Fálkinn


Fálkinn - 10.11.1928, Blaðsíða 14

Fálkinn - 10.11.1928, Blaðsíða 14
14 F Á L K I N N —■ REYKJAVÍK ------------------------------■■■ ísafirði, Akureyri og SeyðisfirOi. MiumNiuiiiiiimmimiiuiiiimiiniiliiimiiHiiimimiiMiiKiiiiiiiiimiiiHiiiiiiiiiiifmmiiiimHinuiiiiin Biðjið um BENSDORPS SÚ KKULAÐI Ódýrast eftir gæðunum. r *\ Saumvjelar VESTA ódýrar og góðar útvegar Heildv. Garðars Gíslasonar, Reykjavík. F í Framköllun. Kopiering. Stækkanir. Carl Ólafsson. Aðalumboð fyrir Penta og Skandía. C. Proppé. 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 Líkast smjöri! gnmfí s MJ0RLIKI OOOOOOOOCtOQfSOOOCtOOOtiOOOOO O O o § o o o o Allskonar | bvunatvyggingav | Nye Danske. Aðalumboðsmaður Sighvatur Bjarnason Amtmannsstíg 2. ooooooooooooooooooooooooo ooooooooooooooooooooooooo o g | Kaupum háu verði § 12., 3., 12, og 14. tölubl, „FÁLKANS“ o Vikublaðið „Fálkinn" o 5 §£3OC3£3t3£3£3C3OC3O0CJ0O0OOaOOÍ3t3O Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux. hreyfa sig, en datt. Handleggir hennar, t'íet- ur, jafnvel hálsvöðvarnir, virtust gersamlega deyfðir, er hún reyndi að líta við. Hún heyrði læðst um húsið, og jafnvel útidyrahurðina opnast og lokast. Hún reyndi að muna aftur fyrstu augnablikin eftir að þessi langa, mjóa hönd hafði gripið um háls hennar, en sú tilraun varð árangurslaus. Allan tímann fann hún til einskonar óvissu um það, hver hún sjálf væri. Sekúndurnar liðu. Loks heyrðist barið óatiátanlega á hurðina, svo bergmálaði um húsið. Ekkert svar. Barsiníð- in var endurlekin, og loks heyrðist hurð brotin og einhver gekk á steinflísunum í forstofunni og flýtti sjer inn í stofuna. Dan- íel Rocke stóð fyrir frainan hana með skammbyssu í hendi. — Hjer er konan, sagði hann. — Standið i röð þvert yfir stofuna! Ann reyndi að lala. Varir hennar voru máttlausar, og framburðurinn varð vart greindur. Hún hreyfði höfuðið ofurlitið, og Daníel æpti upp! — Þau hafa gabbað okkur, sagði hann og stökk aftur á hak. Á eftir bifreiðinni, Thom- as! Láttu húsið eiga sig! Eftir bifreiðinni! Ann var enn rugluð. En þegar hún leit niður eftir klæðum sínum, sá hún orsökina til efans um það, hver hún sjáf væri. Óljós- aar endurimnningar, í huga hennar, sem eins og tilheyrðu einhverju fyrra lífi, urðu alt í einu samanhangandi. Hún var klædd í einkennisbúning hjúkrunarkvenna. Þá inundi hún eftir þvi, er kjóll hennar datt af henni og á gólfið. Sir Francis Worton ofursti var niðurdreg- inn yfir þessum gangi málsins og í illu skapi. Hann hafði notið, sem inest mátti verða, þriggja daga leyfis, sem hann hafði látið eftir sjer, og nú, er hann var kominn heim aftur, hefði hann þúsund sinnum held- ur viljað skrafa um golf. — Það verður ekki annað sagt um þetta, Daníel sæll, en það sje seinheppilegt. Jeg skal játa, að, ef til vill, hefir það verið óum- flýjanlegt að kalla Scotland Yard til hjálp- ar, en þú hefðir átt að fá einhvern færari fararstjóra til þess að standa fyrir leiðangr- inum, því þarna hafið þið, heil tylft af svo- kölluðum greinduin mönnum, verið gabbað- ir af tveim vitfirringum. — Á pappírnum veit jeg, að það er hræði- legt, játaði Daniel. —• Hinsvegar bið jeg þig inuna, að vitfirringur eins og Londe, sem ekki er það nema á einu sviði og íullkom- lega heilbrigður á öllum hinum, er erfiðasti maður í heimi að ná i. Auk þess sterkur sem Ijón. Hann bar unga manninn upp á loft áður en hann fór í fötin hans. — Mjer fyrir mitt leyti finst — sagði Q 20 — ungfrú Lancaster vera hepnasta mann- eskja heimsins. Með allri virðingu fyrir