Fálkinn - 02.06.1928, Side 14

14
F A L K I N N
M Mmm i Qlsek^ (GÍ
W—----- REYKJAVÍK -------------------
ísafirði, Akureyri og Seyðisfirði.
Hofum á boðstólum:
Noregssaltpjetur og annan til-
búinn áburð, gaddavír, girðinga-
net, girðingastólpa úr járni, sáð-
hafra, grasfrae, þakjárn,gluggagler.
— Leitið upplýsinga um verð. —
Best að versla við okkur.
r v
EGGFOÐUR
1
\
Yfir 200 teg. að velja úr.
— Verðið sjerlega lágt
og gæðin viðurkend. —
M Á L N I N G
allar tegundir, ódýr.
Sendi gegn póstkröfu um alt land.
Sigurðuv Kjartansson.
Laugaveg 20 B. Sfmi 830.
E3h»

Þekkirðu landið?
Hvaða staður er
þetta?
Gctraun I 8.
Svar: .......
Nafn: .......
Heimili: .....
Póststöð: ....
Blðll

i Hentugar við steypuvinnu.
&

f
Veggmyndir
í fjölbreyttu úrvali, fallegar og
ódýrar. — Sporöskjurammar af
flestum stærðum. Myndarammar
afar ódýrir á
Freyiugötu 11.
Innrömmun á sama stað.
^ i
Seljið ekki tófuyrðlinga án þess að tala við íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
víti fyrir trúuðum sálum. Því meðal ramm-
trúaðra manna er það kjarnmikið sálarfóð-
ur að láta hitann i helvíti verða sern allra
mestan. Þegar Farrar gamli reyndi að af-
nema helvíti, heyrðist neyðaróp um alt Skot-
líind. Til hvers var þá lífið, ef ekkert helviti
var til?
Jíiines Carr Iilaudaðist ekki hugur um
þetta mál, og það því fremur sem hann átti
sitt helviti á jörðu hjer, þar sem voru girnd-
ir þær og lestir, sem illa sæindu verðugum
eftirmanni John Knox. Hann barðist eins og
hetja við þessar girndir þrjá fjórðu úr árinu
og var fyrirmynd og ötull boðberi fagnaðar-
erindisins meðal sóknarbarna sinna. En
l'jórði hluti ársins var því miður helgaður
fjandanum og öllu hans athæfi. Þá hristi
Carr af sjer ofstækisrykið og leitaði í þá
stofnun skrattans, sem girnd hans slcipaði
honum — nfl. spilavíti suður við Miðjarð-
arhaf.
Þetta árið hafði Carr ætlað sjer að um-
flýja eiturnöðruna Monte Carlo og hafði tek-
ið sjer far til Madeira, en í Funchal — höf-
uðborg þessarar sælueyjar — hafði hann
frjett, að til væri Hlið og laglegt spilaviti,
sem opið væri þyrstum sálum allan ársins
hring.
Þegar til átti að taka fanst Carr þó þetta
víti mikils of sakleysislegt. Og því var það,
að hann tók sjer fari ineð fyrstu ferð frá
Madeira, á skipinu „Hollandia“, sem fara
átti til Amsterdam. Hann þurfti ekki að iðr-
ast eftir þetta. Því þetla mikla skip, sein var
að koma úr ferð kringum linöttinn, hafði
flest að bjóða — fjárhættuspil ekki síður en
annað. Skipinu lá ekkert á, það kom við í
Cadix, Gíbraltar og Rouen í leiðinni og eftir
hálfan manuð komst það loks á ákvörðunar-
staðinn: Amsterdam.
Jaines Carr átli margar endurminningar
um þessa ferð. Meðal annars hafði hann
tapað miklu fje i spilum á leiðinni, en hins-
vegar eignast marga góða vini og aukið
þekkingu sína hinum nýtísku fljótandi hel-
vítum, sem kölluð eru skemtiskip.
Þetta var hann að hugsa uin þegar hann
heyrði hlátur látins vinar síns. Fólk hlær
með svo margvíslegum hætti, en Carr hafði
aldrei heyrt nokkurn inann hlægja eins
einkennilega og Philip Marie de Saban. Það
var einskonar spriklandi lífsgleði í þeim
hlátri, sem hann kunni svo vel við. En hon-
un. hafði skjátlast. Greifinn hafði dáið svo
að segja í sömu svifunum sem Carr kom í
borgina.
Það flökraði sem snöggvast að Carr, að
biðja bæn fyrir hinum látna vini sínum. En
hann hafði skilið guð sinn eftir heima í
Inverness og fanst það hálfgert guðlast, að
