Fálkinn - 16.03.1929, Qupperneq 13

P Á L X I N N
13
| Veðdeildarbrjef. \
S l,ll»|'»iniiiiiiininimnimninimninniiiiiiiininiiii •
mm S
Bankavaxtarbrjef (veð-
deildarbrjef) 8. flokksveð-
deildar Landsbankans fást
keypt í Landsbankanum
og útbúum hans. “
Vextir af bankavaxta- S
brjefum þessa flokks eru
S°Jo, er greiðast í tvennu
iagi, 2. janúar og 1. júlí
ár hvert. jjj
Söluverð brjefanna er s
89 krónur fyrir 100 króna S
E brjef að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr., 5
500 kr., 1000 kr. og S
S 5000 kr.
| Landsbanki Íslands i
*• s
illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllli
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
s
s
VINDLAR:
PHÖNIX, danski vindillinn, sem
allir þekkja, Cervanles — Amistad
— Perfeccion — Lopez — Don Juan
— Dessert og margar fleiri tegundir
hefir í heildsölu
SIGURGEIR EINARSSON
Reykjavík Sími 205.
◄
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
Hver, sem notar
C E L O T E X
og
ASFALTFILT
í hús sín, fær hlýjar og
rakalausar íbúðir.
Einkasalar:
Verslunin Brynja,
Laugaveg 24, Reykjavík.
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
I
JteimiNllOLSEINlCÍj
P""-------- REYKIAVÍK --------------------------------—
ísafirði, Akureyri og Seyðisfirði.
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIUIIIIIIIIIIItllllllMlllllllllltlllllllllllllimilllimilllHIIIIIINIIIIHIIIIllllUIIIIIIIIIIIIIIII
Þakpappinn
Zinco-Ruber
verður ódýrastur,
en þó bestur.
Reynið hann!
£ Leðuvreimar,
r. Strigareimar,
( Gummíreimar,
Reimlásar.
)
(. Einar 0. Malmberg.
0 Vesturgötu 2. — Sími 1820.
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
er víðlesnasta blaðið.
CfCílHinn er besta heimHisblaðið.
StlILEG MGRABV&L
Eftir
PHILIPPS OPPENHEIM.
— Þá græði jeg aftur — og miklu meira,
sagði hann með ákafa. — Vitið þjer að þjer
eruð fegursta kona á jarðríki?'
— Heimska sagði hún háðslega. — Þarfta,
— þjer megið halda i höndina á mjer. Mjer
Hst mjög vel á yður, en ....
-r--Jeg elska yður, tók hann fram i. — Jeg
tilbið yður, Judith. Komið þjer með mjer til
Ceylon . . . . ?
Hún skellihló. — Hvað verður þá um
manninn minn? spurði hún. — Og á hverju
eigum við að lifa? Jeg er mjög eyðslusöm.
— Jeg get grætt fje, sagði hann. Og það
œtla jeg mjer að gera, til þess að geta unnið
yður.
—-■ Mjer líst vel á yður, sagði hún aftur.
— Og jeg hefi ást að gefa, en jeg vil vara
yður við því, að jeg er heiðingi. En jeg skal
elska yður þegar þjer gefið mjer gjöf eins og
þessa.
Hún lyfti upp handleggnum, en á honum
hjekk einkennilegt armband, grönn festi úr
hvítagulli og ein róslituð perla á henni.
— Það skal jeg gera, svaraði hann. — Einn
Loss, Judith, — einn einasta koss.
Hún hallaði sjer að honum, en hrökk
sn“gglega við og benti honum að stilla sig.
Hurðin hafði opnast hljóðlaust, og Londe
stóð á þröskúldinum. Andlitsdrættir hans
voru óbifanlegir, og hann virtist ekki taka
eftir vandræðasvip gests síns. Hann stóð þar
aðeins grafkyrr.
—- Hjer hefi jeg meðal, sem mig langar
nð þjer reynið, hr. Brookes, sagði hann. —
'— Á eftir leikur konan mín kanske á hljóð-
færi fyrir okkur.
Ungi maðurinn hikaði. Rjett sem snöggv-
ast virtist einhver illur fyrirboði kvelja
hann. Einhver koldimm gjá gapti við fætur
honum, og hinu megin við hana stóð Londe,
rolegur á svip, en ógnandi. Honum datt
snöggvast í hug að taka til íotanna og flýja
11 r húsinu. En þá heyrði hann Judith hvísla
lagt og gælulega, eins og hún væri að lofa
honum öllu fögru: — Farið þjer með honum
og komið svo aftur.
Hann gekk til dyranna, geltk gegnum stóru
forstofuna með steintiglagólfinu og inn í
borðsalinn á eftir húsbóndanum. Gömul,
rykug konjaksflaska og tvö glös stóðu á
horðinu. Londe helti í glösin með afarmikilli
nákvæmni og varúð. -—- Átján hundruð og
átján, tautaði hann með sjálfum sjer. — Gull
og sólskin .... Tvent hið besta í heiminum.
Brookes tæmdi glasið sitt í einum teig.
