Fálkinn - 09.06.1928, Page 14

14
F Á L K I N N

— reykjavík —-
ísafirði, Akureyri og Seyðisfirði.
Höfum á boðstðlum:
Noregssaltpjetur og annan til-
búinn áburð, gaddavír, girðinga-
net, girðingastólpa úr járni, sáð-
hafra, grasfræ, þakjárn,gluggagler.
— Leitið upplýsinga um verð. —
Best að versla við okkur.
---------------------
VEGGFÓÐUR^
Yfir 200 teg. aö velja úr.
— Veröið sjerlega lágt
og gæðin viðurkend. —
M Á L N I N G
allar tegundir, ódýr.
Sendi gegn póstkröfu um alt land.
Sigurður Kjartansson.
Laugaveg 20 B. Sími 830. J
□*.____________________-□
Hreinar Iéreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
THE INSTRUMENT OE QUALITY
ono
CLEAP AS A &ELL
GRAMMOFONAR
eru óviðjafnanlegir, bæði að ytra útliti og hljómfegurð.
Ferðagrammofónar fyrirliggjandi.
SAMBAND ÍSL. SAMVINNUFJELAGA.
Miðstöðvar-
tæki
af ýmsum gerðum.
J. Þorláksson & Norðmann.
Ef þjer þurfið geymir, þá |
gleymið ekki: p