fara að nefna drottins nafn þarna suður í
París, ekki fallegra en líf hans var þar.
Hann varp öndinni og stóð upp úr sæti
sínu á svölunum við hið gainla kaffihús
Napoleons og reikaði hægt upp að Cercle
Haussmann, en þar hafði de Saban greifi
kynt hann árið áður.
Þetta var snemma kvölds og Carr gekk
inn í borðsalinn áður en hann tók til við al-
varlegri störfin inni í spilasalnum. Og af til-
viljun settist hann við sama borðið sem de
Saban greifi hafði setið við kvöldinu áður,
eftir ófarirnar í spilasalnum.
Það var nálega mannlaust í borðsalnum
og Carr varð að herja nokkrunx sinnum í
borðið og láta smella i lófunum áður en
nokkur þjónn kæmi. Loksins kom Pierre.
Carr duldist ekki, að þjónninn var í mikilli
geðshræringu. Virtist þjónninn þó verða
rórri, er hann sá hinn þrekvaxna Skota með
bláu augun fyrir framan sig.
— Mé jeg leyfa injer að bjóða herra Carr
velkominn. Það er orðið langt síðan ....
— Eitt ár og einn mánuður, inælli Skot-
inn á ldunnalegri frönsku .... En mjer
sýnist eitthvað ganga að yður .... hvað er
að, Pierre?
Þetta var ekki að ástæðulausu spurt, því
þjónninn var eins og svipur hjá sjón. Það
var eins og hann gæti ekki horft á gestinn
heldur einblíndi hann á stólinn við hliðina á
honum. Og augnaráð hans lýsti ótta og slcelf-
ingu.
— Fyrirgefið þjer, mjer sýndist eitthvað
hreyfast þarna við hliðina á yður .... en
það getur verið, að jeg sje ekki ineð öllum
mjalla. Þetta hefir verið aumi dagurinn ....
Þjer hafið máske sjeð að ....
Undrun James Carr varð að meðaumkvun.
— Já, jeg skil Pierre. Seinast þegar jeg
sat hjerna var de Saban greifi við hliðina ;1
mjer. Hann mat yður mikils og mjer þykb
vænt um að sjá, að yður þótti vænt um
hann. Hann dó eins og hetja. Jeg get varla
skilið að hann sje dáinn. Það er ekki
klukkustund síðan mjer heyrðist hann
hlægja rjett hjá mjer.
Síðustu orðin virtust hafa geigvænleg á-
hrif á veslings þjóninn. Hann varð að
styðja sig við stól til þess að verjast falli-
Það kostaði hann auðsjáanlega mikla á-
reynslu að standa á löppunum.
— Hvers óskið þjer, herra? spurði hann
hásum rómi.
— Whisky og sódavatn, svaraði Carr . . ■ *
Mjer sýnist yður ekki veita af hressingn
líka. Fáið þjer yður koníak á minn kostnað-
— Þakka yður fyrir, herra, mælti Pierre
og rölti burt.
Carr horfði á eftir honuin og leit síðan til
hliðar, eins og hann ætti von á að sjá and-
lit í sófahorninu.
— Morðið hefir fengið afar mikið á hann,
mælti hann í hálfum hljóðum .... Philip
Marie var inannkostamaður — eins og allir
fjárhættuspilarar. Jeg heyri hláturinn í hon-
um og Pierre heldur að hann sjái hann
hjerna hjá mjer. Það er ljóst að honum hefir
þótt vænt um hann.
Nokkrum mínútum síðar koin Pierre aft-
ur. Hann virtist ofurlítið rólegri.
— Þetta er Sandy Mac, sagði hann. Þjer
viljið helst það merki?
— Þakka yður fyrir, Pierre. Þjer eruð
minnisgóður.
Þjónninn stóð kyr um sinn og sýndist i
vafa um hvað hann ætti að gera.
—r Heyrið þjer, góðurinn minn? Er yður
nokkur á höndum, spurði Skotinn og bland-
aði drykkinn.
Pierre Ieit vandræðalega kringum sig.
—- Leyfið þjer, mælti hann hásum róffli,
að jeg minnist de Saban greifa við yður? Jeg
var einn af þeim síðustu sem sá hann í gær-
kvöldi. Greifinn var mjög vingjarlegur við
mig þá. Það var hann að vísu altaf. Hann
fór með mig eins og jeg væri vinur hans.
Segið þjer það sem yður hýr í hrjósti,
Pierre. Jeg þykist vita, að eitthvað liggí
þungt á yður.