Fálkinn - 12.01.1929, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
Lárjett. JK lí o Á T A n i* • 1. L ó ð r j e 11.
1 hæfileikar. 5 kuldi. 9 í byrjun sjúkdóms. 14 fyrir örstuttu. 15 höf- ; uðborg. 16 sendiboði. 18 pungi. 19 i 1 mikið fjör. 2 á undan. 3 tónn. 4 iverlti. 5 lagardýr. 6 kyrð. 7 fornafn. vera smástigur. 10 forfaðir. 11 tónn.
r 2 3~ “ 4 ~ 5 6 's' ~ m 9 ^ 10~ 11 12 13 í 1 23 » £
fornafn. 20 stúlka. 21 innan liúss. 22 samtenging. 23 í fjárhúsum 25 upp- hrópun. 26 stefna. 27 sagt fyrir. 28 i föt. 30 handa sjúkum. 31 syngja, 34 tala margt. 37 leikfang. 40 söng. 42 >14 » 15 ffi 16 17 («|«| 18 < 12 skemd. 13 karlmannsnafn. 15 kven-
í19 {[§ 20 ffi ffi ffi 21 22 | | ] drykkjuvisu. 27 verslun. 28 áburður.
'23 24 gg 00 25 26 {[§ m 27 i i 29 hreinsa. 31 forsetning. 32 söngur.
í rúmi. 43 deyja. 45 samtenging. 45 egg. 47 kveðið. 50 fleirtölu ending. 51 áverki. 52 ummæli. 53 var ekki á | 28 29 £Bi 30 31 £$ 1 i nafn. 39 flýtir. 40 leika. 41 nær miðju.
32 33 m 34 35 36 £ö 37 38 39 ( 43 heimþrá. 44 þjappa saman. 47 út- j lent kvenmannsnafn. 49 stórviðri. 54
ferli. 56 í reykjapípu. 58 á bending. 60 samtenging. 61 neitun. 64 stytt karlmannsnafn. 66 jafna. 69 á trjám. '40 41 42 00 (»i«l 43 44 j ] fiskur. 55 samgöngubót. 57 gekk. 58 i skammstöfun. 59 töluorð. 60 ólireinka. 62 karlmannsnafn. 63 vafi. 65 sundr-
Í45 ( [fg 46 47 00 00 48 49 5S Stá 50 |
70 vera í góðu skapi. 72 vilja marg- ir eiga þá. 74 skammstöfun. 76 stór- grýti. 79 á hurð. 81 flýtir. 82 kven- < í 51 m ffi ffi 52 ffi ffi ffi i 1 ung. 67 gott að liafa fyrir neðan sig. ] '68 samsinna. 70 Illur viðræðu. 71 að l Ölfusárbrú. 73 gilda. 75 ólireinindi.
153 54 55 Ptg 00 56 57 00 B0 58 59 ss @0 60 )
mannsnafn. 83 fæða. 85 upphrópun. ( 86 húsdýr. 87 karlmannsnafn. 89 sam- i i61 62 63 |»j^ 64 65 |»|«| 66 67 68 i ] 77 mas. 78 graslendi. 80 notað við i kenslu. 84 úr ull. 86 tangi. 89 skamm- stöfun. 91 samsinna. 93 hefi leyfi. 94
tenging. 90 i skógi. 92 gistingarstað- ] ur. 94 mögl. 95 við þvott. 97 láta i illa. 98 kvefaður. 99 fornafn. ,gs| 69 70 71 £§ 72
)73 gg 74 75 76 77 pijp^ 78 l fornafn. 96 forsetning.
| i79 80 81 ffi 82 00 Þ»I«d 83 84 I
Á sunnudögum geta menn ( 85 ji£{ 86 ffi 87 88 00 l»j«) 89 | Komlð og lítið á nýtísku 'Wol !f hanskana í Hanskabúðinni.
keypt „Fálkann" í konfekt- búðinni á- Laugaveg 12 og Austurstræti 5. ) 90 91 00 00 92 93 m 94 . 00 l»j«l 95 96 ' ( j
/97 m 98 00 |M»| 99 J ! í =5
3QS** Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. Islenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
spurði Sir Francis með skiljanlegri for-
vitni.
