Fálkinn - 23.02.1929, Side 14

14
F A L K I N N
Primus-
ofninn
brennir sfeinolíu
fyrir 3 aura hverja
klukkustund.
Ómissandi á hverju
heimili. Gefur mik-
inn og þægilegan hita,
lyktarlaust og án há-
vaða. — Ofn þessi er
búinn til af hinum
heimsfrægu sænsku
„Primus" verksmiðj-
um. — Verð 35 kr.
Sendum gegn póst-
kröfu um alt land.
VIÐSKIFTAFJELAGIÐ
Box 597. — Reykjavík.
&fiáR~6œmi nr. 11.
Eftir Hannes Hafstein.
r-------------
Saumavielar
mr
V/ESTA
ódýrar og góðar útvegar
Heildv. Garðars Gíslasonar,
Reykjavík.

Elsta, besta
og þektasta
ryksugan
er
Nilfisk.
Aðalumboð
hjá
RafiælíjaYerslnii
Jón SíprDsson.
Austurstr. 7.
Hvítt byrjar og mátar í 3. leik.
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
lykilinn. En munið að hraða ykkur að hús-
inu.
Hann læddist burt, en Daníel sagði Sir
Francis hvernig komið var. Hinir vagnarnir
hjeldu á eftir Ford-vagninum i hæí'ilegri fjar-
lægð.....Brátt beygðu þeir út af aðalvegin-
inum og nokkru seinna aftur til hægri. Nú
voru þeir á stíg, sem ekki varð um sagt,
hvert lá.
— Það stendur heima, þarna er húsið,
tautaði Daníel og henti á milli trjánna. Hlið-
ið hlýtur að vera rjett hinumcgin við heygj-
una.
Ann hallaði sjer fram. — Varið yður,
sagði hún, og benti vagninum, sem á eftir
var, — Fordvagninn er stansaður.
Daníel steig á hemilinn. Vagnarnir Jæddust
fyrir hornið og stöðvuðust fyrir aftan Ford-
vagninn. Griggs hafði stigið út og hallaði
sjer upp að hliðstólpanum. Enni hans var
vott af svita, augun blóðhlaupin og yfirlitur-
inn náhvítur. Hann var rjett eins og maður,
sem horfðist í augu við dauðann í einhverri
hræðilegri mynd og uppgötvar, að hann er
heigull.
— Jeg get elcki gert það, herra, stundi
hann, er hann sá Daníel. — Jeg er enginn
engill, en jeg get það ekki. Jeg er tvöfaldur
svikari, skiljið þjer það?
-— Jeg skil, sagði Daníel. — Áfram!
— Farið ekki inn um þetta hlið, bað mað-
urinn, með ógreinilegri rödd, — hvorki þjer
nje hinn vagninn. Takið eftir því. Skiljið
þjer vagnana eftir hjer og gangið eftir göt-
unni gegn um runninn. Það er næstum eins
fljótt. Og skiljið ungu stúlkuna .... Ó, jeg
vildi jeg hefði aldrei sjeð hann.
Griggs brölti ófiinlega upp i vagn sinn,
rjett eins og drukkinn maður. Enginn vafi
gat á því leikið, að hann var dauðhræddur.
— Hversvegna eigum við að skilja vagn-
ana eftir hjerna? spurði Daníel tortryggnis-
lega. Fyrir fám mínútum vikluð þjer, að við
þeystum upp að húsinu.
— í guðs nafni, spyrjið mig ekki neins,
stundi maðurinn. Jeg var orðinn tvöfaldur
svikari en nú er úr því bætt, sagði hann. —
En látið ekki ungu stúlkuna fara.
Hann ók vagni sínum af stað, og munaði
ekki neina nokkrum þumlungum, að hann
ylti út í skurðinn. Hin höfðu öll farið lit úr
vögnunum og stóðu nú á veginum. — Komið
þá, við skulum reyna gangstíginn, sagði
Daníel. Það er örlitlu lengra. Ungfrú Lan-
caster, viljið þjer ganga síðastar.
Windergate, sem hafði stýrt lögreglu-
vagninum, stökk upp í ökusætið. — Jeg ætla
ekki að eiga neitt á hættu, sagði hann
grimmilega. — Þessi náungi getur hafa
farið til að vara Londe við. Þið skuluð
koma gegn um runnana. Jeg ætla að þjóta
að húsinu, annars getuin við allir farið á
mis við hann.
Daníel opnaði munninn til andmæla, en
Jokaði honum aftur, Þegar öllu var á botn-
inn hvolft, hafði Windergate líklega á rjettu
að standa, því það var greinilegt, að Griggs
var viti sínu fjær af hræðslu, og ekkert var
líklegra en, að gamla hræðslan við Londe
hefði gripið hann aftur. Auk þess var Wind-
ergate karlmenni mikið og ágæt skytla, og
gat þar staðið í Londe, jafnvel einn saman.
Vagninn hjelt því áfram en Daníel lagði inn
á gangstíginn, gegiium runninn. Undarleg
síðdegiskyrð virtist ríkja alstaðar — óvið-
kunnanleg kyrð, sem gat verið fyrirboði
stórtíðinda. Daníel — og ef til vill hin líka
— þótlust skynja einhverja yfirvofandi
hættu. — Vagninn á undan hafði tekið síð-
ustu beygjuna og þau voru slcammt á eftir.