Willard eru þeir bestu, sem
búnir eru til.
Fást hjá
EIRÍKI HIARTARSYNI
Laugaveg 20 D.
Seljið ekki tófuyrðlinga án þess að tala við íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
fram í hálfum hljóðum var þó því líkast og
hann hvæsti, þegar hann mælti síðustu orðin.
Latours-nafnið átti augsýnilega að hafa sín
áhrif á unga manninn. En þar skjátlaðist
Rigault.
— Latour, endurtók ungi maðurinn í af-
káralegu fötunum og brá sjer ekki í neinu,
en hjelt áfrain að handleika teningana í vasa
sínum: Hvaða bófi er það?
— Fjandi getið þjer verið rólyndur, mælti
Rigault góðlátlega og hló við .... eftir að
hafa gert svona skissu. En jeg kann vel við
svona menn. — Yður er nú samt best að
hætta öllum þessum loddaraskap. Vitið þjer
ekki, að lögreglan hefir sett 500 franka til
höfuðs yður?
— Það hefi jeg ekki hugmynd um. Og
mjer kemur það ekkert við. Því jeg hefi al-
drei heitið Latour og hefi aldrei kynst
honum.
Nú komu illilegar hrukkur i rauða and-
litið á Rigault.
— Þjer megið ekki misbrúka þoíinmæði
mína, mælti hann ógnandi .... Hver eruð
þjer, ef þjer eruð ekki Latour?
— Jeg hefi sagt yður það. Vegabrjef mitl
sýnir og sannar að jeg heiti Jakob Harvis.
Og ef einhver hneixlast á klæðaburði min-
um þá er því til að svara, að mjer liggur
við að hneyxlast á honum sjáli'ur..
— Það skil jeg vel, muldraði Rigault.
Þjer kjósið þá fremur, að jeg láti sækja
lögregluþjón. Jeg heí'i þó 5000 franka upp úr
því, hvað sem öðru liður. Og þá eru dagar
morðræningjans og falsspi'arans Charles
Latour taldir.
— Hvern hefir þessi Latour þá drepið?
-— Það vitið þjer betur en jeg. Þjer voruð
farþegi á „HoIIandia“ og lifðuð þar sem
glæsimenni. Nú er enginn orðinn í vafa um,
að þjer vörpuðuð Jakob Harvis fyrir borð
einhversstaðar milli Vigo og Ushant — eftir
að hafa rænt hann.
Þetta er meiri sagan, sem þjer segið.
En þjer sjáið sjálfur að sök Latours verður
minni, þegar það upplýsist, að Jakob Harvis,
sem hann á að hafa drepið, er bráðlifandi
hjer i París og situr að brennivínsdrykkju
með einum argasta þorparanum, sem til er í
allri Parísarborg.
Rigault stóð upp og brá ósjálfrátt hend-
inni aftur fyrir sig, eins og hann væri að
leita bakvasans. En hann tók sig fljótt á.
-—■ Þjer eruð sauðþráasti maðurinn, sem
jeg hefi nokkurn tíma fyrir hitt, mælli hann
og reyndi að láta sem minst bera á því að
hann hefði reiðst. — Þjer treystið mjer auð-
sjáanlega ekki?
— Nei, því fer fjarri sagði ungi maðurinn,
Þegar jeg snæddi miðdegisverð við sama
borðið og þjer í Bonapartestræti tók jeg eft-
ir, að jafnvel kötturinn forðaðist yður. Það
er ills viti. Þjer talið um einhvern Latour
og kallið hann ræningja, morðingja og spila-
þjóf. En hvernig sein því er varið hlýtur
hann að vera sannur engill í samanburði
við yður — lubbamennið og afhrakið. Snáfið
þjer út og sækið lögregluþjóninn yðar og lát-
ið hann handtaka mig. Nú, svo þjer hikið við
það, hrappurinn. Þá ætla jeg að kveðja
yður! ....
I sömu svipan sá Rigault sjer til mikillar
undrunar manninn, sein hann hafði haldið
vera Charles Latour hverfa út úr dyrunum
og í mannfjöldann á strætinu. Gestgjafinn,
sem úr fjarlægð hafði haft auga á gestunum
tveimur, flýtti sjer til fornsalans, sem sat
kyr með argasta fýlusvip. Svipurinn var
einskonar sambland af ráðaleysi, reiði og
vonbrigðum.
— Er nokkuð að? spurði gestgjafinn.
Rigault svaraði með urri.
— Fór hann kanske án þess að borga?
Fornsalinn stóð ujip og fleygði fimm
frönkum á borðið.
— Já, það var einmitt það sem hann
gerði. Hann borgaði ckki. En hann skal fá
að borgá, ]>að megið þjer sveia yður upp á.
Og í sama bili greip Rigault þann hattinn
sem næstur honum var og þaut út.
Gestgjafinn glápti á peningana og síðan a
skuggann, sem fór eins og elding fyrii'
gluggann.
— Hann gat ekki beðið eftir að fá til baka,
muldaði hann. Sá þurfti að flýta sér. En hann
mun ná sjer niðri á hinum aftur. Það stóð
skammbyssuhlaup upp úr vasa hans. Jeg
vona að hinn sleppi. Annars verða Hklega
fleiri morðin í Boulogneskóginum.
En gestgjafasauðnum skjátlaðist. Eftir fá-
einar mínútur kom Rigault aftur og krafð-
ist að fá tilbaka al' fimmfrankaseðlinum. Og
er gestgjafinn dró þetta dálítið á langinn þa
jós hinn yfir hann skömmunum, svo að gest'
gjafagarmurinn þorði ekki annað en telja
fram aurana, og þakkaði sínum sæla fyrir að
sá feili iniðaði ekki skammbyssunni á hann-
15. Kapítuli.
— Hver hefir stolið húfunni minni' hróp-
aði Rigault.
Gestgjafinn kom hlaupandi.
— Það veit jeg ekki, mælti hann. En við
berum ekki ábyrgð á fatnaði. Þarna er hatt-
ur það mun ekki vera yðar?
Það var eins og kringótti svínshausinn a
fornsalanum yrði aflangur í laginu. Og
augnaráðið varð svo fádæma kvikindislegt-
Hann tók svarta barðastóra brennivínshatt'
inn niður af snaganum og sá að hann vai'
nærri því nýr. Á svitaskinninu stóð prentað
með gyltu letri nafn verslunar einnar 1
Rouen.
Nú ýar Rigault öllum lokið. Hann sagð’
ekki orð en þrýsti þessum stóra hatti niðxu'
á enni og gekk út á strætið; hann fór hægai'
í þetta sinn. Tveir lögregluþjónar stóðu nið'
ur við hornið á Malakoffsgötu, en Rigault
virtist ekki eiga neitt erindi við þá. Þvert a
móti: hann ljet sem minst á sjer bera og
hretti hattbarðinu niður sem hest hann gat-
Frh.