Stúdentablaðið - 01.12.1955, Side 41

STUDENTABLAÐ
33
Frá deildafélögum
ÖRN ÞÓR, stud. jur.:
Frá Lagadeild
Orator heitir félag laganema. Meðlimir þess
eru allir nemendur í lagadeild Háskóla íslands,
á meðan þeir stunda nám við skólann.
Félagið kýs sér fimm manna stjórn til eins
árs í senn, sem fer með öll mál félagsins, starfs-
tíma sinn. Starfsemi félagsins hefir frá byrjun
verið allfjölþætt, þó að félagsstarfið hafi sum
árin verið fremur dauft.
Fyrir nokkrum árum hóf Orator útgáfu blaðs,
sem síðan hefir komið út, undantekningarlaust
fjórum sinnum á ári. Blaðið heitir Úlfljótur og
er yfirleitt 36—48 síður í venjulegu bókarbroti,
og hefir laganemum tekizt á þessum stutta tíma
að gera blað sitt fjárhagslega sterkt, vinsælt
innan lagadeildarinnar sjálfrar, sem og út á
við, svo og aflað því álits meðal lögfræðinga
landsins, þar sem í blaðið hafa jafnan ritað
færustu fræðimenn lögvísindanna. Úlfljótur
hefir því nú að geyma merkilegan fróðleik og er
oft góð handbók þeim, er laganám stunda.
Félagið hefir haft æfingar í málflutningi fyrir
laganema, þótt dofnað hafi yfir því nú allra síð-
ustu árin. Ber þó ekki að efa, að reglulegar
málflutningsæfingar eru mjög athyglisverður
þáttur í laganámi. Ber öllum saman um,
sem varið hafa eða sótt mál fyrir dómstóli Ora-
tors, að slíkar æfingar séu góður skóli.
Félagsfundir hafa verið haldnir, og ei' þá
jafnan viðurkenndur lögfræðingur beðinn að
flytja þar erindi.
Einu sinni á ári hverju fara laganemar
austur að Litla-Hrauni í svo nefndan „vísinda-
leiðangur.“ Er til þeirrar farar efnt af félagsins
hálfu til þess að laganemar megi kynna sér
fangelsismál þjóðarinnar að nokkru og hvernig
búið er að afbrotamönnum vorum.
Auk þessa hefir svo Orator haldið 16. febrúar
hátíðlegan tvö undanfarin ár. Fóru laganemar
á þessu ári í heimsókn í Hæstarétt, sem þá var
35 ára, en héldu síðan hóf að kvöldi þess dags.
*
Fyrrverandi stjórn Orators hefir unnið að
því á starfstíma sínum að koma á stúdenta-
skiptum milli lagadeildarinnar og bandarískra
verður seint hróflað á þann hátt, en góðir munu
þeir reynast til brýningar nú sem áður, sé rétt
með þá farið.
Oft er gaman að gæla við hugsanir sínar,
velta þeim fyrir sér á ýmsa vegu og sjá,
hverjum breytingum þær taka eftir því, hvaðan
á þær er litið. Einnig að snúa þeim, ef svo má
að orði kveða, og athuga andhverfu og rang-
hverfu. Og þegar velt er og hnoðað þeirri
hugsun, hve margt í sögum kolbítanna með
ryðfrakkana minni á sögu þjóðar og tungu,
þá hljóta orð skáldsins að koma í hug:
„Eg skal segja æfintýr um ungan dreng í koti,
sem aleinn varð að smala um regin fjöll.
En seinna fór að heiman, óþveginn og allslaus
og ætlaði að vinna sér ríki og höll.
Og ég skal segja æfintýr um ungan dreng í koti,
sem aldrei vann ríki né konungsgarð.“
Svo kann að fara, að þessar hugsanir setjist
að, en fremur er ég að vona hitt, að úr kol-
bítnum skapist sá baráttumaður, er aldrei lætur
deyfa fyrir sér eggjar málsins, er hann hefur
hreinsað af því ryðið, sem á það féll. Og
fari svo, að hetjudáðin verði aldrei drýgð
og konungsríkið hvergi til, þá ber að minnast
þess, sem er sígild sannindi, að draumur um
slíkt er þó alltaf mikils virði.
Og þótt svo kunni að fara, að di'aumurinn
rætist ekki, þá er ekki með því sagt, að við
vildum láta hann ódreymdan.