Fálkinn - 09.03.1929, Side 14

14
F Á L K I N N
KROSNGÁTA nr. 6.
L á t j e 11.
2. fiskur, 0. erfiða, 11. eftirsjón, 12.
fjármunir, 13. ólæstar, 15. fugi, l(i.
kvenmannsnafn, 17. hestasveinn, 18.
iarviðri, li). frumefni, 20. greinir, 21.
stallur, 24. kærara, 28, gista, 32. goð,
33. sáldið, 34. einkenni miðaldanna,
37. samkomustaður, 39. neitaði, 41.
fara geyst, 42. hafmey, 43. nagdýr,
45. greinir, 4(>. fæða, 47. spil, 48.
planta, 49. segir ltisa, 51. —íum,
52. söm, 54. atvikast, 55. drotning, 57.
ofurlítil, 58. liuglausar, 59. hríðar, 62.
særinn, 65. kvenmannsnafn (stytt),
67. fugl (eignarfall), 69. getur að líta
á eyðimörkum, 72. gjótur, 73. fleir-
töluending, 75. ný, 76. liverfur, 78.
endurgjalda, 80. bæjarnafn, 81. fara,
82. —maður, 83. fóðraður, 84. skera,
85. stjarna, 86. smíðatól.
Lódrjett.
1. starf, 2. 78 lárjett, 3. kvenmanns-
nafn, 4. karlmannsnafn, 5. for, 6.
líkamshluti, 7. karlmannsnafn, 8.
kemhd ull, 9. dýrið, 10. haf, 11. rækt-
ar, 14. nagdýr, 21. kvenmannsnafn, 22.
taka á loft, 23. fangamark (sjest oft
i blöðunum), 24. frægt ferðalag, 25.
i'ugl, 26. á og iiorg í Asíu, 27. lijá
ljósmyndara, 29. hæð, 30. ýla, 31.
kvenmannsnafn, 34. stundum á sjón-
um, 35. titiil, 36. borg (í Danmörku),
38. ekki gamlir, 40. Icvenmannsnafn,
43. hjal, 44. nokkur, 49. kvarta, 50.
elskan, 53. tiinaeining, 55. karlmanns-
nafn, 56. ættarnafn, 60. á mörgum í-
látum, 61. sigli, 63. —sýsla, 64. frum-
efni, 65. hljóðstafir, 66. liepni, 68.
skemta sjer, 70. vermir, 71. Ásynja, 72.
lætur inn, 74. mælgi, 75. persóna lijá
Ilisen, 77. vesældarleg, 79. næra, 80.
liára, 81. óhreinka.
Lögregian í Chicago náði nýlega í
mann, sem hún hefir verið að leita
að í tvö ár. Hann heitir Titus Hassa
og var borgarstjóri fyrrum en hvarf
einn góðan veðurdag — með bæjar-
sjóðinni með sjer. Hann liefir lengst
af síðan hafst við i Chicago en tekist
að breyta útliti sinu svo vel, að ehg-
inn þekti liann, þrátt fyrir )>að að
liann var tiður gestur í helstu sam-
kvæmum borgarinnar. Þegar liann var
handtekinn var hann orðinn fram-
kvæmdastjóri í smyglarafjelagi einu,
sem liafði 5 miljón dollara höfuðstól.
Blaðið „Vossische Zeitung" í Berlin
liefir nýlega gefið sennilega skýringu
á |)ví, hversvegna Trotsky hefir verið
látinn fara úr líússlandi til vestur-
landa. Hann er brjóstveikur og sjúk-
dómurinn hefir ágerst svo mikið, að
læknarnjr telja að lionum muni eklii
verða langs lífs auðið lijer eftir. Segir
blaðið, að stjórnin hafi ályktað sein
svo, að ef Trotsky dæi í útlegðinni
mundu fylgismenn hans liafa látið
iíta svo út, sem stjórnin Iiefði iátið
stytta honum aldur, og licfði ]iað orð-
ið til þess að auka stjórninni mótbyr.
