Fálkinn - 09.02.1929, Side 5

F Á L K I N N
5

Sunnudagshugleiðing.
„Og er Jesús var sldrður, stje
hann jafnskjótt upp úr vatn-
inu; og sjá, himnarnir opnuð-
ust gfir honum, óg hann sá
Guðs anda stíga ofan eins og
dúfu og koma ufir hatin; og
sjá, rödd hegrðist af himnum,
er sagði: Þessi er sonur minn,
hinn elskaði, sem jeg hefi vel-
Jfóknun át“. Matth. 3, 16—17.
1 guðspjalli dagsins er sagt
i'rá því, er .Jesús kom til Jó-
hannesar og baðst þess að hann
skírði sig. Jóhannes var t-regur
til þess, og sagði: „Mjer er þörl'
að skírast af þjer, og þú kemur
til mín!“ En Jesús svaraði hon-
um: „Lát það nú eftir, því að
þannig ber okkur að fullnægja
ÖIlu rjettlæti“. Og Jóhannes
skírði hann og þeir atburðir
urðu, sem sagt er frá hjer að
ofan. —•
—- — Það eru menn til, sein
efast um gildi barnaskírnar-
innar. Þeir spyrja: hvernig á
sú athöfn, sem fer fram yfir ó-
málga barni, að geta haft nokk-
ur áhrif á sálarheill þess?
Hvernig á jeg að geta haft gagn
af helgiathöfn sem fer fram
meðan jeg er óviti? Það væri
öðru máli að gegna, ef jeg hefði
sjálfur skírnarathöfn mína í
minni.
Enginn gétur sjeð guðs ríki
nema hann endurfæðist. Og í
sldrninni endurfæðist maðurinn,
hvort heldur hann er ómálga
barn eða fullorðinn. Því endur-
fæðingin nær ekki tii ytri at-
hafna, hugsana, orða og gjörða.
Endurfæðingin gengur á undan
þessu, — hún nær til þess sem
meðvitundin ekki nær til. Og
geta þeir, sem á annað borð
treysta almætti Guðs, ekki treyst
honum til að hafa áhrif á óvit-
andi barnssálina? Getur nokkur
maður sagt um, hvenær sálarlíf
barnsins byrjar og hvar það
byrjar? — —
Óg þeir fullorðnu! Hvaða
gagn hafa þeir af sldrninni, sein
þeir fengu í barnæsku? Til þess
að svara þessari spurningu er
gott að minnast frásagnarinnar
um skírn Jesú. Því skírn Jesú
var alls ekki þýðingarlaus at-
burður fyrir hann. Hún var einn
af stórviðburðunum í lífi hans
og einn af þeim minnisverðustu
atburðum, sem kristnir menn
geta fræðst um af ritningunni.
Þegar Jesú stofnaði skírnina
gerðust athurðir, sem í raun og
veru gerast enn í hvert skifti,
sem harn er skírt.
í skírninni er harnið tekið inn
í samfjelag trúaðra í Guðs ríki
og veitt hlutdeild í náðargjöfum
Guðs. Og ef menn aldrei gleyma
þeirri gjöf sem þeir fengu í heil-
agri skírn, en altaf minnast þess,
að í skírninni var þeim gefinn
rjettur Guðs harna, þá eigum
vjer meiri og betri styrk í bar-
áttu hins góða en dauðlegúm
mönnum verður gefinn á nokk-
úrn annan hátt. Ef við minn-
úmst þess, að Guð tók við okkur
úngum í skírninni, þá vinna
efasemdirnar síður á oss, þó líf-
ið sje i'ult af andstreymi.
UM VÍÐ A
VERÖLD.
ÞJÓÐFLUTNINGAR
KÍNVF.R.JAR FLÝJA
TIL MANTSJÚRÍU.
Síðasta árið hafa Kínverjar flúið
land sitt hópum saman til þess að
setjast að í hinum miklu og strjál-
liygðu flæmum Mantsjúriu. Það vita
allir, að Kína sjált't, ]). e. sá hluti
Kinaveldis sem liggur næst Kyrrahaf-
inu, er mjog frjósamt land og að þar
er meira þjettbýli en víðast hvar ann-
arsstaðar á jörðinni. Þar er liver sltiki
ræktaður og ekkert ónumið eða hálf-
unnið land til þess að taka við fólks-
fjölgun. En hinsvegar eru Kínverjar
mjög áttliagaræknir menn og finst
sjálfsagt að lifa þar sem forfeður
þeirra hafa lifað.
Eftir borgarastyrjöldina hefir hins-
vegar verið svo þröngt i l)úi lijá mörgu
fólki í Kina, að það hefir aðeins átt
um tvent að velja: að flýja land cða
deyja úr hungri. Og nú vita Kin-
verjar, að í Mantsjúríu er nóg land-
rými og að miklu hægra er að kom-
ast af þar en i sjálfu Kína. Ungir
Kínverjar hafa farið þangað í kaupa-
vinnu og sagt frá iandgæðunum þeg-
ar heim ltom. Og svo i fyrra, þegar
hungursneyðin skall á í svo mörg-
um lijeruðum i Kína, ofan á öll önn-
ur vandræði, byrjaði stórkostlegur
])jóðflutningur norður til Mantsjúriu.