Hann fann þægilega hitakend fara um taug-
ar sínar. Snerting drykkjarins við góm hans
var mjúk eins og af silki. Londe tók fram
aðra flösku, sein stóð bak við skál með rós-
um í, helli í annað glas og rjetti að honum.
— Nú skuluð þjer reyna þetta, sagði hann.
Gesturinn hikaði hvergi. Hann lyfti glas-
inu upp að vörum sínum og tæmdi það.
Drykkurinn var bragðlaus en hafði þó ein-
hver áhrif, þannig að honum fanst sjer auk-
ast kraftar um allan helming. Hann leit á
andlit Londes, sem var skuggalegt en sigri
hrósandi, og svo þóttist hann sjá hundrað
andlit. Svo þoka og neyðaróp. Það vissi hann
síðast af sjer.
Broolces leið skrítilega er hann vaknaði
morguninn eftir. Hann fann til óvanalegs afls
í líkama sínum, er hann vaknaði í herbergi
sínu i gistihúsinu, heyrði vatnið renna i bað-
kerið og sá herbergisþjóninn vera á ferli í
lierberginu að taka til föt hans. Hann reis
upp í rúminu. — Hæ, kallaði hann, — hvern-
ig í fjandanum komst jeg hingað?
— Herrann kom heim laust eftir kl. eitt,
sagði þjónninn. Með honum var roskinn
maður, sem var svo vænn að gefa mjer tutl-
ugu franka. Herrann liafði auðsjáanlega ver-
ið í góðu kvöldboði, bætti hann við.
— Brookes hafði alls enga löngun til að
vita meira um viðburðina kvöldið áður.
Hann stökk út úr rúminu blístrandi. í sama
vetfangi og hann steig niður í baðkerið varð
hann var við eitlhvað ljettlyndi hjá sjer, en
tók því, sem væri það sjálfsagt. Hann kallaði
eftir morgunverði sínum, borðaði hann með
mikilli matarlyst, klæddi sig og gekk út l'yrir
gistihúsið, altekinn gleðitilfinningu, sem
hann hafði ekki þekkt árum saman, harns-
legri gleði yfir öllu, sem fyrir augun bar, Ör-
vænting hans frá deginum áður var gjörsam-
lega horfin. Hann talaði við hvern, sem hann
náði i inni í drykkjustofunni, en þar fjekk
hann sjer glas af víni og kyntist ýmsum
mönnum, gekk yfir í spilasalinn, spilaði þar
rólegur, eins og ekkert væri um að vera og
með einhverri vissu, sem hann hafði ekki
haft af að segja áður. Áður en hann fór að
eta hádegisverð með nokkrum þessara nýju
kunningja sinna, hafði hann grætt lítið eitt
yfir fjörutíu þúsund franka. Klukkan fjögur
var hann kominn inn í Spilaklúhhinn, og var
önnuin kafinn að leita að Judith. Hann vasa-
fylti af peningum og seðlum, en fór frá borð-
inu jafnskjótt sem Londe og Judith komu
inn. Hann flýtti sjer til þeirra, ákafur eins
og skóladrengur. Þau litu á hann forsdtnis-
lega.
— Vinnið þjer? spurði Londe.
Brookes kinkaði kolli kæruleysislega —
hann, sem hafði verið að spila daginn áður
með svitaperlurnar á enninu, og horft á eftir
hverjum skilding, eins og hann væri að
tefla um líf og dauða. — Já, jeg hefi unnið,
svaraði hann. -—- Hvað segið þjer um að fá
te, systir Judith? Við skulum finna okkur
einhvern krók hjerna inni .... eða eigum
við kannske að fara eitthvert annað og
dansa? Augu hans leituðu að hennar augum,
með áfergju. Hún var kurteis, en í viðmóti
hennar var þó mótstaða, sem hann var of
glaður til að taka eftir, í fyrstunni.
— Jeg lcom til þess að spila, sagði hún.
En engu að síður getum við fengið okkur te
fyrst, ef þjer viljið.
Londe gekk frá þeim og ungi maðurinn
dró Judith að borði í einu horninu í salnum.
Alt órólega hikið frá kvöldinu áður var horf-
ið. Hann við hafði óspart sterkustu hrósyrði
og beindi til hennar ástarorðum, án þess að
draga neinar dulur á það, og með ákafa, sem
var helsti mikill. Hún fyrir sitt leyti tók
þessu með kurtcisi, og selti aldrei ofan í við
hann, en hann fann samt ósjálfrátt, að eitt-
hvað dró þau hvort frá öðru, sem ekki hafði
verið daginn áður. Samt vildi hann ekki við-
urkenna með sjálfum sjer, að svo væri. Hann
hló að þessari heimskulegu hugsun, að sjer
yrði ekki að ósk sinni.
— Þjer eruð ákafir í ást yðar í dag, sagðí
hún lágt, — en jeg er hingað kominn til að
sjá yður græða í spilum. Munið eftir, að þjer
verðið að græða.
Hann ljet hana fara með sig, hálfnauð-
ugan, inn í spilasalinn. Klukkan sjö hafði