Spilaútgefandi einn i Englandi hefir
nýlega gefið út spil og eru konunga-
myndirnar af fjórum konungum, sein
sátu að völdum i Afganistan sania
mánuðinn í vetur. En á ásunuin cr
skjaldamerki Bretlands, Kína, Búss-
lands og Persiu.
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
arhafi. Þar voru Cyprustrje, sein sýndust
eins og dökk kalkniálverk við dökkhláan
grunninn, gulleplatrje, sein svignuðu undan
Jiunga ávaxtanna, nokkur ólívutrje, einnig
grenilundur, og margir blómstrandi runnar
og allskönar annar gróður, sem gaf frá sjer
sætan ilm. Að neðan heyrðist tilbreytingar-
laust öldugjálpið við ströndina.
—: Við kunnum að meta fegurð, sagði
Londe, — ekki síður en þjer. Við höfum til
að hera ýmsar gáfur — klókindi, mynduð
þjer víst kalla hina helstu Jieirra, — sem
gera okkur I'ær um að hjóða flestum út hvað
hyggjuvit snertir. Við höfum Iosnað við þær
hrellingar, sem taugarnar valda, — lítið þjer
bara á konuna mína: hún er yngri og fegurri
en hún var á ófriðartímunum og þar á und-
an. Alt, sem okkur vantar — munu vísinda-
mennirnir segja — er sál, en hver er sá, sem
ekki er sælastur án sálar?
Londe dró tjaldið fyrir gluggann aítur og
sneri inn í stofuna. Hönd konu hans lá á
handlegg unga mannsins. Hann fann þrýst-
inginn af fingrum hennar, og undursamleg
tilfinning fór um harin. Hann var aldrei
annað en mannleg vera.
— Jeg ætla inn í salinn minn, sagði hún.
Komið þið jiangað bráðum.
Brookes settist aftur í stólinn og saup
gamla konjakið, sem húsbóndinn hafði kom-
ið með. Hann var ennþá æstur og utan við
sig. Londe virtist einnig æstur, á sína vísu.
Augu hans leiftruðu og varir hans voru
samanbitnar.
— Jeg hefi uppástungu að gera yður, hr.
Brookes, sagði hann. — Viljið þjer heyra
hana?
—- Því ekki Jiað, svaraði ungi máðurinn,
frekar kæruleysislega. —- Og ef einhver á-
góði leynist bak við hana, er mjer hún því
kærkomnari.
- Það getur orðið alt það fje, sem þjer
þurfið á að halda, sagði Londe. Efnið er í
stuttu máli Jietta: Þjer vitið, fyrst og fremst,
að jeg er mikill skurðlæknir ....
Jeg hefi heyrt mörgum hera saman um,
að þjer sjeuð mesti skurðlæknir heimsins,
svaraði hinn, hrifinn.
— Það væri hugsanlegt, samþykti Londe.
—• Jeg er líka mikill vísindamaður. Jeg hefi
fundið upp deyfingarlyf, sem hefir undur-
samlega eiginleika. Jeg hefi það í pípu, hjer
i vasa mínum. Jeg get tekið allan mátt úr
líkama yðar með ofurlítilli ögn af því, og þó
látið heila yðar vera eins og hann á að sjer.
Jeg hefi líka annað, sem jeg get gert hið
gagnstæða með. Á jeg að reyna?
Nei, í guðsbænum ekki! tók ungi mað-
urinn frain í.
Londe brosti. — Alveg eins og þjer viljið
sjálfur .... auðvitað! En jeg' hefi líka gert
aðra uppgötvun, sem mig langar mjög að
reyna. Jeg trúi enn, að jeg geti fengið aftur
vitið með Jiessari „yfirfærslu“ á heila; en
síðasta uppgötvun mín er sú, að jeg get gerL
yður viskertan, eins og jeg er sjálfur. Jeg
gæti gefið yður inntöku í kvöld og þjer
munduð vakna aftur á morgun og virðast
vera alveg sainur maður og áður, en sjálfur
munduð þjer verða var við breytinguna.