Fyrir stríðið milli Japana og Hússa
1905 hjuggu aðeins 3 miljónir manna
i Mantsjúríu. En eftir stríðið var
landið opnað Japönum og nú iifa þar
um 25 miljónir manna. Og það er
sennilcgt að sú tala tvöfaldist á fáum
árum. Því Japanar sjá sje hag i þvi
að landið byggist og hafa því boðið
kínverskum landnemum góð kjör. Þeir
fá ókeypis jarðnæði, korn til fæðu og
útsæðis og ennfremur nokkuð af kvik-
fjenaði og jarðyrkjuáhöídúm, svo að
þeir geta byrjað að yrkja jörðina
undir eins. En svo verða þeir að skila
yfirvöldunum 40% af uppskerunni.
Nú streyma kinverskir hændur
þarna norður. Þeir eru horaðir og illa
til fara. Bóndinn her föður sinn kar-
lægan á bakinu og við hlið hans geng-
ur húsfreyjan með alt innbúið sitt i
poka á bakinu. Á eftir þeim koma
börnin, herfætt og skinin. En það er
ekki smáræðis leið, sem þetta fólk
þarf að fara. Flest af því verður að
ganga um 1000 kilómetra. Járnbraut-
ir liggja þarna norður, en það eru að-
eins þeir efnuðustu, sem hafa tök á
að nota þær. Allur fjöldinn verður að
ganga alla leið.
Árið sem leið fluttust tvær miljónir
Kínverja tii Mansjúríu, eða um fjöru-
tiu þúsund manns á hverri viku. Og
menn húast við, að þeir verði ekki
færri, sem flytjast noröur á þessu ári.
Það er járnbrautarfjclag eitt öflugt,
sem stjórnar þessum miklu þjóðflutn-
ingum, útvegar landnemunum jarð-
næði og sjer fyrir þeim fyrstu mán-
uðina. Það sem fjelagið verður að
fórna vegna nýbyggjanna fær það
sennilega margfalt aftur á næstu ár-
um. Því nýtt land er tekið til rækt-
unar á hverju ári og framleiðsla
])ess vex liröðum skrefum.
„PHLOGISTON".
Auðkýfingurinn Löwenstein, sem
fjell út úr flugvjel sinni á siðastliðnu
vori og fórst, var sannfærður um, að
ósýnileg öfl væri alstaðar að verki og
gripi inn í rás viðburðanna. Hann tók
oft þátt í miðilsfundum, einkum hjá
miðlinum Valiante. Þessi miðill var
frægur fyrir það, að andár þéir sein
komu fram fyrir tilstilíi lians töl-
uðu mcð „beinni rödd“, en ekki fyrir
milligöngu annara. Fjöldi manna hef-
ir sótt fundi hjá þessum miðli, þar á
meðal margir vísindamenn, sem eru
sannfærðir um að ])eir hafa talað við
framliðna ættingja sína á þessum
fundum. Andarnir höfðu talað við þá
um hluti, sem ómögulegt var að aðr-
ir vissu nokkuð um, og allir voru
þeir auðþektir á röddinni.
Löwenstein fjekk oft Valiante til að
lialda einkafundi heima hjá sjer. Tal-
aði hann þá við ýmsa framliðna ætt-
ingja sína. Það var þó ekki af áhuga
fyrir þeim, að liann sóttist eftir mið-
ilsfundunum. Ástæðan var þessi:
Fyrir 25 árum kom Löwenstein
fyrst á miðilsfund, í París. Þar kom
fram andi sem nefndi sig „Phlogis-
ton“, og kvaðst vera verndarandi
hans. Talaði andi þessi frönsku en
sletti ýmsum liebreskum orðum, eins
og pólskir og rússneskir gyðingar í
Frakklandi. Gaf liann honum ýms góð
ráð og reyndist Löwenstein liapjia-
drjúgt að fara eftir þeim. M. a. sagði
andinn honum einu sinni að leggja
fje i rafstöðvarhyggingu á Spáni og
græddist Löwenstein of fjár á því fyr-
irtæki.
Svo hvarf „Plilogiston" lionum í
mörg ár og það var ekkj fyr en hann
fór að sækja fundi hjá miðlinum
Valiante, að andi þessi gerði vart við
sig aftur. — í liittifyrra hafði Löwen-
stein fund með miðli þessum og voru
þar viðstaddir kona Löwensteins,
enskur prófessor, Watson, að nafni,
og einn af skrifurum Löwensteins.
Andinn varaði hann við óvinum, sem
vildu gera honum ilt og hafa af lion-
um fje. Og að endingu bætti hann
við: að eftir 11 mánuði væri „dagur-
inn kominn“.
