Fálkinn - 01.09.1928, Blaðsíða 14

14
FÁLKINN
lÍD) IfaiM & Oi'srn (Éj
W* REYKJAVÍK ——■
ísafiröi, Akureyri og Seyöisfiröi.
iiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiimiiiiiMiiiiiiiiiiiimimiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiimimiimiiiiuiiiiuuiuiui
Ðiðjið um
BENSDORPS
SÚKKULAÐI
Odýrast eftir gæðunum.
C3£3£3C30E3C3C3£3£3C3C3£3C3£3C3£3C3£3C3C3C3C3C30
£3 £3
| AS. Halby & Schjelderup's Eftf,
Kaupmannahöfn.
S I L K I .
Fjölbreytt sýnishornasafn hjá
TAQE MÖLLER.
Sími 2300 (heimasími 350).
£3
£3
£3
£3
£3
£3
£3
£3
£3
£3
£3
£3
£3
£3
OC3£3C3£3C3£3C3£2C3C3C3£3£3£3£3C3£3£3C3C3£3£3£3£3
£5
£3
£3
£3
Ávalt fjölbreyttar birgðir af
HÖNSKUM fyrirliggjandi.
HANSKABÚÐIN.
OIOIO
cffirosscjáta nr. 6.
JJ 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 H
11 u 12 jj |J 13 m 14
15 16 JU B 17 18 JJ m 19 20
21 fjfj 22 23 24 25 m 26
27 jj 28 ■ 29
30 ífjff 31 32 B 33 B 34 m 35
jjj 36 37 jjg 38 39 40 m
41 B 42 jjj 43 '
H 44 45 JJf 46 m
47 48 ■ 49 jjj 50 51 jjj 52 mm m 53
54 59 60 “ 55 56 m 57
58 mi 61 m 62
63 64 n§ ÍÉH 65 1J m 66
H 67 68 69 m ■ 70 71 m
JJ 72 ■
L ár j ett.
1. Stöðuvatn. 12. sögn. 13. sepi. 15.
kend. 17. búsáhald. 19. grænmeti. 21.
samtenging. 22. traust. 26. ullarvinna.
27. Jónas. 28. skammaryrði. 29 stríða.
30. Pjetur eða P&l'l. 31. atviksorð. 33.
planta. 34. fisk. 35. forsetning. 36. ekki
þessar. 38. meybarn. 41. þjóð. 42. vein.
43. reipið. 44. helgispell. 46. liöfuðborg
í Asíu. 47. mynni. 49. tónn. 50. barði.
52. far (á sleða). 53. tónn. 54. gangur
(hesta). 55. herbergi. 57. trcgur. 58.
hreyfing. 59. óvinsæll útlimur (á sum-
um hestum). 62. guð. 63. á hjóli. 65.
meðvitundarleysisástand. 66. regnvot.
67. slátra. 70. efni (notað til úfengis-
gerðar). 72. bæjarnafn.
L ó 8 r j e 11.
2. forsetning. 3. einkennistala. 1-
blik. 5. skammstöfun í bragfræði. 6.
barefli. 7. liestavíg. 8. lieit. 9. rysking-
ar. 10. verkur. 11. mentastofnun. H-
saga. 16. niður. 17. megnum. 18. sagn-
bót (mjkið notuð í bókfærslu). 20.
hefurðu til. 22. stuttklipt stúlka. 23.
eimskip. 24. bókstafur. 25. fótabúning-
ur lianda 38 lárjett. 32. banna að veiða.
34. liggja á liálsi. 36. grábölvuð. 37.
hljóð. 39. borða. 40. temja. 42. 42 lá-
rjett. 45. elsku. 46. fiskiver. 48. liljóð.
51. heit. 53. eldur. 55. skammstöfun
í danskri málfræði. 56. 7 lóðrjett. 60.
nýfædds. 61. riki (í Bandar. Norður-
Ameriku). 64. óvinsælt dýr. 66. for-
setning. 68. leðurreim. 69. gauragang-
ur. 70. enskur titill, 71. bókstafii'
(eins).
Seljið ekki tófuyrðlinga án þess að tala við Islenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux. "ígZSl
þrír menn, íneiri og minna illa útleiknir,
lentu í síkinu, en hitt fólkið, sem sje hálf-
nakin ltona og karhnaður, láu meðvitundar-
laus við veginn utan við stóra Minerva-
vagninn.
Bifreiðarstjórinn var fljótur að hugsa sig
um. Hann stökk niður úr trjenu, sem hann
hafði klifrað upp í, og flýtti sjer á vettvang,
hvað fætur toguðu. Hvergi sást til neinna
mannaferða.
Bifreiðarstjórinn beitti þá ósjálfrátt þeim
klókindum, sem urðu til þess, að aldrei
vitnaðist gjörla um þenna atburð. Hann
lyfti manninum og konunni upp í vagninn,
og dró tjöldin fyrir gluggana. Síðan tók hann
upp áhöld sín og setti nýtt hjól á vagninn.
Að því búnu snneri hann honum við og
kvaddi hrærður í huga staðinn, sem nú
ininti einna mest á slátrunarhús, og ók síð-
an alt hvað af tók til Keysergraach. Til-
gangur hans var að losa sig við hina rændu
konu og leyna þannig þátttöku sinni í rán-
inu.. Siðan gat hver leitt sínum getum að
manndrápunum, því af þeim var hann al-
saklaus.
