Stúdentablaðið - 01.12.1955, Blaðsíða 19

STUDENTABLAÐ
11
JÓNAS ÁRNASON:
Einn kaldur dropi
'Tj'yrir fáeinum misserum var ég háseti á litl-
um vélbáti sem veiddi þorsk í Faxaflóa.
Við vorum fimm á, og ræddum ýmsa merkilega
hluti á leiðinni út og inn, einkum þó þorskinn.
Við ræddum lítið um pólitík. Eg var stundum
að þreifa fyrir mér um pólitískar skoðanir
félaga minna, en í þeim efnum
reyndust þeir allir álíka dulir
og þeir voru opinskáir um
þorskinn. Þó þóttist ég finna,
að þær skoðanir mundu yfir-
leitt vera af hægri sortinni.
Nema einn þeirra hefur lík-
lega verið dálítið róttækur, en
hann var þó svo íhaldssamur
að hann reykti ennþá Comm-
ander. Sá elzti var kominn
nokkuð á sjötugsaldur og hafði
alla sína tíð róið á svona skelj-
um. Hann sagðist verða sjó-
veikur ef hann kæmi um borð
í stærri skip. Það er nefnilega
ekki sama hvernig veltur undii’
manni.
Einn dag í allhvössum út-
synningi, þegar við vorum á
leið í land, og búnir að gera
að aflanum, og komnir niður í lúkar, dró sá
gamli af sér stígvélin og fór að nudda fæturna,
því að í svona veðri varð hann alltaf svo slæm-
ur í fótunum. Enda þarf enginn að búast við
sléttum sjó í Bugtinni þegar hann er á útsunn-
an. Hinir horfðu í gaupnir sér, rauðir í framan
og sjóblautir, og sögðu að þetta væri ljóta tíðar-
farið.
,,Hver hefur líka beðið ykkur að vera að
þvælast þetta úti á sjó í allskonar veðrum?“
sagði ég. „Af hverju farið þið ekki suður á
Keflavíkurflugvöll, eins og allir hinir, og náið
ykkur á rífandi tekjur fyrir að dunda með
gólfkúst eða uppþvottartusku, eða fyrir að sitja
á rassinum í upphituðum skálum og splæsa
kaðal? Það er sagt að Kaninn sækist nú mikið
eftir gömlum íslenzkum sjómönnum til að láta
þá splæsa fyrir sig“.
Þeir litu á mig þegjandi og brostu dauft, eins
og þeim þætti þetta rétt í með-
allagi fyndið. En loks sagði sá
gamli:
,,Á Völlinn já. Líklega
mundi það vera betra fyrir mig
upp á lappirnar til að gera. En
ég hef einhvernveginn aldrei
haft mig í það“.
Mikið var þetta góður félags-
skapur. Hvað allt mundi vera
miklu heilbrigðara og bjartara,
ef allir Islendingar væru eins
og þessir menn — í hjartanu.
Auðvitað hefði ég kosið að þeir
væru dálítið klárari í pólitík-
inni, og þar með dálítið meira
til vinstri í skoðunum. En ég
hef líka oft óskað þess að ýmsir
þeir sem allt virðast vita í
pólitík, væru eins klárir í
hjartanu og þessir. Sá gamli
hafði aldrei látið í ljós neina andúð á hernám-
inu, það er meir að segja vafamál hvort hann
hefur gert sér nokkra rökræna grein fyrir þeirri
háskalegu öfugþróun íslenzks atvinnulífs sem
felst í flótta vinnuafls frá framleiðslu til hern-
aðarframkvæmda; hann hafði bara „einhvern-
veginn aldrei haft sig í“ að styðja þessa þróun.
Hinsvegar hef ég heyrt unga menn bölva her-
náminu í sand og ösku og lýsa hárréttum skiln-
ingi á þessum háska, og svo þegar ég spurði
hvað þeir gerðu, þá kom upp úr dúrnum að
þeir unnu á Keflavíkurflugvelli.
Svona finnur maður hjá sumu fólki mikinn
]ónas Árnason.