Fálkinn - 01.06.1929, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
Sunnudagshugleiðing.
Ilanyláti ráðsmaðurinn.
Lúkas l(i.
Alyktii narörðin í guðspjalli
öagsins eru þessi: „Enginn
þjónn getur þjónað tveimur
'b.erruin, því annaðhvort mun
hann hatá annað og elska hinn,
eða aðhyllast annan og litils-
virða hinn. Þjer getið ekki þjón-
að Guði og mammóni“.
Mannkynsfræðarinnar flytur i
(iæmisögunni um ríka manninn
þann lærdóm, sem öllum er gott
að þekkja. Hann segir frá óráð-
vöndum trúnaðarmanni, sem
tekur það til bragðs,. að koma
sjer í mjúkinn hjá nokkrum
inönnum, til þess að geta ieit-
að athvarfs hjá þeim, þegar
húsbóndinn hefir rekið hann úr
vistinni. Og meðölin sem hann
notar tii þessa eru þau, að hann
svíkur húshónda sinn enn á
ný. Hann falsar viðskiftareikn-
iuga húsbóndans honum í óhag
við nokkra menn, — þá menn-
ina sem hann ætlaði að Ieita til,
þegar hann væri rekinn burt.
„Og húsbóndinn hrósaði rang-
láta ráðsmanninum fyrir það, að
hann hefði breytt svo hyggilega,
því börn þessa heims eru hygn-
ari gagnvart kynslóð sinni en
bo'rn ljóssins".
Þegar dæmisagan er lesin,
virðist víst flestum þetta vera
einkennilegur húsbóndi. Hann
hrósar ráðsmanninum fyrir
hyggindi, í stað þess að víta
hann. En í raun rjettri eru
inargir staddir í sömu sporum
<ig þessi maður. Þegar viðsjál-
um manni tekst að græða fje á
þann hátt, sem orkar tvímælis,
stendur sjaldan á þvi. að ungir
menn sjeu til, er dáist að því hve
inanninuni hafi tekisl vei að
leika á gagnaðilann. Og það er
eigi laust við, að fólk l'lest beri
virðingu fyrir þeim mönnum,
sem kallaðir eru „sjeðir“ í pen-
ingasökum, án þess að gera
sjer grein fyrir, livort þeir sjeu
í raun rjettri heiðarlegir í við-
skiftum.
En einmitt virðingin fyrir
þessum mönnum, og jafnvel að-
<láun á þeim, gei'ur greinilega
hugmynd um, hve margir eru
enn í dag brendir marki hús-
hónda rangláta ráðsmannsins.
Það þykir golt að „komast sem
lengst“ í viðskiftum. Lögin á-
kveða refsing fyrir þjófnað, og
fátæklingur, sem stelur brauð-
hita lil að seðja hungur sitt, er
<iæmdur til refsingar, á sama
fíma sem ríkur maður eykur
s.jóði sina með því, að ná af
öðrum fje með undirhyggju og
prettum, — og eykur álit sitt
með þvi.
En hvor er seltari, ef siðferð-
islegur dómur er lagður á málið,
:<f þeim mönnum, sem mammon
eltki hefir blindað, svo að þeir
sjái ekki hvað siðferði er í við-
skiftum ‘!
— — Með hverri þeirri þjóð,
sein lætur sjer fremur hugar-
haldið um mammon en Guð,
hlýtur dæmi rangláta ráðs-
mannsins að vekja sömu aðdáun
<>g það gerði hjá húsbónda hans.
Hann var fullur fyrirhyggju
mn það, að sig skyidi ekkert
bresta i þessu lífi. En hann gætti
<^Clpp£o'^i'd.
I.
Einn dag, scm oftar, liún sótti svörð.
Sindraði kristöllum fannskautuð jörð.
Með kuldarúnir ekkju-ára
og augun sljófguð af hrimi tára,
gömul, fátæk og fgrirlitin
fetaði ’ún kalda sporaslóð,
og mjöllina, imgnd æfinnar skafla,
cinmancr, hiirð á svipinn vóð.
•—- Hún skreið inn í hgrgið litið, og lágt
og lc.itaði og tíndi. I>á hrast við hátl:
gaddfreðin þekjan gnestandi hrnndi
og gróf hana þar. Ilún æpli ci nje stundi.
Hungann af sorg Iiafði ’ún sífclt horið
sálvana, frostharðan æfidag,
nú hrundi annar á þverramti þorið
þungur sem himinsins reiðarslag.
II.
Vpphoðið hófst mcð háværri raust.
Hrcppurinn átti þar fast og laust.
Grannarnir flgktust að hálfföllnu hrcgsi
scm hrafnar að gori i bjargarlegsi.
Ilrcppsncfndin flcggði út fornum gripum,
fjclitlir kcgptu og guldu vcrð.
Akefðin logaði af æstum svipum
scm eilífðin næðist i þessari ferð.
En sál hinnar dauðu svcif þar i kring
og sá hinn margfalda, glefsandi hring,
cr kastaði sjer gfir alt, sem hún unni —
öllu var ruplað frá mænir að grunni.
Hvcr hlutur var hikar af hlóði og tárum,
scm bar hcnni einni og friðhclgur var,
og kofinn var vígður á örhirgðarárum
i einstæðingsbeiskjunnar harma-mar.
Boðþgrstur mannfjöldinn mænirinn tróð.
Mikillát hreppsncfndin inni stóð.
