Stúdentablaðið - 18.03.1959, Qupperneq 6

HEFJUM SÓKN -
FRAMH. AF 4. SÍÐU
Þá þykjast málsvarar hins
grænlenzka fullveldis finna
reka á sínum fjörum, þar sem
er skattheit Grænlendinga 1261,
og segja, að þá hafi þeir gengið
Noregskonungi á hönd, ári fyrr
en Islendingar. Þetta er liin
mesta fölsun og síðasta hálm-
strá þessara manna á grj'ttum,
ófærum lygavegi. Árið 1261
gerðist það á Grænlandi, sem
gerðist hér á Islandi 1256, er
Norðlendingar hétu sama kon-
ungi, Hákoni, skatti. Hefur þó
enginn staðhæft, að Norðurland
Iiafi verið sjálfstætt lýðveldi né
hafi með skattheiti sínu gengið
konungi á hönd. Um skattheit
Grænlendinga höfum við aðeins
eina heimild, ritaða af Sturlu
Þórðarsyni, sagnaritara Magn-
úsar konungs. Samkvæmt henni
lofa Grænlendingar konungi
aðeins skatti, fjárgreiðslu, en
sverja lionum livorki land né
þegna, trú né hollustu. Án slíkra
eiða varð Hákon ekki konung-
ur Grænlands.
Auk þess höfum við um það
heimildir, að þær lögbækur,
sem voru lögteknar á Islandi
eftir Gamla sáttmála, Járnsíða
(1271) og Jónshók (1281) giltu
jafnframt á Grænlandi. Þegar
Alþingi hafði samþykkt þessi
lög, var skylda þess auðvitað
sú, að senda þau til Grænlands
til hirtingar. Um sendingu Jóns-
bókar höfum við tvær heimildir.
Er önnur nafnlaus annáll, gerð-
ur á Austurlandi, sem Finnur
Magnússon ritaði eftir gamalli
afskrift, en hin er Grænlands-
kronika Lysclianders. Þar segir,
að Jónsbók hafi verið send til
Grænlands og verið þar „kyndet
og kjendt“, þ. e. aðeins hirt, þvi
að búið var að lögtaka liana
fyrir bæði löndin á Alþingi við
Öxará, enda segir Jónsbók svo:
„En vér skulum lögþingi várt
eiga at Öxará á þingstað rétt-
um á tólf mánuðum hverj um. . “
Vilji menn nú ekki trúa mér
i því efni, að Grænland hafi ver-
ið nýlenda Islands, og trúi þeir
jafnvel ekki heldur svo mætum
lögfræðingum sem Vilhjálmi
Finsen, Benedikt Sveinssyni og
Jóni Dúasyni, þá gjöri þeir svo
vel að kynna sér málflutning
Dana fyrir Sameinuðu þjóðun-
um árið 1954. Þá treystu þeir sér
ekki lengur til að verja kenningu
sína um grænlenzkt lýðveldi.
enda marghrakin, og játa nú
herum orðum, að Grænland
liafi verið nýlenda Islands. Á
þetta ofaníát sér stað í tveim-
ur bæklingum, „Greenland“ og
„Report on Greenland“, sem
þeir lögðu fyrir S. Þ. — Og
Lannung, formaður dönsku
sendinefndarinnar sagði það í
ræðu, er hann hélt á þing-
inu: „Þjóðfélagslega (political-
ly) var Grænland með íslandi,
sem aftur á móti var tengt við
Noreg á fyrstu öldum landnáms
síns“ (!!) Þarna er gömlu kenn-
ingunni kastað fyrir horð, en ný
jafnframt búin til. Okkur ætti
ekki að veitast erfitt að Iirekja
hana fremur en hina fvrri.
En aðalatriðið er: Danir hafa
viðurkennt Grænland sem ný-
lendu Islands í fornöld, og ætti
það að verða okkur mikill stuðn-
ingur, er við sækjum málið fyr-
ir alþjóðadómstól. Því að í raun-
inni er það hið eina, sem við
þurfum að sanna, að landið liafi
verið nýlenda íslands. Það úr-
skurðaði Haagdómstóllinn 1933.
Norðmenn höfðu þá numið land
á Austur-Grænlandi á þeim for-
sendum, að sá liluti landsins
væri „terra nullius“ (einskis-
mannsland). Byggðu þeir þá
staðhæfingu á því, að hinar
fornu nýlendur hefðu liðið und-
ir lok og landið verið „terra
nullius“ er Hans Egede kom
þangað 1721. Töldu þeir land-
nám hans ekki hafa náð til Aust-
ur-Grænlands. Danir kröfðust
aðeins þess, að þetta landnám
yrði ógilt dæmt, en þeir treystu
sér ekki til að krefjast, að þeim
yrði dæmdur yfirráðaréttur á
Grænlandi.
Dómstóllinn féllst ekki á þau
rök Norðmanna, að landið hafi
verið „terra nullius“ 1721. Taldi
hann, að þau yfirráð, sem sköp-
uðust yfir landinu í fornöld,
hefðu náð til landsins alls og
hefðu aldrei glatazt, jafnvel þó
að liinir norrænu íhúar þess
hefðu dáið út. Auk þess taldi
hann, að Grænland liafi fylgt
Noregskrónu en ekki Danmerk-
ur fram til 1814. Hratt liann
með því um aldur og ævi þeirri
fullyrðingu, að koma Hans
Egedes til Grænlands liafi liaft
nokkur áhrif á stöðu landsins.
Er það grátlegt, að sumir Is-
lendingar skuli enn ganga svo
langt í dansklund sinni, að
halda þessari kenningu fram í
ræðu og riti. Er þar eingöngu
treyst á fáfræði almennings.
Önnur kenning, sem Danir
liafa lagt milcið kapp á að hamra
inn í íslendinga og tekizt furðu-
vel, er kenningin um útdauða