þjer, Daníel, hefðirðu aldrei átt að leyfa henni að leggja sig í hættu. — Þú getur eklci vel viðhaft orðið „leyfa“, þegar um ungfrú Lancaster er að ræða, svar- aði Daníel önugur. — Hún gerir það, sem hún vill sjálf -— og búið talið! Þessi hluti inálsins var ráðagerð hennar einnar. Jeg gefði ekki getað fengið hana ofan af því að fara til Elton Lodge, nema beita valdi. — Já, þetta er altsaman seinheppilegt, endurtók Sir Francis. Þcssi ungi maður, Leopold Greatson, hefði getað orðið okkur að gagni. Fyrir hans tilstilli þori jeg að segja, að við hefðum getað uppgötvað hvar þessir þrír týndu Rússar fela sig. Scotland Yard hefir í raun og veru enga átyllu til að draga hann fyrir rjett. Hann getur feng- ið 6—8 mánaða fangelsi í hæsta lagi og svo þegar hann sleppur út aftur, er hann kom- inn úr sambandi við ástandið, sem nú er. Ja, svei mjer ef jeg sje ekki eftir þvi, að jeg varaði þig við, þó aldrei nema hún sje lag- leg stúlka .... — Hættu þessu bulli, sagði Daníel önugur. Hún hefði vel getað beðið hræðilegan bana. — Svo þú heldur þá, að Londe hafi i raun og veru verið alvara? — Það held jeg, að honum hafi verið al- vara um tvo mennina, sem hann myrti til þess að ná úr þeim heilanum, sagði Daniel. —- Þá voru líka skurðarhnífarnir lagðir fram og borðið tilbiiið, rjett eins og siðast, — þar sem lækningabækur u mhöfuðleðrið lágu frammi, við liliðina á borðinu í bað- herberginu. Dálítill hrollur fór um Q 20, og hann kveikti sjer í sigarettu. — Þii kan tað hafa mist af Greatson, sagði Daníel, — en bendingin, sem þú gafst mjer, het'ir sennilega koinið í veg fyrir eitt hræði- legt morð í viðbót við hin öll. — Rjett hjá þjer, eins og vanalega, Daníel, sagði vinur hans. — Jeg iðrast þá einskis. En næst þegar þú ferð í leiðangur til að ná í Londe, verðurðu að lofa mjer að hjálpa þjer. Augu Daníels glömpuðu, eins og í blóð- þyrstu dýri. Þetta var í þá daga þegar hann hafði fult sjálfstraust. — Næsta sinn, sagði hann, — verður hið síðasta. III. HÚSIÐ Á SALISBURYSLJETTUNNI. Maður einn stöðvaði Ford-bifreið sína við merkistaur, sem stóð á einhverjum skugga- legasta stað á Sailsburysljettunni, um kl. 9, eitt hvassviðriskvöld. Storinurinn kom hvín- andi utan af sljettunni, með liamagangi, sem ininti næstum á samfelda fallbyssuhríð. — Richard Bryan — svo hjet maðurinn — var kaldur, þreyttur og niðurdreginn. Hann var farandsali frá Exeter, og hafði á boðangi ó- dýrar kvenfatnaðarvörur handa veínaðar- vörusölum í liinum smærri þorpum. Hann hafði átt erfiðan dag, án þess þó að fá eina einustu pöntun, og nú var hans mesta áhugamál að ná lil þorps eins, sem var fjórar eða fimm mílur framundan — þar ætlaði hann að gista um nóttina. Hann hafði stansað snöggt, þegar hann sá merkisstaur- inn, og vandræðasvipur kom á andlit hans. Eftir því, sem hann gat best inunað, var á- kvörðunarstaður lians, Bruntingford, beint framundan. En nú sá hann, sjer lil mikillar furðu, að spjahlið á staurnum vísaði á veg til vinstri — breiðan veg án girðinga og slturðs, eins og hinir voru. Það var eklci um að villast, að á spjaldinu stóð: BRUNTINGFORD 7 MÍLUR — og merkistaurar ljúga ekki. Bryan fór aftur upp í vagninn, setti hann nokkrar stik- ur aftur á bak, og sneri síðan út á veginn, sem spjaldið benli á. Vegirnir á Sailsburysljettunni eru hver öðrum líkir, en alt um það leið manninum ekki alskostar vel. Af vindinum, sem stóð beint í andlit honum, vissi hann, að hann stefndi til norðurs, i staðinn fyrir, að hann

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.