Fálkinn - 22.06.1929, Side 5

F A L K I N N
5
Sunnudagshugleiðing.
Blessun Drottins.
Saga Guðs ríkis byrjar á því,
að Guð útvelur sjer einn mann,
aðgreinir hann frá heiminum
og blessar hann. En þess vegna
cðlaðist Abraham blessunina, að
hann hlýddi kölluninni og
beygði sig fyrir kröfum Guðs
orðs.
Og blessun Drottins fór í arf
frá föður til sonar, frá syni til
sonarsonar, í þúsund liðu. —
Drottinn mælti svo fyrir, að með
þessum orðum skyldu prestarn-
ir blessa ísrael: „Drottinn blessi
þig og varðveiti þig. Drottinn
láti sína ásjónu lýsa yfir þig og
sje þjer náðugur. Drottinn upp-
lyfti sínu augliti yfir þig og gefi
þjer frið“. — Allir, sem elskuðu
syndina, eins og Esaú, og smáðu
blessunina, fóru á mis við hana.
En Drottinn bregður eigi trúfesti
sinni við þá, sem heils hugar
eru, og tekur ekki blessun sína
frá þeim. Hann er þeim „sól og
skjöldur“.
Móabítar hjet einn af þeim
þjóðflokkum, sem Israelsmenn
áttu að gereyða, er þeir lögðu
undir sig Kanaan. Konungur
Móabíta hjet Balalc. Hann gerði
menn á fund þess manns, er
Bíleain hjet, og skipaði honum
að biðja ísraelsmönnum böl-
bæna. Honum var full-ljóst, að
þessi þjóð var honum ofurefli,
„en vera má, að jeg fái sigrast
á henni og stökt henni úr landi“,
en þó því að eins, 'að Bileam
bæði henni bölbæna og fengi
blessunina til að víkja frá henni.
— Eftirtektarvert er, að þessi
heiðni konungur skilur fullvel,
að ekki er til neins að hervæð-
ast gegn þeim, sem Drottinn
blessar. „Eigi sigrar konungur-
inn fyrir gnótt herafla síns, eigi
bjargast kappinn fyrir ofurafli
sitt“, stendur í 33. sálmi Davíðs.
,,En augu Drottins hvíla á þeim,
er óttast hann, á þeim, er vona
á miskunn hans, til að frelsa þá
—“. Þeim, sem Drottinn fær að
blessa, er borgið.
Drottinn birtist Bileam og
sagði: „Eigi skalt þú bölva þess-
ari þjóð, því hún er blessuð".
Hann gerði þó þrjár tilraunir til
þess, en í hvert skifti snýr
Drottinn orðum hans í blessun-
arbænir fyrir Israel. — „Þetta er
hlutskifti þjóna Drottins: Eng-
in vopn, sem smíðuð verða móti
þjer, skulu verða sigurvænleg,
og allar tungur, sem upprísa
8egn þjer til málaferla, skalt
þú kveða niður“. Þetta hafa
Guðs börn á öllum tímum sann-
leynt. Því segir líka Páll post-
uli: „Ef Guð er með oss, hver er
þá á móti oss? Hver skvldi á-
saka Guðs útvalda? Guð er sá,
sem rjettlætir. — Alt samverkar
þeim til góðs, sem G,uð elskar“.
Barninu er óhætt, vilji það vera
hjá foreldri sínu.
Þetta var hlutskifti Abrahams,
yfirgnæfandi, margföld Guðs
blessun stendur okkur til boða
3 Kristi Jesú. Fyrir hann finn-
ur glataði sonurinn föður sinn
aftur og fær fullkomna fyrir-
gefningu og endurreisn, barna-
rjett, arfinn, — blessunina. —
Máttu við því að fara á mis við
Ef horfið er 50 árum aftur i
tímann og jafnvel lengra, þá var
alsiða á stórum jörðum með all-
mikilli skepnu áhöfn, að vakað
var yfir túninu til að verja það
fyrir ágangi sauðfjár og hrossa
frá því að túnið fór að grænka
og fram að slætti. Nú eru bygð-
ar vírgirðingar, 36 mílur á 2
árum, og vökumaðurinn sparast.
Þegar jeg var 8 ára gamall,
fjell mjer þessi hlutur í skaut,
og það sem fyrir mig var lagt
var, að sofna ekki fyrr en fólkið
væri komið á fætur, reka liross
og kindur frá ef þær ætluðu að
fara í túnið, bera afrökin út fyr-
ir túnið fyrst framan af, líta eft-
ir ullinni meðan hún var þurk-
uð, að öðru leyti mátti jeg eiga
með mig sjálfur, og unglingum
þykir það frámunalega unaðs-
legt.