Flögrandi sálin varð, sundrandi kraffnr:
svignaði þekja og hrast hvcr raftur.
Fö'lnuðu andlit, málmuðn mundir,
cn fundu hræðileg útkomu-hönn.
Hreppsncfndargarparnir grófust þar allir
scm grunnaþang undir hrotnandi hrönn.
Nýtt íþróttaafrek.
Sumir híildu Jiví í’ram, að ínannin-
um s.je aldrei eins mikið hugarflug
,i!efið eins og vorin. Xý sönnun fyrir
Jiessu er atburður sá, sein varð í
Reykjavík i siðasta inánuði, ]>vi j)á
var slofnað til veðmáls, sem er svo
frumlegt, að verl er að ]>ví sje á lofti
haldið, ásamt ]>vi sjerstæða ihrótta-
afreki sem af veðmálinu leiddi.
Svo har við, að ungt fólk var að
dan'sa i húsi einu í Revkjavik og lvfti
]>á einn af ungu mönnunum einni
dansmeynni i háaloft og Ijet svo um
mælt, að hún væri svo Ijett, að hann
gæti leikið sjer að ]>ví, að hera hana,
ef ekki á eiida veraldar. ]>á að minsta
kosti til Hafnarf jarðar. Hinir ungu
mennirnir tóku hann á orðinu og
veðjuðu við liann um. að liann mundi
hvorki hera hana á höndum sjer eða
hrygg u|>i> að Skólavörðu hvað ]>á
lengra. I5n ]>essi ungi maður var
hvergi hræddur og kvaðst mundu hera
stúlkuna til Hafnarfjarðár og eigi feti
skemra. Var nú ákveðin stuiul og
staður og mátti maðurinn, livort menn
vilja nú lieldur kalla hann hnosshera
eða krossbera, hafa 12 stundir til af-
reksins.
JUi\ II.IORNSSON.

alls ékki þess, að honum gat
ekki orðið trúað fyrir „sannri
auðlegð".
Sönnu auðlegðina fær eng-
inn til umráða, nema sá, sem
hefir verið trúað fyrir litlu, og
reynst þannig, að hann verði
settur yfir mikið. En umfram
alt er þetta boðskapur guð-
spjallsins: Sá sem metur meira
veraldarþægindi en eilíl'a vel-
ferð, hefir valið sjer það hlut-
skifti að njóta þæginda þessa
lífs, en hafna sælu þeirrar til-
veru, sein Guðs börn njóta um
aldir alda.
U M VlÐA
VERÖLD.
SKII.UR VIi)
EIGXNMANN SINN
í FIMTA SINNI
/>essi nnga lcona — hún hcitir frú
Jogcc, er ein af þektustu fcgurS-
ardrósum i New York, IjóshœrO,
hlúeijgS og ijndislcg i alla staOi.
Frú Joyce er núna í þann veginn að
skilja við eiginmann sinn í fimta
sinn, og er ekki nema rjettmætt að
senda manninum sinar hjartanlegustu
hamingjuósk i ]>ví tilefni. Hún hefir
nefnilega á örfáum árum sóað um
40 miljónum dollara fyrir mönnum
sínum og ríkasti maður liennar, vell-
auðugur hankastjóri í New York, drap
sig nýlega hennar vegna. Hann hafði
stolið af bankanum til ]>ess að geta
fullnægt Jtröfum hennar lil lífsins.
Oss finsl hún eiginlega ekki vera
svo framúrskarandi falleg. En eitt-
livað lilýtur að vera i hana varið, úr
|>vi að hún liefir þannig getað vafið
fimm mönnum um fingur sjer.
Xæsta sunnudag klukkan tvö lijelt
svo vikingurinn af stað neðan úr mið-
bæ með liina dýrmætu byrði sina i
fanginu. En þegar fram i sótti reynd-
ist Iionum haldbetra að taka liana á
bakið og annað veifið liafði liann bor-
ið hana „i bak og fyrir". En oftast
nær mun burðaraðferðin verið ]ik og
sýnd er á myndinni, sem lijer, fylgir,
og gerð hefir vcrið af einum lista-
manni borgarinnar til ]>ess að gera
atburðinn ódauðlegan og þá sem að
honum stóðu.
Vegna þess, að ekkert hafði vitnast
lil Hafnarfjarðar um hvað í vændum
var, voru ekki tök á að fagna hraust-
menniuu og hyrði hans með lúðra-
hlæstri og ræðuhóldum, þegar hann
kom niður Reykjavikurveginn. Var
]>ó lijer um að ræða afrek, sem er
gjörsamlega nýtt í sögu íslands og
jafnvcl i veraldarsögunni.
Einnig liafði láðst að mæla lijarta-
slög burðarmannsins áður en hann
hjelt af stað og þegar hann kom í
Fjörðinn, en slíkt var þó öllu sjálf-
sagðara en að mæla hjartalag iþrótta-
manna, þó þeir eigi að hlaupa sprett.
Gangan til Hafnarfjarðar tók rjett
1 thna, svo að afreksmaðurinn hefir
eigi notað nema þriðjunginn af þeim
tima, sem liann mátti nota. Og þess
má gela, að vikingurinn fór á dans-
leik sama kvöldið og lyfti liverri
stúlku, sem hann dansaði við. — En
þó er þess ekki getið, að hann byði
þeim i Hafnarfjarðarferð.