Stúdentablaðið - 01.12.1955, Blaðsíða 22

14
STÚDENTABLAÐ
sé dyggð. Og jafnvel þó hitt væri líka rétt, að
menn hefðu yfirleitt meiri tekjur af bandarísk-
um hernaðarframkvæmdum en íslenzkum fram-
leiðslustörfum, þá neita ég enn að viðurkenna
það sem rök í málinu. Einfaldlega vegna þess,
að heiðarlegir menn geta ekki verið þekktir
fyrir að gera hvað sem er fyrir peninga.
Tónninn í málgögnum hernámsandstæðinga
er sem sé sá, að þeir sem við hernaðarfram-
kvæmdirnar vinna, hafi af eðlilegum ástæðum
gripið þetta tækifæri til að ná sér í góðar tekj-
ur með hægu móti, og við því sé ekkert að
segja. En hvað þá um hina, þessa sem enn
halda tryggð við íslenzka atvinnuvegi, draga
fisk úr sjó, slá gras í sveit, leggja fram starfs-
orku sína til að efla íslenzka framleiðslu, eru
þeir þá allir upp til hópa fáráðlingar sem ekki
hafa vit á að notfæra sér gott tækifæri, þegar
það býðst? Þessi ágætu blöð skyldu sem sé at-
huga það, að í afsökun þeirra til handa þeim
alþýðumönnum sem í sambandi við hernámið
hafa brugðizt hagsmunum þjóðar sinnar, felst
mjög svo óviðkunnanleg aðdróttun í garð hinna,
sem ekki hafa brugðizt.
Tj’g hef orðið þess var í sambandi við þessu
' lík skrif, sem áður hafa frá mér farið, að
sumir telja þau vafasaman greiða við íslenzka
alþýðu, og einn ágætur verkalýðssinni hélt því
fram, að öll tilmæli um að íslenzkur verkalýð-
ur legði fram starfsorku sína til að bjarga ís-
lenzkum atvinnuvegum í stað þess að hlaupa
í hernámsvinnu, væru beinn stuðningur við
hagsmuni íslenzka auðvaldsins.
Islenzka auðvaldið er vissulega slæmt, en þó
er annað auðvald okkur ennþá hættulegra: hið
bandaríska. Eg er sannfærður um, að í höfuð-
stöðvum bandaríska auðvaldsins ríkir þeim
mun meiri hamingja sem tekizt hefur að draga
fleiri Islendinga frá framleiðslustörfum til hern-
aðarframkvæmda. Og þar mundi ríkja innileg-
ur fögnuður þann dag sem tekizt hefði að draga
alla Islendinga þessa leið, og breyta íslandi þar
með alveg í bandaríska hernaðarnýlendu.
Bandaríska auðvaldið mundi áreiðanlega ekki
hika við að bjóða fram dollara sína til að kaupa
okkur upp, ef við létum í það skína, að við
værum allir til sölu.
Og hvað snetir stuðninginn við íslenzka auð-
valdið, vil ég segja þetta: Hernámsvinnunni
fylgir siðferðileg spilling. Sá, sem ræður sig til
þessarar vinnu meðan starfskrafta hans er þörf
við íslenzka framleiðslu, hann hefur í siðferði-
legu tilliti stigið spor niður á við, hefur beðið
tjón á sinni íslenzku sál. Það er nefnilega ekki
sama, hverng veltur undir manni. I því and-
rúmslofti, sem ríkir á Keflavíkurflugvelli, þar
sem menn eiga atvinnu sína undir því að láta
aldrei í það skína, að þeir hugsi sem sannir og
heiðarlegir íslendingar, hlýtur siðferðisþrekið
að minnka, og stéttarvitundin þar með að slæv-
ast, þjóðernismetnaðurinn að dofna. Og sáust
þessa raunar glögg dæmi í verkfallinu mikla á
síðastliðnum vetri, þegar samtök verkamanna
þar suður frá brugðust herfilega. En á siðferðis-
þreki, traustri stéttarvitund, og heilbrigðum
þjóðernismetnaði liðsmanna sinna hlýtur
verkalýðshreyfingin fyrst og fremst að byggja,
ef henni á að takast að rækja það hlutverk sitt
að bæta kjör íslenzkrar alþýðu og bjarga um
leið efnahagslífi og sjálfstæði íslands úr yfir-
standandi voða. Og þannig er það ekki stuðn-
ingur við hagsmuni neins auðvalds að brýna
fyrir mönnum að gæta síns íslenzka sóma og
láta ekki lokkast út í hernámsvinnuna; þvert á
móti er það stuðningur við hagsmuni íslenzkrar
alþýðu, enda verður raunhæf verkalýðsbarátta
bókstaflega ekki náð nema þetta sé gert.
T7n þetta er ekki gert. Sannleikurinn er aldrei
' sagður. Eða öllu heldur: Allur sannleikur-
inn er aldrei sagður.
I blöðum hernámsandstæðinga skortir að vísu
ekki fögur skrif um siðferðisþrek íslenzkrar al-
þýðu, að hún sé enn þá óspillt og sterk og hljóti
því að sigra í baráttu sinni gegn hinu banda-
ríska hernámi. Hins vegar minnast þessi blöð
aldrei á það einu orði, að allstór hluti íslenzkr-
ar alþýðu hefur þegar spillzt og er að spillast
æ meir fyrir áhrif þessa hernáms. Og þessi lin-
kind hlýtur að skoðast sem vottur þess, að
þrátt fyrir öll sín fögru skrif um siðferðisþrek
íslenzkrar alþýðu, leynist með blöðum þessum
grunur um að íslenzk alþýða sé í rauninni orðin
að spilltum lýð sem ekki þoli að til hans sé talað
af einurð og festu. Þetta er hin ægilega þver-
sögn í yfirstandandi sjálfstæðisbaráttu íslend-
inga. Ef til vill er orsök hennar sú, að þeir,
sem hafa tekizt á hendur forustu í málefnum
alþýðu, þekki hana ekki nógu vel; en það, sem
menn ekki þekkja, tortryggja þeir. Eitt er þó
alveg víst: svona á ekki að berjast. Því að sá,