Að bera af túninu var lniið
eftir nokkrar nætur, og þeirri á-
hyggjunni Ijett al', að gæta ullar-
innar þegar hún var í þurki A'ar
ljett verk, það var ekki annað
en að hafa auga með því, hvort
nokkur kæmi þar, og þangað
kom aldrei nokkur maður alla
mína varðmannstíð. Yfir túninu
þurl'ti ávalt vakandi auga, með-
an jeg var ókunnugur því hvern-
ig fjenaður og hross höguðu
hvíld og svefni á nóttunni, og
hvenær þau fór að muna i gott
ræktað gras.
Þegar jeg byrjaði að vaka yfir
vellinum þá opnaðist fyrir mjer
nýr heimur, vornóttin í sveitinni,
kyrlát, friðsöm og unaðsleg.
Skærasta birtan þvarr, hávaðinn
sem menn álíta að sje í dags-
birtunni hljóðnaði, skepurnar
hættu að jarma og hneggja,
klukkan 11 á kvöldin voru fugl-
arnir þagnaðir. Hundarnir sváfu
inn í bænum, og þögðu, þeir
ráku upp einstöku sinnum upp
bops í svefni, eða urruðu, ef þá
dreymdi eitthvað misjafnt. Bráð-
um svaf all, nema vökudreng-
urinn. Vorveðrið var oftast milt
og þýtt, og þó þetta væri nótt,
þá sá öll fjöll Skagafjarðar bæði
í austri og vestri frá suðri til
norðurs og voru hin dýrlegasta
sjón. Ekki var laust við að jeg
hefði beyg af því, að vera svo
einn sem jeg var. Ef jeg gekk
fyrir fjárhúss- eða hesthússdyr,
þá kom í mig myrkfælni við það,
sem kynni að vera þar inni í
myrkrinu. Einasta fjallið sem
mjer var í nöp við, vai öxl-
in sem er fyrir ofan Holstaði,
þar var hátt klettabelti og i
klettabeltinu voru teikningar af
tröllum, sem mjer þóttu bæði
ljót og leið; jeg vissi vel að þessi
tröll gátu ekki verið þarna í
raun og veru, en síður gátu þau
staðið þarna nótt eftir nótt án
hana? Er hætt við, að hún sje
nokkurn tíma of dýru verði
keypt?
(Ur prjedikanasafninu „Grundvöll-
urinn eini“ eftir Ó 1 a f Ó 1 a f s s o n
kristniboða).
þess að hafast neitt að, og þess
óskaði jeg af alhug, að þessar
óláns teikningar i klettana gætu
farið inn í þá og kærnu ekki út
aftur.
Austarlega í túninu i Ivrossa-
nesi (í Hólmi) stóðu rústirnar af
gamla bænum opnar og þaklaus-
ar. Faðir minn hafði flutt bæinn
vestur á sljetta bala úr þýfinu
þar sem gamli bærinn stóð. All
langur vegur var austur að rúst-
unum og bak við þær gátu
skepnur falist, og verið þó í
túninu. Þar sá jeg einu sinni
strák hjá gamla bænum, sem þó
hvarf mjer, þegar jeg gætti bet-
ur að, — jeg hef líklega verið
syfjaður — en vissara þótti
mjer, ef jeg þurfti að fara í eft-
irlitsferð niður fyrir gamla bæ-
inn, að hafa hund mcð mjer.
Fyrir norðrinu þá risu upp úr
sjónum þessi þrjú voldugu vigi,
sem bygð hafa verið af náttúr-
unnar höndum til að verja
Skagafjörð: Þórðarhöfði austast,
þá Málmey og Drangey vestust.
Einu sinni sá jeg sólina hverfa
hálfa í sjóinn undir Drangey að
vestan, og koma útundan Drang-
ey að austan aftur hálfa niðri í
sjónum. Ef Drangey hefði ekki
borið á milli, þá hefði sólin aldr-
ei horfið alveg niður í hafið.
Hún var dökkrauð, og jeg þoldi
vel að horla í hana, og bjartari
var hún en nokkurt tungl getur
verið. Jeg gleymi þeirri sjón
aldrei, það var eins og G,uð hefði
stígið tvö spor á sjónum, sitt
hvoru megin við eyna.