Þjer yrðuð ljettlyndari, kátari, ánægðari —
og á sumum sviðum — svo sem í fjárhættu-
spilum mundi yður takast alt, sem Jijer
reynduð. Þjer yrðuð laus undan oki sálar-
innar.
— Já, en jeg yrði vitskertur ineð Jjví lagi,
sagði ungi maðurinn.
Londe ypti öxlum. ;—Eruð þjer svo sjer-
staklega hamingjusamur, eins og er, og er
framtíð yðar svo glæsileg? spurði hann. —
Látið mig gera tilraunina á yður, þá getið
þjer grætt miljön franka á morgun við spila-
borðið, og miljónir i viðbót, hvenær, sem
þjer óskið Jiess.
Brookes leit í krigum sig, agndofa, cn
hinsvegar titrandi af eftirvænlingu. — Er
þetta ekki nokkurskonar „þúsund og ein
nótt“? spurði hann og hló óeðlilega.
— Uppástunga mín er eklci annað en blá-
kaldur veruleiki, fullyrti Londe
—- En hvað á jeg þá að gera? spurði hinn.
—- Ekki annað en að láta mig dæla inn í
yður örlitlu al' lyfinu og gefa yður dálitla
inntöku, áður en þjer farið hjeðan.
Ungi maðurinn reis úr sæti sínu og gekk
út að glugganum. Hjarta hans barðist ótt og
títt. EinHvernveginn var Jiað svo, að þótt
hann ljetist engu trúa, þóttist hann með
sjálfum sjer viss um, að tiíboðið væri ekki
gefið út í bláinn. AIl í einu sneri hann sjer
snögt að Londe. — Jeg geng að þessu! sagði
hann. — Það er mjer eins gott. Jeg á ekki
annars úrkostar.
Londe tók þessari ákvörðun hans eins og
sjálfsögðum hlut. — Jeg skal þá blanda
meðalið, sagði hann. Það Jiarf að gera með
nákvæmni. Þegar . tilrauninni er lokið, skal
jeg gefa yður tíu 1000-franka seðla til að
byrja með. Eftir það er framtíð yðar undir
sjálfum yður komin. Viljið þjer ekki fara og
tala við konuna mína einn stundarfjórðung.
Hún er í sálnum hinumegin við forstofuna.
Ungi maðurinn, sem var nú korrimn í
mikla æsingu, gerði eins og hinn lagði fyrir
hann. Hann var laus við metorðagirnd og
hafði að ófriðarárunum undanteknum —
lifað hinu tilbreytingalausa lífi meðalstjett-
arinnar. Hann hafði vissulega aldrei komist
i kynni við jafn indæla og töfrandi konu sem
Judith var. Nærvera hennar ein var nóg til
að koma honurn í víittu. Hann fann lil
skjálfta, er hann heyrði fótatak húsbóndans
ljarlægjast, og hann sjálfur sneri handfang-
inu á salshurðinni. Judilh sat og hallaði sjer
aftur á hak í legubekknum er hann kom
inn. Glampinn af hinum hvíta armi hennar,
er hún benti honum lit sætis, gerði hann
hálf tryltan. Hún var klædd í undurfagran
hláan kjól, með útsaumi, og silkibelti um
mittið og alt útlit hennar var eins lokkandi
og töfrandi og framast gat orðið. Hún sá óró-
leik hans og hló að honum. Hann laut niður
að henni, en hún bandaði honum frá sjer.
Þjer eruð heimskur drengur, sagði hún í
hálfum hljóðum. Þjer tapið hjarta yðar að
ástæðulausu og nú hafið Jijer þegar tapað
öllum peningunum yðar.