Stúdentablaðið - 01.12.1955, Side 34

26
STUDENTABLAÐ
ÁRNI BJÖRNSSON, stud. mag.
Knýjum á
Ósjaldan heyrist um það tautað, að úrelt sé
að helga 1. desember andstöðunni gegn hern-
um og fjarstæða að helga daginn sama málinu
ár eftir ár. Þessir tautarar virðast hyggja, að
stúdentum sé að því mest sæmd að minnast
á hin eða þessi mál einu sinni á ári og gleyma
þeim síðan. Rétt svo að hægt verði að benda
á það síðar meir, að stúdentum hafi ekki verið
með öllu ókunnugt um tilveru þessara vanda-
mála. Þeir segjast heldur ekki sjá að herinn
sé farinn langt þrátt fyrir allt okkar brambolt,
og hvað ætli þið getið, stráklingar, gegn ykkur
eldri og reyndari mönnum?
En það er einmitt mergurinn málsins, að við
stúdentar höfum ekki enn verið tjóðraðir í
neitt embætti með hring í nefinu, og því er
það, að við leyfum okkur ýmislegt, sem
samvizkan og heilbrigð skynsemi býður okkur,
en sem okkur „eldri og reyndari“ þora
ekki. Eg veit, að mönnum er þegar orðið
ljóst flest hið hættulega og spillandi, sem leiðir
af dvöl hersins á meðal vor og þeir óska al-
mennt eftir burtför hans, nema nokkrir kinda-
hausar, sem staðhæfa, að Island sé svo vont
land og Islendingar svo ónýtir, að þeir geti
ekki staðið á eigin fótum. Flestir skynja ógn-
unina við menningarlíf þjóðarinnar, en þeir,
sem gefa skít í alla menningu á þeim forsend-
um, að ekki sé hægt að éta menninguna, skilja
þó margir, að með sömu þróun verða íslend-
ingar brátt algerlega háðir Bandaríkjamönn-
um efnahagslega og atvinnulega. En það er
ekki nóg, að fólk skilji hættuna, því að það
nennir ekki að snúast gegn henni eða heldur
að það sé þýðingarlaust. Það heldur jafnvel,
að það sé ekki í þess verkahring að skipta sér
af slíkum málum, heldur sé það stjórnmála-
mannanna. Nú væri það í sjálfu sér ágætt, ef
hægt væri að láta stjórnmálamennina eina um
þessa hluti. En nú er því svo fyrir komið, og
þykir víst fáum tíðindi, að stjórnmálamenn-
irnir, sem um þessi mál fjalla, hafa meiri eða
minni fjárhagslegan ágóða af dvöl hersins og
framkvæmdum hans hér. Og þessir blessaðir
menn hugsa eins og mörgum er eiginlegt, að
hver sé sjálfum sé rnæstur og hver kynslóð
verði að sjá um sig. Þeir vona, að börn þeirra
muni koma sinni ár jafnvel fyrir borð og þeir
sjálfir og eru í rauninni hæst ánægðir með til-
veruna. En hvað um fólkið, sem hefir falið
þeim forsjá sinna sameiginlegu mála, hafa þeir
séð hagsmunum þeiss og framtíð barna þess
borgið eins og þeim var treyst til? Eg hygg
að fólki sé ómaksins vert að líta ögn eftir, hvort
svo sé.
Við stúdentar erum ekki og viljum ekki
einungis vera maskínur, sem vinna úr svo
og svo miklu hráefni hér í Háskólanum,
unz við erum orðnir nægilega tilkeyrðir til
að setjast í hina stöðuna eða þessa. Við gerum
okkur ljóst, að margt fleira skiptir okkur máli
en hið þrönga námsefni. Við höfum líka skilið,
að það er til harla lítils að tæpa á áhugamálum
okkar fyrir kurteisissakir einu sinni 1. desem-
ber og síðan ekki söguna meir. Við höfum
undanfarið fest augu á máli, sem okkur finnst
svo brýnt, að önnur baráttumál okkar sé hé-
gómi borin saman við það. Við gerum okkur
það fullkomlega ljóst, að við ramman reip er
að draga, því að við eigum ekki aðeins í höggi
við ráðamenn okkar eigin þjóðar, heldur í
rauninni við alla hernaðar- og heimsvalda-
sinna, hvar sem er. Við vitum, að við getum