Það einasta hljóð, sem leyfði
sjer að rjúfa næturkyrðina var
stöku siunum brimhljóðið við
sandana í fjarðarbotninum. Dun-
urnar frá því bárust eftir lág-
lendinu og þrjár inílur upp eft-
ir því, eða lengra, það var sjór-
inn sem aldrei leggur aftur
augnalokin, og aldréi kemur dúr
á auga.
Timunum saman var ekkert
að gera úti við, og þá sat jeg oft
og las. Faðir minn átti allmikið
af bókum. Jeg náði í Annaler
for nordisk Oldkyndighed, og
las þar Trójumannasögur, Breta-
sögur og Merlínus spá. Hann
átti Veraldar sögu eftir Grundt-
vig á dönsku, og þó jeg hefði
aldrei lært neitt í málinu, skildi
jeg þessa sögu þar sem jeg greip
ofan í hana. Jeg fann þar
„Fingrarím“ Jóns Árnasonar,
lærði þar ýmsar þulur, og kunni
að setja þær á fingur og lófa, en
að eiginlegu námi varð þetta
aldrei fyrir mjer, því Almanak-
ið var alt af til á heimilinu.
Friðsældin sem sást frá
Krossanesi þegar lijeraðið vakn-
aði á morgnana er mjer ógleym-
anleg. Öll sljettan var grasivax-
in, og upp af láglendinu lagði
reykinn upp, og eins frá langri
bæjaröð í Blönduhlíð og Lang-
liolti. Jeg hygg að þar megi sjá
reykinn leggja upp af 30 bæjum
i einu. Þegar þá leggur beint
upp í loftið vissi það á góðviðri.
í vatnavöxtum glitti í Hjeraðs-
vötn, Sandana og Svartá eins og
silfurflóð. Það var alger sveita-
sæla að horfa á það. Á Sturl-
ungaöld var hjeraðið hernki Ás-
birninga og allar grænu grund-
irnar þess voru herstræti. Hinir
stærstu orustustaðir þessa lands
sáust þaðan af hlaðinu: Haugs-
nes þar sem 1400 manns börð-
ust, og Örlygsstaðir þar sem
2600 manns börðust. Víðirnes
var lieima við Hóla og sást ekki.
Þegar hinir gömlu og fróðu vin-
ii Gísla Konráðssonar komu að
lieimsækja móður mína, þá fuku
l'Iygsurnar úr Sturlungu, og at-
burðurinn þaðan innan um alla
baðstofuna og ungir strákar hafa
líka eyru til að heyra, og minni
til að muna. Ásbirningarnir okk-
ar lágu undir sverðinum á
Reynistað og Hólum, og hlust-
uðu eftir því, hvort nú þyrfti
ekki að hefjast handa til að
verja hjeraðið. Þegar hafísþok-
an kom utan frá sjónum köld
og nístandi, stöðvaði gróðurinn,
og drap lömbin, þá hlustaði jeg;
mjer þóttu þeir þeysa hundruð-
um saman í þokunni, og mjer
fanst að Hjeraðsvatnabakkar
hljóta að duna, eða fara að
duna undir þúsundum af hesta-
hófum, og að þeir hlytu að koma
fram úr þokunni, þegar minst
vonum varði.
Það er ekki lakasta uppeldið,
sem þú gelur gefið sveitadreng,
að láta hann vaka yfir vellinum.
Hann verður ef til vill feiminn,
eða óframfærinn af því, en
imyndunaraflið þroskast við það,
og hann fær að hugsa sjálfur,
og á eiginhönd. Hann lærir að
hjálpa sjer sjálfur, og að ráða
fram úr þvi sem fyrir hann
kemur án þess að verða háður
áliti annara, og hann venst fyrr
á að treysta sjálfum sjer en
drengurinn sem ávalt spyr móð-
ur sína til ráða.
Indr. Einarsson.
Stórbóndinn íi Núpakeldu kemur
aldrei í kirltju, og sóknarpresturinn
finnur sig knúöan til að minna hann
á, að slíkt sje vítavert athæfi. Bónd-
inn svarar:
— Nei, jeg fer ekki i kirkju. Þar er
fult af hræsnurum.
Þá svarar presturinn: — Yður er
aiveg óhætt að koma. Það er nóg rúm
fyrir einn til.
Jón E. Bergsveinsson, fram-
kvæmdastjóri Slijsavarnafjel.
ístands, ver&ur fimmtugur
hinn 27. júní.