Fálkinn - 01.06.1929, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
Mpranum
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir
Carl Ólafsson.
«-
Tvíbura-vasahnífar, slípivjelar
fyrir rakvjelablöð, hitamælar fyrir
útungunarvjelar (Fahrenheit),
LINDARPENNAR o. m. fl.
Best og ódýrast í
mi,La»p2
Sími 2222.
<*“*“*"*"*■
^ Hver, sem notar ^
◄ CELOTEX ►
◄ 03 ►
< ASFALTFILT £
^ í hús sín, fær hlyjar og y
^ rakalausar íbúðir. ^
^ Einkasalar: ^
J Verslunin Brynja, ►
■ Laugaveg 24, Reykjavík. y
^ Laugaveg neyKjaviu. |
•▼▼▼▼▼ ▼ ▼▼▼▼▼!
NOTUÐ
fslensk frí-
merki
kaupi jeg aalíð
hæsia veröi.
Verðlisti sendur
ókeypis, þeim
er óska.
Óska eftir duglegum umboðsmönnum
til að annast innkaup; góð ómakslaun.
GfSLI SIGURBJÖRNSSON,
Ási — Reykjavik.
Kvensokkar í miklu
úrvali í Hanskabúðinni.
Notið hjer teikniblýantinn'
„ÓÐINN“?
“1
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest
ev víðlesnasta blaðið.
crai/iintl ev besta heimUisblaðið.
Maðurinn minn -
SKÁLDSAGA EFTIR
FLORENCE KILPATRICK.
ina fyrir næsta ársfjórðung, og hún er stíluð
upp á þitt nafn“. Og eins og til þess að forð-
úst að heyra nokkur mótmæli frá Virginíu,
stóð gamla konan upp og brunaði út úr stof-
nnni.
..Hvernig átti mjev að geta dottið þetta og
nnnað eins í hug“, sagði Virginía. „Nú er
nkkur nauðugur einn kostur að finna ráð,
Sem dugir. Hún sat stundarkorn hugsandi
°g hnyklaði brýrnar. „Þú verður að hverfa“,
sagði hún loksins.
>.Það er nú neyðarúrræði og líkist dálítið
glæp, Virginía".
..Sleptu öllu gamni“, sagði hún, „mjer er
fyllilega alvara“.
..Til er annað ráð“, tók Hemingway fram
b ..sem sje að segja frænku blátt áfram allan
sannleikann“.
..Sannleikann? Ertu genginn af vitinu?
Hvernig ætti jeg að geta það? Hún myndi al-
drei fyrirgefa mjer. Lofaðu mjer því að halda
Ieiknum áfram þangað til ...
..Þangað til hann endar með skelfingu“,
Sagði Hemingway hrosandi. „En auðvitað get-
urðu reitt þig á mig, það veistu, Virginía“.
..Heyrðu þá til. Jeg hef fundið nýtt ráð.
Hvernig væri, að við tryðum frænku fyrir
Í>vh að við ætluðum að skilja ....?“
..Hvað? .... Meinarðu að fá lagaskilnað?“
..Nei, ekki lagaskilnað. Jeg get komið
fraenku í skilning um, að við viljum ekki láta
þetla komast í hámæli, heldur skiljum þegj-
andi og hljóðalaust, eftir hesta samkomu-
lagi
»Jú, .... það gæti orðið lausn á málinu“,
Sagði Hemingway hugsandi. „En geturðu
ehki hugsað þjer hvernig þá er komið fyrir
Pjei’ meðan frænka þín er á lifi: þá geturðu
ekhi gifst, Virginía“.
»Hefi jeg ekki sagt þjer, að jeg hefi and-
stygð á ÖIlu hjónabandi?“
..Það hefirðu ef til vill nú sem stendur, en
jeg er það miklu eldri en þú, að þú mátt
ekki þykkjast, þó jeg vari þig við“. Hann
stóð við hlið hennar við skrifborðið og horfði
á höfuðið, hvíta hálsinn og hreina vangasvip-
inn. Honum gramdist er hann hugsaði til þess
að þessi dýrðlega fegurð ætti fyrir höndum
að visna, án þess að uppfylla hlutverk sitt.
Hemingway var einn þeirra manna, sem
gremst að hugsa til þess, að ung, fögur kona
sje sköpuð fyrir annað en ást og heimilislíf.
„Það er ösköp fallegt af þjer að hugsa um
framtíð mína, en engu að síður sje jeg ekki
neitt annað ráð en að framkvæma þessa fyr-
irætlun .... Hún hikaði dálítið, og hann
svaraði:
„Við skulum heldur hætta öllum þessum
vífillengjum og segja frænku þinni upp alla
söguna. Jeg þoli ekki lengur þetta hlutverk
mitt. Lofaðu mjer að þú skulir gera enda á
þessu öllusaman“.