Þá klauf geysimikill hvellur loftið og jörð-
in titraði og skalf undir fótum þeirra. Daní-
el, sem var á undan fórnaði upp höndunum
og reikaði, honum fanst sem jörðin fyrir
framan hann risi upp og rækist í höku hans,
og hann fjell eins og skotin kanína. Hin, sem
á eftir voru, sáu ýmislegt, sem hann sá ekki,
svo sem trje, sem rifnuðu upp með rótum
og þutu í loft upp, rykský og drífu af smá-
steinum, sem komu dynjandi eins og hagl
ofan úr trjánum, og undarlegan hvítan
glampa, sem hvarf jafnskjótt og hann sást,
en gerði það að verkum, um Ieið og hann
leiftraði, að landið, sem liafði verið baðað í
sólskini, virtist snöggvast sem í röklcurhjúpi.
Daníel tókst að lirölta á fætur um leið og
hin komu til hans, agndofa, en þó ómeidd-
ur, að undanteknum skurði á enninu. Eng-
inn sagði, neitt, en öll þutu áfram. Daníel
var fyrstur fyrir beygjuna. Þar sneri hann
sjer við, fórnaði upp höndum og æpti til
Wortons:—• í Guðs hænum, láttu ekki ung-
frú Lancaster fara lengra.
Ann var það hægðarleikur að komast
framhjá útrjettri hönd Wortons. Hún sagði
ekki neitt, en var einbeitt á svip. Þau sáu öll
hvað skeð hafði: vagninn var hrúga af
snúnu og skældu járn, Windergate var enn-
þá hroðalegar útleikinn — og óþekkjanlegur
nema af klæðnaðinum — stór hola i vegin-
um, sem tylft manna hefði mátt jarða í,
samanflæktur vír og óviðkunnanlegur þefur.
Þegar þau höfðu litið snöggvast á þetta,
þutu þau áfram, eins og ekkert væri þarna
um að vera. Þau stefndu öll á hvíta, eyði-
lega húsið, með þögulu gluggunum, eins
og þau væru óð. Daníel, sem hafði verið góð-
ur hlaupari á háskólaárum sínum, þaut á
undan og bar í hendi sjer skammbyssuna,
án þess að gera tiiraun til að leyna hcnni.
Hann var ekki í neinum efa um, hvað gera
skyldi. Hann ætlaði að skjóta Londe jafn-
skjótt og hann sæi hann .........
Þau komu að húsinu. Þar var engin
þörf að hringja dyrabjöllunni. Griggs hafði
staðið við orð sín og dyrnar stóðu galopn-
ar. Þau komu inn í hvíta forstofu með
steinveggjum, næstum kringlóttar, þar sem
ein ræfilsleg motta var breidd yfir nokkurn
hlula gólfsins. Á henni miðri lá maður, upp
í ioft ineð útrjetta handleggi, steindauður
með lílið kúlufar í enninu. Daníel leit óró-
lega í kring um sig og breiddi svo vasaklút
yfir andlit hans — Griggs, — tautaði hann.
—- Þetta hlýtur að hafa gengið fljótt. Svo
Londe hlýtur að hafa verið hjer, ekki alls
fyrir löngu. Áfram!
Þau rannsökuðu húsið frá hanabjálkalofti
til kjaliara, og enginn hópur af óðum villi-
dýrum hefir nokkru sinni verið jafn altekinn
morðfýsi sem þessir fjórir menn, með byss-
urnar í höndunum. Enginn sagði orð, enginn
þeirra hugsaði um annað en manndráp. Eftir
þvi, sem sekúndurnar iiðu greip þá alla þög-
ult örvæntingaræði. Alsstaðar sáust. þess
merki, að nýlega hafði fólk verið þar, en
hvergi heyrðist hljóð eða neitt, sem benti á,
að það væri þar enn. Fordvagninn stóð að
húsabalti með vjelina í gangi. Eldurinn í eld-
húsinu var að sloklcna, sökum þess, að eng-
inn hirti um hann, matur var í búrinu en
enginn til að sjóða hann. Uppi á loftinu var
eitt rúm, sem sofið hafði verið í og föt sá-
ust þar; karlmannsföt í einu herbergi, en
kvenfatnaður úr silki og öðrum dýrindis
efnum, ilmandi af ilmvatni, í öðru. En fötin
voru líka alt og sumt, sem eftir var. Enn
einu sinni virtist Londe hafa orðið uppniim-
inn.
VIII.
HEPPNI VÍTFIRRINGSINS.
Ungur maður, nýkominn til Monte Carlo,
reikaði gegn um liogagöngin í áttina til mat-
söluhúss Ciros um kl. hálfeitt á fögrum
febrúardegi, og ætlaði að fá sjer borð fyrir
hádegisverðinn. Hann hafði ekki fyrr skift
nokkrum orðum við þjóninn, en hann stans-
aði snögglega og horfði ákaft á mann og
konu sem sátu við borð, langt í burtu, þar
sem lítið bar á.
— Segið mjer, sagði hann við þjóninn, —
þekkið þjer manninn og konuna, sem sitja
þarna ?
Þjónninn skotraði augunum í áttina, sem
bent var í. — Jeg veit ekki hvað þau heita,
svaraði hann, — en þau eru mjög rausnar-
legir gestir. Þau koma snemma til hádegis-
verðar á hverjum degi, og velja sjer alt af
afskekt borð.