Ferðin gekk að öllu leyti að óskum, og
enn betur en hann hafði vonað. Þegar hann
kom að skakka húsinu, sem Suzzi Lacombe
bjó í, stóð hár, ljóshærður maður fyrir dyr-
um úti með miklum áhyggjusvip. Það var
Jaines Carr, sem hafði rannsakað alla ihúð-
ina og ekki íundið nokkra lifandi sálu. Og
Rússinn hafði farið heiman frá sjer, auð-
sjáanlega í miklum flýti.
En hvað var nú þetta???
Carr var bæði fjárhættuspilari og prest-
ur, en hann hafði hinsvegar enga lögreglu-
spæjaragáfu. Það var rjett svo, að honum
datt i hug, að hjer væri eitthvað óvenjulegt
á ferðum. Þegar hann kom inn i baðherberg-
ið, rann enn vatn úr steypibaðsáhaldinu,
sein virtist hafa verið yfirgefið fvrivara-
laust, en isætur, væminn þefur, sem ekki
minti á neina þekla ilmsvatnstegund, fylti
herbergið.
Skotinn þekti vel þennan þef. Hann hafði
hal't hann í nösunum allan styrjanldartím-
ann þegar hann var herprestur á vígstöðvun-
um og gekk ó milli sjúkrasænganna í lier-
búðunum. Þetta var blandaður ether og
klóróform.
James Carr rann kalt vatn milli skinns og
hörunds. Hjer gat enginn vafi leikið á því
að glæpur hafði verið framinn. Suzzzi La-
coinbe hafði verið numin brott og meðdans-
ari hennar þotið fjandans til. Og hvar var
svo vinur hans, sem samkvæmt hans eigin
ráði átti að heiinsækja dansmeyjuna um
þetta leyti og gera út um málið við hana?
Ef til vill hat'ði hann orðið fyrir saina sam-
særinu......
Skotinn var ekki málskrafs- heldur fram-
kvæmdamaður. En hvern skollann átti hann
nú að gera? Hjer var hann staddur í borg,
þar sein hann var al-ókunnugur, borg, sem
virtist eiga sjer fleiri leynikróka en nokk-
ur önnur stórborg á meginlandinu.
Carr stundi þungan og ljet fallast niður
á legubekk. Hann gat ekki annað gert en
beðið og vonað, að hinn illi grunur hans
reyndist markleysa. En klórófonnlyktin
benti í talsvert aðra átt. Loks datt honum
þó annað í hug, sem ef til vill gæli orðið
honum að liði. Hann mintist föla, greindar-
lega lögreglustjórans með einglyrnið. Þar
var maður með mannþekkingu, greind og
laigni. Hið síðastnefnda er vanalega hin
veika hlið lögreglunnar í öllum löndum, en
þessi roskni, prúði veraldarmaður virtist
eiga hana í ríkum mæli.
Carr skimaði uin í stofunni. — Jú, jú,
þarna var simatól. Hann gaf sjer elcki einu
sinni tíma til að leita að númerinu í
skránni. En orðið „lögreglustöð“, lífgar
símastúlkur ótrúlega upp, og áður en liálf
mínúta var liðin, hafði lögreglustjórinn
svarað. Samtalið varð stutt og laggott. Það
var engu líkara en lögreglustjórinn hefði
átl von á einhverju þessu líku, og hann lof-
aði að koiria tafarlaust.
En meðan þetta gerðist kom bifreiðastjón
baróns van Pjes að dyrunum, ineð farþega
sína, sem áður er um getið. Hann gaf sjei'
ekki tóm til að gefa Carr neinar skýringai'-
heldur rjetti bláa böggulinn fyrnefnda að
honum. Nakinn handleggur stóð út undan
bláa klæðinu, og enginn efi gat á því leikið,
að þar var komin Suzzi Lacombe.
Er hún dauð? spurði Carr.
—• Nei, bara í yfirliði, svaraði hinn stutt-
aralega.
Carr lagði ekki fyrir hann fleiri spurning-
ar, heldur bar hann stúlkuna varlega inn 1
stofuna og lagði hana þar niður. Sköminu
síðar kom bifreiðarstjórinn inn með unga
manninn, sem bar það með sjer, að hann
hafði orðið fyrir einhverju alvarlegra áfalh-
Hann var lagður á legubekk og Skotinn tók
að rannsaka sárin nánar. Það tók ekki lang-
an tíma, því hann sá samstundis, að skot-
sárin voru tvö. Annað hafði snert vinstri
öxl og úr því lilæddi talsvert, en hitt vai'
vinstra megin á brjóstinu, og vætlaði da-
lítið blóð úr úr því. Kúlan hafði farið gegn
um lungað, án þess að koma nokkursstaðai'
í bein. Hún hafði, ef svo má að orði kom-
ast læst í gegn um brjóstholið, án þess að
snerta nokkra stóra æð. Herpresturinn hafði
sjeð sitt af hverju og varð því mun hug"
hægra er hann hafði athugað sárin til fulln-
ustu. Hann var í engum efa um, að heilsu-
góður ungur maður mundi lil'a þrátt fýr'r
þessi sár..
Rjett í þessu bili kom lögréglustjórinn-
Hann var einn síns liðs, og auðsjáanlega 1
æstu skapi. Hann hafði sem sje, sjeð blóð-
feril á dyraþrepunum og blóðlifrar á stig'
fjölinni á hifreiðinni. Alt benti á, að blóðbað
mikið hefði farið fram, og lögreglustjórinn
bjóst við öllu hinu versta.
—- Hefir ungfrú Lacoinbe viljað nokkm'l
slys til? spurði hann.
— Nei, svaraði Skotinn, — hún er að jafnu
sig. Við bárum hana inn í svefnherbergið.
— En ungi maðurinn þarna?