— Windergate er auðvitað klókur, það
sem hann nær, svaraði Daniel. Hann uppgötv-
aði fyrir nokkru, að Londe vill, hvað sem hó-
ar fá læknatímaritið „The Lancet“ og vill fá
það sent beint til sín. Windergate hefir tvis-
var komist á villigötur, er hann hefir verið
að reyna að finna grunsamlega áskrifendur
að tímaritinu, en í þetta sinn, held jeg að
honum hafi ekki skjátlast. Tímaritið er sent
til Bensons nokkurs læknis í Magnificent.
Þar finst enginn maður með því nafni, en
engu að síður er ritið alt af hirt, er það
kemur.
— Og það bendir á .... ?
— .... að þar sje einhver, sem fer inn í
skrifstofuna þegar enginn er þar viðstaddur
og taki ritið út úr skápnum, tók Daniel fram
í. Ályktunin af þessu hlýtur að verða sú, að
þessi Benson, sem kallar sig lækni, sje ann-
aðhvort maður, sem býr þarna svo að segja
að staðaldri, eða þá einhver, sem stendur i
einhverju sambandi við gistihúsið.
— Er ekki hægt að hafa þar leynilögreglu-
mann á verði — einhvern, sem Londe þekk-
ir ekki? spurði Sir Francis.
—■ Það var gert vikuna, sem leið, svaraði
Daniel, dálítið þreylulega. „The Lancet“
hvarf, eftir sem áður.
— Rjettu mjer þarna járnbrautaráætl-
unina, sagði Sir Francis. — Það er tími til
kominn, að jeg skerist í leikinn.
—• Ef þjer gengur vel, sagði Daniel, —
þarftu ekki að kvíða neinu um þenna há-
degisverð þinn, hvað ungfrú Lancester
snertir.
Sir Francis fór hreint ekki dult með koinu
sína til Magnificent í Shoreborough. Hann
fjekk sjer herbergi undir rjettu nafni, víð-
hafði miklar málalengingar til þess að fá
það borð, er hann óskaði helst, og gerði
mikið veður, ef honum líkaði ekki matur-
inn, sat fyrir utan gistihúsið allan morgun-
inn við að lesa blöðin, talaði við hvern, sem
hafa vildi í setustofunni, um hvað veðrið
væri indælt og spilaði bridge, seinni hluta
dags, í einum klúbbnum. Hann hafði hugs-
að ráð sitt vandlega og engan hefði grun-
að, að þjónn hans væri útfarinn lögreglu-
spæjari og, að hann hefði í setustofu sinni
afrit af öllum upplýsingum um hvern ein-
stakan gest, sein hafði verið þarna síðasta
mánuðinn. Eftir svo sem þrigggja daga dvöl
var honum næst skapi að hlægja að þeirri
hugmynd, að Londe hefði verið í gistihús-
inu, auk heldur væri þar enn. En daginn sem
mest var að marka, sem sje fimtudaginn
þegar „The Lancet“ átti að koma í póstin-
um, breyttist alt í einu skoðun hans á mál-
inu. Tímaritið var á dularfullan hátt numið
burt úr hólfinu, þar sem það hafði verið
lagt, þrátt fyrir árvekni þriggja eða fjög-
urra manna, og þjónninn, sem var ungur
Frakki, og hafði gengið um beina hjá Sir
Francis. fanst fyrir neðan sandhólana, mílu
vegar frá gistihúsinu, hálsbrotinn og með
stórt gapandi sár aftan á höfðinu.
Sir Francis kom snöggvast við á lögreglu-
stöðinni, greiddi síðan gistihúsreikning sinn
og símaði til Daniels. — Jeg kem til borgar-
innar kl. 10.40 og stend við einn klukkutíma.
Þú ættir að búa þig undir að fara með mjer
hingað aftur. Windergate er á leiðinni hing-
að og mig vantar annan mann til sem jeg
þekki.
— Jeg skal verða tilbúinn, sagði Daniel.
Bölvað, að þú skyldir láta hann sleppa úr
höndum þjer.
