Reykjavík eða einhverja aðra vík jafn-
góða sem atómstöð til notkunar í atómstríðinu,
og þarsem málið var hvergi nærri fullrætt komu
ins. Einn og einn þíngmaður sást gægjast útum
á þá vöflur að ansa hinu sýngjandi alþíngi torgs-
svalagluggann með brosi sem átti að sýnast kæru-
laust, en var þvínguð gretta. Að lokum var and-
dyri alþingishússins hrokkið á gátt undan þúnga
múgsins, fólk tók að streyma inní húsið. Þá loks
opnuðust svalir alþingis og þar birtist lítill feitur
spertur maður, og fer að setja sig í stellingarnar.
Hann híður meðan fólkið fyrir neðan lýkur við
að sýngja ísland ögrum skorið, hagræðir sér i
herðunum, þuklar hnútinn á hálshindinu sinu,
klappar sér á hnakkann með lófanum, her tvo
fíngur uppað vörum og ræskir sig.
Og hann upphefur raust sína: íslendíngar, í
djúpum, kyrrum, landsföðurlegum tóni; og menn
þagna, viðurkenna sjónleikinn. Íslendíngar, hann
talar aftur þetta orð sem er svo lítið í heiminum
og þó svo stórt, og nú upplyftir hann til himins
þrem fingrum yfir múginn, ber síðan eiðinn
fram seint og fast með laungum þögnum milli
orða:
Eg sver, sver, sver — við allt sem þessari þjóð
er og var heilagt frá upphafi: Island skal ekki
verða selt. (Bh. 100—101).
Gerpla
Túngl þverranda stóð yfir hörginum að baki
konúngstjaldi, og ber efstu steina hörgsins við
loft; og sýnist konúnginum þrír menn sitja efst á
hörginum og hafa uppi barefli sín: kross, hamar
og völ. Konúngurinn horfir í móti mönmim þess-
um sem hann stendur fyrir tjalddurum um nótt-
ina og segir svo:
Þess væntir mig að þar sitji þeir bræður Jómali,
Kristur og Þór undir vopnum sínum.
Einn varðmaður stígur framar, geingur fyrir
komtng og spyr:
Mæltuð þér nokkuð, herra?
Eigi var mark að, segir konúngur; en gaman
þætti mér að hafa spá af fogli í nótt; hafða þó
raunar aungva er eg vann Noreg hið fyrra sinn,
og fór með tveim braköndum körfum og nokkr-
um skyrbjúgsmönnum. Sumri tekur að halla og
er mér kalt að liggja á nætur og hafa eigi félaga
sem eg trúi; eða var sem mér sýndist, haltraði
eigi hér skáld íslenzkt fyr í kvöld og vildi ná
vorum fundi? Hvar mundi sá vera nú?
Varðmaður segir að hafi menn eigi drepið
hann sér til gamans, þá mun hann eigi fjarri.
Konúngur snýr við það í brott frá varðmanni
og geingur bak tjaldi sínu nokkur skref uppí
brekkuna; er nú túngl mjög því nær að snerta
hina efstu steina hörgsins. Konúngur legst á
grúfu niðrá jörðina og er honum þúngt. Og urn
síðir lyftir hann upp augum sínum til hörgsins
og tekur svo til máls:
Haugbyggjar, segir hann, hversu sem þér heit-
ið! Haldið nú i hönd brennumanni þessum
frægðarlausum, firðum kappafulltingi og klerka-
þjónustu, án kvenna ástum og hróðri skálda,
vinarlausum og aleinum manni: mér er nafn
yðvart eingisvert en huggiin yður alt.
Og sem hann hefur eingst um hríð í grasinu
undir hörginum, þá sér hann nokkur skref undan