Þeir, sem viðstaddir voru, skildu
ekki iivað átt var við með þessu og
ekki fjekst andinn til að nefna nöfn-
in á óvinum Löwensteins. En nákvæm-
lega 11 mánuðum eftir þennan fund
hrapaði Löwenstein úr flugvjel sinni
yfir Ermasundi og beið bana.
MATJURTARÆKT
UNDIR PAPPÍR.
Það hefir íengi verið tíðkað, að
flýta fyrir þroska matjurta með því
að sá þeim i vermireiti undir glerrúð-
um. En glerið er dýrt, og það er svo
um ýmsar jurtategundir, að það getur
ekki borgað sig að rækta ,þær í vermi-
reitunum.
Illgresið, arfi og því um líkt, er
versti óvinur allrar ræktunar og dreg-
ur stórum úr ])roska jurta þeirra er
ineim rækta. Nú liefir maður einn á
Ilonolulu fundið aðferð til þess að
losna við arfann, aðferð sem jafn-
framt flýtir mjög fyrir vexti nytja-
jurta að öðru leyti. Þessi maður rækt-
aði sykul-reyr. Og til ]>ess að verja
reyrinn fyrir vexti illgresis í beðunum
tók hann upp það ráð að Ieggja þykk-
an umbúðarpappir á heðin milli syk-
urreyrsraðanna. Þetta tókst mjög vel.
Hann gat jafnvel lagt pappír yfir
reyrplönturnar; Þær voru svo sterkar
að þær boruðu gat á pappírinn og
uxu upp úr honum.
Svo fóru fleiri að reyna þetta, og
á öðrum nytjajurtategundum. Og það
kom brátt í ljós, að pappirinn var
mesta þarfa þing. Hann gerði fleira
en að halda illgresinu í skefjum.
Hann jók jarðhitann og hann afstýrði
því að jörðin skrælnaði í þurkum.
Ananas-rækturum á Hawaj hefir gef-
ist pappírinn svo vel í sinni grein,
að þeir keyptu í fyrra pappír fyrir
hálfa miljón dollara. Það borgaði sig
vel, því uppskeran óx um 30 af
liundráði. Bandaríkjastjórn liefir látið
visindamenn rannsaka áhrif pappírs-
yfirbreiðslunnar og við það liefir kom-
ið í Ijós, að uppskeran vex eins og
hjer segir, af hundraði: Kartöflur
73%, hómull 91, pipar 146, grænar
baunir 153, sykurreyr 409, gulrætur
507, gúrkur 512%.
Sýna þessar tölur, að ]iær jurtir
sem minst hafa haft gagnið af
pappírnum liafa ])ó aukið afgróða
sinn um nálægt helming, en þær sem
hest not hafa haft af honum, liafa 4
—5-faldað uppskeruna.
Aðferðin sem nú er mest notuð er
mjög einföld. Pappírinn er seldur í
150—300 metx-a löngunx rúlluxn; 18
eða 36 þumlunga bx-eiðum. Þarf hann
lielst að vera sem dekstur. Þegar sáð
er, er ýmist sáð í rifurnar milli
pappírsrenninganna eða að göt eru
hoi'uð á pappírinn og sáð í gegnum
þau. Hið síðarnefnda er gert þegar
sáð er gulrótum, lirépkum, næpum,
gulrófum eða því um liku. Arfi sjest
enginn nema í rifunum á milli papp-
írsræmanna og þess vegiia rná ekki
heita, að reita þurfi garðana.
Nú munu menn ef til vill halda, að
regxx geti elcki fi’jóvgað jörðina þegar
hún er „pappírsklædd". En það liefir
komið á daginn, að i-egnið nær vel til
járðarinnar, ýmist gegnum rifux-nar á
nxilli pappírsræmanna eða um götin,
sem gerð eru við sáninguna. Og liitt
hefir líka komið í Ijós, að moldin
undir pappírnum geymir vætuna bet-
ur en ber jörð. Moldin undir pappírn-
um skrælnar aldrei, liversu lcngi sem
])ui-kar ganga.
Hinn ágæti árangur, sem menn
fengu af þessai-i aðferð á Kyrrahafs-
eykum hefir orðið þess valdanxli, að í
Afriku, Ástralíu og Indlandi eru menn
sem óðast að taka upp þessa aðferð.
Og það liður varla á löngu þangað til
Evi-ópumenn — jafnvel íslendingar —
fara að reyna hana.
ENDURSENDUR!
Það er eitt vanþakklátasta verkið
senx til er, að hafa eftirlit með því
að kvikmyndirnar fari ekki út fyrir
takmörk velsæmisins. Og yfirleitt finst
fólki eftirlitsmennirnir full tiltekta-
samii-. Myndin sýnir, hvernig amer-
íkanskur kvikmyndateiknari liugsar
sjer að Pjetur postuli taki á inóti
kvikmyndadónxara, sem hefir verið of
kröfuharður.
Á