— 10.40 endurtók Sir Francis. Jeg kem
undir eins til þín, þegar jeg hef komið
snöggvast við heima hjá mjer.
En Sir Francis hvorki heimsótti Daniel,
nje kom við heima hjá sjer, daginn þann.
Aftur á móti stóð degi seinna í öllum helstu
blöðum Lundúnaborgar, eitthvað þessu líkt,
með feituin fyrirsögnum:
DULARFULT HVARF NAFNKUNNS
STJÓRNAREMBÆTTISMANNS
Fyrstu dagana eftir hið dularfulla hvarf
sitt, var Worton þjáður og hræddur og leið
yfirleitt illa: Hann hafði óljósa, en þó nokk-
urnveginn samanhangandi endurminningu
um það, að leiguvagn hans hafði staðnæmst
í vagnþröng fyrir utan stöðina, — að mað-
ur einn stakk höfðinu inn um vagngluggann,
eins og hann vildi spyrja um eitthvað, —
að hann hafði l'undið einhvern þef, og rjett
á eftir orðið máttlaus á sálu og líkama.
Hann gerði það, sem fyrir hann var lagt,
hræddur og skjálfandi. Hann fór út úr vagn-
inum með aðstoð fylgdarmanns síns, fór
inn á stöðina og yfir að aðkomupallinum,
fór út úr stöðinni aftur og inn í lokaða bif-
reið, sem ók hratt burtu þaðan. Fylgdar-
maður hans hafði sest hjá ökumanninum,
en sjálfur sat hann hjá konu, sem honum
fanst mjög fögur eftir því, sem hann gat
best inunað. Hann hleypli í sig kjarki til að
stama upp spurningu, sem hann mundi ekki
hvers efnis var. Hún brosti, klappaði á höf-
uð honum og svaraði út í hött, en reyndi að
hughreysta hann. Honum fanst sem sjer hlyti
að hafa orðið ilt, en væri nú að fá meðvit-
undina aftur .... Alt í einu sneri vagninn
inn í þrönga götu. Þau óku síðan spölkorn
yfir ósljetta jörðina, og sást þá greinilega
til sjávar. Loks var numið staðar við bygg-
ingu, sem virtist vera viti, — það var hvít-
kölkuð bygging. Viti? alt var á ringulreið
fyrir augum hans .... og svo mundi hann
ekki meira ....
Þegar hann kom til sjálfs sín aftur, lá
hann á harðri stangdýnu í litlu, kringlóttu
herbergi. Veggir og loft var hvítkalkað og
eini glugginn var svo hátt uppi, að ekki varð
sjeð út um hann. Fyrst datt honum í hug,
að hann hefði orðið fyrir slysi og væri í
sjúkrahúsi. Þegar hann leit betur i kring um
sig, sá hann skarpleitan mann, harðlegan á
svip. Hann var klæddur síðum, hvítum slopp
utan yl'ir fötunum. Við hlið hans stóð kon-
an, sem hafði setið við hlið hans i vagn-
inum.
— Hvar er jeg? stundi Worton. Hvað hefir
skeð?
— Þjer eruð í góðra manna höndum,
svaraði hinn, rólega. —- Liggið kyrr.
íbúi vitans laut niður og þreifaði á slagæð
mannsins, sem lá á dýnunni. Siðan sneri
hann sjer að konunni. — Þessi hcld jeg
verði ágætur, sagði hann.
Alt í einu rankaði Worton við sjer með
hryllingi, þar sem hann lá, máttlaus. Þessi
maður og kona gátu ekki önnur verið en
Londe, vitfirti læknirinn, og konan vitfirta
— þau, sem höfðu drepið föður ungfrú
Lancaster og ferðamennina á Saliburysljett-
unni og eflaust líka þjóninn, sem hafði fund-
ist einmitt hjerna fyrir neðan klettana. Hann
var á þeirra valdi. Þetta óvistlega herbergi
var ætlað sem skurðarstofa. Hann var grip-
inn óttahrolli.
— Hvar í djöflinum er jeg, og hvað ætl-
ið þið að gera við mig? stundi hann.