„Hún opnaði varirnar til að svara. Og
hefði hún fengið næði til þess — hvílíkar
geðshræringar hefðu þau þá sloppið \ið í
framtíðinni. En svarið kom aldrei, því Wyn-
gate birtist snögglega á sviðinu.
„Herra Parkinson“, tilkynnti hún og fór út
aftur.
Til allrar hamingju tók F'reddie ekkí eftir
hinni auðsæju gremju Virginiu er hann kom.
„En hvað jeg var heppinn að hitta þig
heima, Virginia", sagði hann, og meinleysis-
legu augun Ijómuðu af gleði. Þá kom hann
auga á Hemingway. „Komdu sæll, Billy — og
þú ert hjer líka?“
„Þe .... þekkist þið?“ spurði Virginia
steinhissa.
„Jeg held nú það. Öll borgin þekkir Billy“,
sagði Freddie. „En hvað hefir þú fyrir stafni
sem stendur. Ertu á flækingi á 5 lesta skemti-
bátnum, sem þú varst svo hreykinn af?“
„Jeg er hættur skemtisiglingum, kall
minn“. Og til þess að koina í veg fyrir fleiri
spurningar frá Freddie, bætti hann við: „Jeg
sje, að þú ert rósóttur, eins og fyrri daginn.
Er þetta nú síðasta tískan?“ Freddie brosti
ánægjulega er hann leitt á fagurlita vestið
sitt og hinn skrautlega fatnað.
„Viltu ekki reykja?" spurði Virginia þeg-
ar hann hafði afþakkað te; — þú finnur
wiskí og sódavaln i litlu stofunni, ef þú vilt
bera þig eftir því. Freddie hristi höfuðið með
sorgarsvip. „Jeg er alveg hættur við áfengi
.... þ. e. a. s. milli klukkan 5 og 7
..... á morgnana ....?“ spurði Virginia.
Freddie hló. Honum þótti vænst um Virginiu
þegar hún var meinyrtust. Honum fanst hún
vera eins og demantur: hörð, hrein og köld,
en jafnframt Ijómandi og fágæt
„Jeg koin bara til þess að fá að vita hvað
þú hugsar um Ascot. Gamla kassa greyið er
í fínu lagi sem stendur. Þetta átti við 30
hestafla Daimlerbifreið Freddies".
„Þakka þjer kærlega fyrir, Freddie, jeg
held ekki að frænku minni mundi líka það“,
sagði Virginia ákveðin. „Og meðan hún er
hjer nærlendis fer jeg eftir hennar vilja í
einu og öllu“.
„Jeg skal taka að mjer að snúa henni“.
„Það held jeg ekki, að þú getir, svo þjer
er víst best að spara þjer ómakið“, tók Hem-
ingway fram í. Honum var ekki um það
gefið hversu kunningjalega Freddie talaði
við Virginíu.
„Jæja, nú verð jeg að fara“„ hjelt hann á-
fram og leit á úrið sitt. „Vertu sæl Virginia
og heilsaðu Jane frænku“.
„Hvar hefir þú kynnst Bill ?“ spurði Fred-
die, jafnskjótt sem Hemingway var farinn.
„Þú hefir aldrei minst á við mig, að þú
þektir hann“.
„Nú er frænka að koma aftur. Vertu nú
vænn, Freddie, og fai’ðu strax, því jeg vil sið-
ur, að þú hittir hana. Jeg skal seinna segja
þjer, hversvegna. En farðu nú“.
„Nei, heyrðu nú til — hvað er eiginlega á
seiði?“ tók Freddie til máls. En þá opnuðust
dyrnar og Jane frænka stóð á þröskuldinum,
og varð steinliissa á skelfingarsvipnum á
andliti Virginiu.
„Jeg vona, að jeg ónáði ykkur ekki“, sagði
hún hvast, og augnaráð hennar rannsakaði
hinn Ijómandi „ytra mann“ Freddies, og í
liuga sínum skipaði hún honum í flokk
spjátrunganna. Freddie gekk til hennar kát-
ur í bragði og hafði auðsjáanlega enga hug-
mynd um annað en hann væri hjartanlega
velkominn.
„En hvað það gleður mig að kynnast yð-
ur, frú Crundel. Jeg er mjer þess ósjálfrátt
meðvitandi, að við eigum eftir að kynnast
nánar“.
„Einmitt það?“ sagði hún reigingslega,
„hvenær byrjaði sú tilfinning hjá yður, ef
jeg má spyrja?“
„Ja, .... jú .... þjer eruð .... altso ....
frænlta Virginiu .... og svo .... frainveg-
is
„Hvað kemur það málinu við, þó jeg sje