Fálkinn - 12.01.1929, Blaðsíða 11

>
F Á L K I N N
11
SINDBAD SÆFARI
Hafið þið heyrt söguna af lionum
Sindbad sœfara? Einn dag þegar hann
sat í fallega húsinu sínu i Bagdad
heyrði hann fátækan ökumann liti á
strætinu segja stynjandi: „Hjer í ver-
öldinni fá menn ekki iaun eftir verð-
leikum. Jeg vinn margfalt á við hann
Sindbad, og hánn lifir i allsnægtum,
en jeg i eymd og hágindum.
Sindbad kallaði á manninn inn til
sín og sagði við hann: „Littu á hrukk-
urnar í andlitinu á mjer og hvítar
hærurnar á kollinum á mjer. Jeg er
orðinn eins og gamalmenni. Og þeg-
ar þú heyrir, hvað jeg hefi haft mik-
ið fyrir að eignast auðæfi mín, þá
held jeg varla að þjer detti í hug að
öfunda mig. Þegar jeg var unglingur
var jeg í siglingunt og einu sinni
fórst skipið sem jeg var á og mjer
skilaði á land á gjörókunnum slóð-
um. Það var suður undir miðjarðar-
baug og nógur var Iiitinn. Jeg lagðist
fyrir að sofa í skugganum af stór-
um hnetti og vaknaði aftur við að
risavaxinn fugl kom og settist ofan
á hnöttinn og mig. Hann var nefrii-
lega ekkert annað en eggið fuglsins
og nú settist hann á eggið og mig.
Daginn eftir, þegar fuglinn ætlaði
að fljúga af egginu, vildi nokkuð
skrítið til. Fötin min höfðu flækst í
klærnar á fuglinum, svo að jeg hjekk
i þeim og koinst í langa flugferð með
fuglinum mikla. Við flugum langt út
á sjó og síðan bárumst við inn yfir
land og fórum yfir mikið fjalllendi.
Þar l'ór fuglinn ofan í djúpan dal og
þar settist hann og jeg losnaði við
liann. Jeg var kominn i demantadal-
inn. Þar var alstaðar fult af fágætum
gimsteinum og jeg týndi þá alla fal-
legustu og fylti vasa mína. En gleði
mín yfir þessum l'ögru steinum
breyttist fljótt i sorg og hræðslu. -Alt
í kringum mig var fult af stórum
höggormum og það var ekki að sjá,
að nokkursstaðar væri liægt að komast
upp hamrabeltin, sem luktu um dal-
inn á alla vegu.
Dagarnir liðu. Jeg varð að berjast
við höggormana, sem ásóttu mig í sí-
fellu. Einn daginn datt stórt kjöt-
stykki til jaröar rjett hjá mjer og
rjett á eftir kom stór örn fljúgandi
og náði í stykkið og flaug hurt með
það. Þá lieyrðist skot, og örninn fjell
dauður til jarðar, uppi á klettabrún-
inni. Nú sá jeg hvar menn koma
fram á brúnina og fóru að skoða
kjötstykkið. Nokkrir demantar höfðu
loðað við það frá ]>ví að það datt nið-
ur í dalinn. Jeg hafði heyrt, að menn-
irnir notuðu þessa aðferð til þess að
ná demöntunum neðan úr dalnum,
og næsta skifti sem kjötstykki var
fleygt niður batt jeg mig fastan við
]>að. Sköinmu siðar kom örn og flaug
burt með bæði kjötið og mig. Þessi
örn var lika skotinn og fjell liægt tit.
jarðar niður á klettabrúnina. Nú var
jeg sloppinn úr þessum dal, frá öll-
um höggormunum. Jeg var hjá dem-
antaleitarmönnunum áfram og ]>egar
þeir höfðu fengið nægju sína af stein-
um varð jeg þeim samferða lieim.
Skipið kom við á eynni, sem jeg
liafði komið í áður, það sem stóra
eggið var. Samferðamennirnir voru
forvitnir og vildu fara í land til þess
að skoða eggið. En þegar við konmm
þangað var fuglinn ekki við, og sam-
ferðamennirnir brutu gat á eggið_,
þrátt fyrir aðvaranir mínar.
í saina bili heyrist ógurlegt hljóð
úr skýjunum. Fuglinn mikli hafði
sjeð okkur og kom nú á fleygiferð til
Jiess að refsa okkur. Við flýðum í
dauðans ofhoði niður að skipinu, en
fuglinn kom á eftir fljúgandi með
stóreflis bjarg í klónum, og þegar
hann var kominn beint yfir okkur og
skipið ljct hann klettinn falla. Braut
hann skipið í spón. Jeg komst til
lands á rekaldi, en þjáningar mínar
voru ekki enn á cnda. Margsinnis
lenti jeg í lífshætiu, og þegar jeg
loksins komst heim var jeg orðinn
farinn eins og gamalmenni.
Finst þjer nú ekki, að jeg liafi
unnið til auðæfanna minna, sem jeg
liefi fengið fyrir að leggja mig í lífs-
hættu, berjast við liöggorma, líða sult
og aðrar hörmungar, spurði Sindbad
fátæka manninn að lokum. Okumað-
urinn kannaðist við það, og svo gaf
maðurinn fór heim til sin og sætti
Sindbad honum dýra gjöf. Og öku-
sig vel við hlutskifti sitt eftir það.
Myndin hjer að ofan sýnir hvern-
ig vigvjelar voru útlits fyrir tvö
hundruð árum. — Það var vagn með
einskonar loftherbergi, , og hesturinn
sem dró vagninn var látinn vera inn-
an í honum til þess að hann yrði
ekki drepinn, en uppi í vagninum
voru skotmenn.
Þjer er óhætt að veðja við livern
seni vera skal um það, að þú getir
bundið hann með 8 þumlunga löngu
snæri, svo að liann geti ekki lijörg
sjer veitt.
Þú gerir lykkju á báða endana á
snærisspottanum. Svo læturðu þann
sem vill reyna leggjast á magann á
gólfið, leggur liandleggina á bakið á
honum og stingur sínum litla fingrin-
um á honum i hvora lykkjuna. Er
best að snærið sje sem styst. Síðan
béygirðu upp fæturna á honum og
stingur þeim inn undir liendurnar og
nú getur hann ekki hreyft sig og ekki
losnað úr fjötrunum livernig sem hann
reynir.
Getirðu rjett þá geturðu vitlaust, en
getirðu vitlaust þá geturðu rjett. Iivað
áttu að geta?
Ottó frændi: Hversvegna ertu svona
þögull, Pjesi litli?
— Vegna þess að mamma lofaði
mjer krónu, ef jeg mintist ekkert á
skallann á þjer og brennivinsnefið.
-----------
r
Matar
Kaffi -
Súkkulaði
Te
Avaxta
Þvotta
Reyk
Úrvalið mest.

Verðið lægst.
Verslun
Jóns Þórðarsonar.
________________-

FllfSÍ
rakvjelablað
er framleitt úr
sænsku diamant
stáli og er slípað
hvelft, er því þunt
og beygjanlegt, —
bítur þess vegna
vel.
Florex verksmiðjan framleiðir þetta
blað með það fyrir augum að selja
það ódýrt og ná mikilli útbreiðslu.
Kaupið því Florex rakvjelablað,
ekki af því að það er ódýrt, heldur
af því að það er gott og ódýrt.
Fæst hjá flestum kaupmönnum á
aðeins 15 aura.
H.f. Efnagerð Reykjavíkur.